Een welverdiende ode aan dansende ouders

Oudere mensen zien dansen is geniaal. Behalve als je een kind bent, en die oude mensen zijn je ouders. Is er iets verschrikkelijker dan dat? Gênant zeg! Het enige wat je op zo’n moment kan doen, is heel hard roepen: “Nee hoor! Niet mijn ouders, dit. Ik ken deze rare mensen niet!”

Wanneer je eenmaal over die kinderachtige schaamte heen bent gegroeid en wat volwassener bent geworden, besef je je pas dat het vooral heel aandoenlijk is om je ouders te zien dansen. Sterker nog, het is ronduit geweldig. Als je me niet gelooft, hier is het bewijs:

Ik herinner me mijn moeder op het bruiloftsfeest van mijn nicht. Plotseling smeet ze haar hakjes in een hoek en begon ze op blote voeten de dansvloer onveilig te maken. De combinatie van een kleine hoeveelheid alcohol en een gezegende dag waarop alle mensen die ze lief had in één ruimte bij elkaar waren, bleek een combinatie te zijn die haar even deed vergeten dat ze zich als moeder netjes hoorde te gedragen, want anders trek je natuurlijk niet zomaar je schoenen uit. Ik vroeg haar of ze zich die avond nog kon herinneren. “Ja natuurlijk,’’ zei ze. ‘’Dat was leuk! Het was lang geleden dat ik voor het laatst had gedanst.’’

Jij en ik, wij helpen onszelf nu ieder weekend de vernieling in en maken er een sport van om zo lang mogelijk op te blijven, maar onze ouders hebben daar simpelweg de puf niet meer voor. Zij moeten op zaterdag tennissen en op zondag langs bij opa omdat de tv het niet meer doet (oma had tijdens het stofzuigen ongemerkt een stekker losgetrokken). Misschien hebben ze hun handen nog vol aan een destructief puberzusje, die aan het oefenen is voor een carrière in de autosloperij. Kortom: een kater kunnen ze zich niet permitteren.

Maar als er dan zo’n zeldzaam moment is, zoals op de bruiloft van mijn nicht, moet het des te fijner zijn om een extra glaasje rood weg te tikken en weer eens de kunstheup uit het vet te halen. Desnoods iets roepend als: “Je bent zo oud als je je voelt!”

Maar moet je dat als ouder nog wel willen, dansen? Ik vroeg het een goede bekende en tevens ervaringsdeskundige, mijn moeder. “Natuurlijk wel, waarom niet?”, antwoordt zij. “Als je wat ouder wordt ga je je minder druk maken om wat anderen van je vinden, dus als je dan ergens zin in hebt moet je dat gewoon doen. Wat maakt het nou uit of je een jaartje ouder bent?” Daar is natuurlijk niets tegen in te brengen.

Het valt me overigens altijd op aan ouders die dansen, dat ze dat allemaal op precies dezelfde manier doen. Alsof iedereen die de veertig passeert een uitnodiging ontvangt voor een geheime danscursus voor ouders. Als dat zo is, kan ik niet wachten tot ik oud ben. Met een beetje geluk heb ik dan zelf kinderen, die zich kapot generen bij het zien van pa z’n elastieken benen.

Omdat ik mijn moeder toch aan de lijn had, vroeg ik haar of ze zichzelf eigenlijk een goede danser vond. “Ik geloof het niet, ik ben er niet per se goed in, nee. Dat maakt me ook helemaal niet uit. Het interesseert me niet hoe het eruit ziet. Ik laat alles los en heb het naar mijn zin.”

Dit alles stemt me enorm gerust. Ik was nooit echt bang om oud te worden, maar nu wacht ik met open armen op de dag dat ik kalend word en ervan hou om op zaterdagochtend belachelijk vroeg hele lange wandelingen te maken in de gutsende regen. Tot die tijd blijf ik genieten van mijn bewondering voor dansende ouders, die inmiddels meer weg heeft van ontzag. En alvast een waarschuwing aan mijn toekomstige kinderen: ik stop pas met dansen als ik niet meer kan opstaan uit mijn lederen fauteuil bij het raam.