Ik kreeg een uitnodiging voor een megasupergeheime luistersessie om de nieuwe Daft Punk-plaat Random Access Memories als eerste te checken, samen met een select gezelschap van journalisten, een enkele rapper en wat platenbobo’s. Ik ging erheen om het album te beoordelen, maar gaf ook cijfers aan de tijdens de luistersessie uitgedeelde bitterballen en de hype zelf.

Voordat ik de cijfers uitdeel, zal ik kort de achtergrond schetsen van de hysterie die sinds een half jaar bestaat. Het begon met posters ergens op een Boulevard in Los Angeles. Posters aan een muur, schrikken was dat! Ze doken daarna op tijdens #SXSW13 in Austin, Texas. Ze bleken ook nog eens heel groot te zijn, waardoor iedereen begon rond te bazuinen via Twitter en ook IRL dat de band misschien wel zou komen optreden. Trolls noemen we dat tegenwoordig, en het waren er veel. Er kwam uiteindelijk geen show. Natuurlijk niet. Niet veel later werden we blij gemaakt met zestien seconden nieuwe muziek. De fans gek natuurlijk:

Zelfs Nederland werd in de hype niet overgeslagen. Daft Punk deed gewoon effe een klassiek tv-reclamedingetje en dat op een moment dat de huismoeders en kinders, die dit vol verbazing zagen in de pauze van een programma als Help, Mijn Man Is Klusser, tussen een ING-reclame en een reclame voor Yofrutta kwarkmousse in, nog niet eens wisten hoe het album zou gaan heten. Dat werd pas later bekendgemaakt, vlak voor het festival Coachella, waar Daft Punk zelf niet kwam opdagen (goh), maar waar het publiek wel ook weer werd gek gemaakte met previews.

LUISTERSESSIE
En toen mocht ik dus als een van de weinigen in Nederland naar de luistersessie. Voordat je naar binnen mocht moest je een geheimhoudingsverklaring ondertekenen waarin je toezegt tot 1 mei (vandaag dus) niks te zeggen over de muziek, anders kost het je tienduizend euro. Dat heeft zelfs Noisey niet aangedurfd. De spanning was merkbaar, maar de sfeer ontspannen. Er werden losse opmerkingen naar elkaar gemaakt als: “Ben hier nog nooit geweest!” en “Speciaal toch?” en “Zitten we wel goed want hiernaast is de listening sessie van Caro Emerald haha?hahaha??” Toen begon de sessie. Ik luisterde aandachtig en dit viel me op.

1 heeft een groots intro, waar iedereen duidelijk even van schrikt. We zijn begonnen!!! Iemand merkt op: “Ze mogen wel vast met een portie bitterballen komen.

2 is een beetje saai, beetje Toto. Dit nummer zet je op als ze voor de eerste keer met je mee naar huis gaat, lichten gedimd, geurkaarsen aan, baby-olie in de aanslag. Er gaat een telefoon af van een Sony-medewerker.

3 is echt heel megalomaan. Giorgio Moroder begint in zijn eentje te praten, dan komt er muziek, dan een break, en het gaat negen minuten door en door. Ik krijg zin in bier. Beetje progrock nu, we zijn nog maar bij track 3. Het nummer is klaar en één iemand applaudisseert.

4 is een saai liedje met piano dat RTL4 waarschijnlijk wel onder de promo van een waargebeurde film op woensdagavond gaat zetten met een vrouw die borstkanker heeft en het met de tuinman doet. Iemand geeuwt.

5 is wel echt leuk, met Julian Casablancas. T-Pain kan nog wat leren van deze autotune.

Op #6 zingt Pharrell echt heel vaak “Lose Yourself To Dance”. Zou hij gewoon heel dom zijn dat ze hem steeds maar één regel hebben gegeven die hij heel vaak opnieuw moet zingen? De song eindigt met een fade-out, wat logisch is want hij heeft inmiddels echt 250 keer “Lose Yourself To Dance” gezongen en ik denk dat ze geen andere oplossing konden verzinnen om Pharrell duidelijk te maken dat hij nu echt kan stoppen met zingen.

7 is saai en 8 is

Get Lucky

, die kennen we al. Het is een fijn moment voor de aanwezigen om even op adem te komen.

Beyond

is #9 en klinkt als de intro van een ziekenhuisserie die nog niet bestaat.

10 heeft Afrikaanse trommels en een panfluit, Bakermat kan hier vast een mooie remix van maken. Een andere journalist zegt: “Klinkt wel een beetje als Jean-Michel Jarre he?” Ik knik ja, maar weet eigenlijk niet wie dat is.

12 is die waar alle hipsters op wachten: het is een nummer samen met Panda Bear. Het heeft een soort hiphopbeat. Iedereen, dus ook jij, gaat dit straks het beste nummer vinden.

Het laatste nummer is heel episch, zoals je zou verwachten van een afsluiter waarbij de ingehuurde sessiedrummer helemaal wild mag gaan. Beetje progrock erbij, gitaarsolo, ruimtegeluiden. Wat heeft DJ Falcon hier eigenlijk aan bijgedragen?

CONCLUSIE + CIJFERS
Dat brengt me tot de volgende cijfers.

Aantal goede nummers op de plaat: 4

Aantal kale/kalende journalisten aanwezig: 4

Aantal brildragende journalisten aanwezig: 4

Aantal journalisten die een gestreept shirt/vest droegen: 8

Cijfer voor de bitterballen: 6

Cijfer voor de hype: 8,8

Cijfer voor Random Access Memories: 4,4