Van deze Jamaicaanse geitensoep word je heet maar niet opgewonden

'Ram goat liver good fi mek mannish water, curried goat lunch put de bite in your bark,' zingt reggaezanger Pluto Shervington in het nummer

Ram's Goat Liver

. Voor wie geen connaisseur is van de Caribische cuisine: Shervington verwijst naar het traditionele Jamaicaanse gerecht waarin de kop en de organen van een mannengeit zijn verwerkt. De soep die je dan krijgt heet 'mannish water' en is niet alleen erg smaakvol, maar is volgens de overlevering ook een afrodisiacum die een man tot schuimbekkens aan toe opwindt.

Hoe legendarisch het gerecht ook is in Jamaica, het is buiten de eilanden maar bij weinig mensen bekend. Toch vernoemden de Rolling Stones er tijdens hun verblijf in Jamaica een album naar de soep: Goats Head Soup werd in 1973 bij Dynamic Sound Studio's in Kingston opgenomen. Maar wie de soep buiten de Cariben wil bestellen, moet eerst lang en grondig op zoek gaan naar een restaurant waar het op het menu staat. Een handjevol restaurants maakt het en de restaurants die het maken doen dit maar enkele keren per week voor de lokale die-hards.

Omdat ik al jaren benieuwd ben naar de smaak en het effect dat het zal hebben op mijn libido, struinde ik Londen af naar Caribische restaurants die mannish water maken. Na een lange zoektocht kwam ik in Refill, het restaurant van Clive Briggs in de wijk Brixton, terecht. Hij maakt het gerecht al 11 jaar lang alleen in het weekend.

Ineens word ik nerveus. Want hoe groot mijn nieuwsgierigheid naar de zinnenprikkelende soep ook is, moet ik bekennen dat orgaanvlees niet echt mijn ding is. Ik loop met Clive zijn keuken in en stuit op een ruim assortiment vlees. Zoals de Italianen oneindig kunnen discussiëren over welke ingrediënten in echte bolognesesaus thuishoren - zo is ook het recept voor mannish water telkens anders. Afhankelijk van waar de kok vandaan komt zitten er delen van de kop, pens, ingewanden en testikels van een geit in de soep. In praat mezelf moed in, in stilte.

Ik mag toekijken hoe Clive samen met zijn koks Donald en Marlene de soep in elkaar zet. De voorbereidingen zijn 's ochtends al getroffen omdat het een tijdrovende klus is en er ook nog jerksaus, gefrituurde vis, dumplings en andere soepen gemaakt moeten worden. De gehakte geitenkop, pens, dumplings, ingewanden en in blokjes gehakte groene banaan verdwijnen samen met pompoen, wortels en aardappels in de pan. Vervolgens gaat er een pakje kant-en-klare mannish bouillon in. "Iedereen doet het", verklapt Clive terwijl hij er ongeveer een kilo Scotch Bonnetpepers (Caribische rode pepers, red.) bij gooit. Deze pepers, toch zo'n beetje de hoeksteen van de Caribische keuken, zijn zo extreem heet dat je ze niet snel zult vergeten.

De soep staat op. Terwijl het groen-buine goedje lekker suddert - het duurt nog een paar uur totdat ik waarschijnlijk bloedjegeil word - en de dumplings worden gemaakt, vraag ik waar mannish water vandaan komt. "Niemand weet precies waar de oorsprong ligt," vertelt Clive. "Mijn eerste herinnering aan het gerecht is dat ik als klein jongetje te horen kreeg dat het je mannelijk gevoel moest geven." Hij lacht zijn gouden tanden bloot en knipoogt. ''Je weet wel, dat 'oef'-gevoel als je een man wordt."

Is dat dan ook de reden dat er een ram wordt gebruikt? Zijn vrouwelijke geitenhersenen niet geschikt? "Mannish water wordt altijd van een ram gemaakt. Nooit van een vrouwelijke geit.'' Waarom? "Men gelooft dat het vlees van een ram je kracht geeft. De geur van de urine van een ram trekt bovendien vrouwelijke geiten aan." Aha. Maar we drinken toch geen urine? "Klopt. Maar net als in derdewereldlanden wordt meestal alleen het mannetje gegeten. De vrouwtjes worden als huisdier of voor hun melk gehouden."

Drie uur later heb ik zo'n beetje alle geuren wel geroken. De dumplings zijn gefrituurd, dus het wordt tijd om te beginnen aan de heilige maal. Scherp. Heet. Het wordt alleen maar erger. Mijn god, wat wordt het heet. En daarna de meest vlezige smaak die ik ooit heb geproefd: rijp, rijk en - ik haat het om toe te geven - inderdaad mannelijk. Na een paar happen ben ik gevuld met endorfine (dank je wel, capsaïcine!) en schaamte omdat Marlene vraagt of ik soms opzoek ben naar een vrouw.

Iedereen lacht. Hard.

En nu vraag je je natuurlijk af: ''En?! Liep je de tent uit met een boner in je broek?'' Ik moet je helaas teleurstellen: het seksueel opwindende effect bleef uit. Maar ik voelde me wel erg opgewekt, alsof ik een paar dubbele espresso's achterover had geslagen. Dus fuck caffeine: vanaf nu ga ik voor een opkikkertje kop- en ballensoep eten. Een inzicht waar ik Clive eeuwig dankbaar voor ben.