Alle officiële WK-anthems, gerangschikt op hoe graag ik een auto in de fik wil steken

Het hele jaar voelde ik niets wat ook maar een beetje op woede lijkt als ik aan ons Nederlands mannenvoetbalelftal dacht. ‘We’ hebben ons niet geplaatst voor het wereldkampioenschap, omdat ‘we’ simpelweg niet goed genoeg zijn. Bovendien: hoe kan ik – in al mijn sterfelijkheid – boos worden op anderen omdat hen iets niet lukt? Met deze gedachten suste ik mezelf terug in een staat van relatieve rust. Maar nu werkelijk alles om me heen over voetbal gaat en ik nog steeds niet weet wie ik als winnaar uit m’n WK-poule moet laten komen, hou ik het niet meer. Ik ben razend. Op Guus Hiddink en z’n manke poot. Op Danny Blind en z’n falende beleid. Op Bas Dost en z’n kalende hoofd. Op Arjen Robben en alle blessures die hij ooit heeft gehad. Laat staan op alle spelers die wel gaan – ik kan ze stuk voor stuk niet meer uitstaan. Dat hele toernooi kon me al gestolen worden, en om de gifbeker volledig leeg te laten lopen in m’n keelgat hoor ik ook steeds het nieuwe WK-anthem van Will Smith. Will fucking Smith komt uit een land waar voetbal ‘soccer’ heet, en football een spel is waarbij voeten maar zelden in aanraking komen met een bal. Ik kan me niet herinneren dat een nummer ooit zoveel woede bij mij heeft losgemaakt. Opeens loop ik over van begrip voor hooligans. Afspreken met wildvreemden op een veld langs een willekeurige snelweg om elkaar met geïmproviseerde wapens tot puin te slaan? Perfect plan. Bloedend, stinkend en zingend lauwe halve liters in je gezicht duwen in een metrolijn richting de Arena? Okidoki! Het dichtstbijzijnde bushokje inclusief nietsvermoedende forensen verpulveren? Ben al onderweg.

Als je terugkijkt in de tijd zie je dat niet alleen dit jaar een tergend nummer is gekozen als officieel anthem. Sterker nog: het merendeel van die anthems is waarschijnlijk de belangrijkste drijfveer van hooligans over de hele wereld. Olie op het vuur. Maar welke is het ergst? Ik rangschikte alle officiële anthems op basis van hoe graag ik er een auto van in de fik wilde steken. 1962

Goed lied, voor een tragisch toernooi voor thuisland Chili. Een derde plek is naar: een troostfinale heet ‘troostfinale’ omdat alle deelnemers getroost moeten worden achteraf. En een aloude voetbalwet luidt: waar teleurstelling is, zijn ouders die “meedoen is belangrijker dan winnen” roepen. Dat maakt me met terugwerkende kracht zo woedend dat dit lied 4 van de 5 brandende auto’s haalt.

De personificatie van World Cup Willie, uit het nummer World Cup Willie, lijkt me best een toffe peer. Iemand die altijd kan rijden naar uitwedstrijden, niet te beroerd is om te bemiddelen als rechtsbuiten Rodney weer eens een arbiter van z’n voortanden heeft beroofd en altijd zorgt dat de shirtjes met de juiste wasverzachter worden gewassen. Zelfs als ik het Engeland van nu – in de vorm van Danny Dyer – in m’n hoofd heb, komt dit nummer niet verder dan één brandende auto . Proper song, m8, proper song.

Iets uit dit nummer wordt gesampeld in iets wat ik vaak hoor, maar ik kan het niet plaatsen. Zit het nummer in FIFA? Speelt m’n buurvrouw het wel eens af? Is dit het hartenlied wat galmend echoot in de duistere leegtes van mijn verwoeste ziel? Ik weet het niet, en het maakt me helemaal gek. Steek aan die wagens!

Zelden waren we als land dichter in de buurt van een wereldtitel dan in 1974, en als je deze beelden uit de openingsceremonie ziet, dan is onze deelname op zich al iets om je ogen voor uit je kop te schamen. Maryla Rodowicz is een soort AliExpress-versie van Willeke Alberti, en ik durf met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te opperen dat de ketaminewaarde in het bloed van die man met die trommel tot recordhoogtes zijn gestegen voorafgaand aan dit optreden. We hadden deze openingsceremonie niet mogen pikken, en gewoon in de flixbus terug naar Nederland moeten stappen.

Als Southside de fluit in dit nummer samplet kunnen hij en Future in een kwartier een track maken die zal zorgen voor meer verbroedering dan voetbal, of dit anthem, ooit heeft gedaan.

Leuk geprobeerd, maar de stierenvecht-vibes zijn veel te sterk aanwezig in de manier waarop zanger Placido Domingo het woord ‘mundial’ uitspreekt. Ik krijg vooral zin om er keihard van weg te rennen.

Het nummer Special Kind of Hero van Stephanie Lawrence is precies de reden dat ik niet als neutrale kijker kan genieten van een toernooi. Ze speelt namelijk tranentrekkend in op het geluk van de winnaar, wat onacceptabel is. Op menselijk niveau zou het verdriet van de verliezer namelijk altijd zwaarder moeten wegen dan de vreugde van de winnaar – basis-empathie, het enige dat ons onderscheidt van wilde beesten. Als zelfs dat ontbreekt, bestaan er alleen nog maar verliezers.

De titel van dit nummer komt zo misleidend dicht in de buurt bij de catchphrase van het allerbeste voetbalnummer ooit gemaakt, namelijk Campione van E-type. “There can be only one.” Deze verwarring alleen al zorgt ervoor dat ik het liefst een kartonnen doos vol puppy’s van vier hoog naar beneden wil gooien.

VOET. BAL. Voeten. Foot. Football. Niet soccer.

Dit is simpelweg een prachtig lied, en als ik hier iets negatiefs over zeg zal de geest van Zidane mij blijven achtervolgen tot in de lengte der dagen.

Je kan niet haten op Vangelis, en bovendien is zijn anthem voor het WK in 2002 duidelijk geïnspireerd op de absolute banger Wij Willen Voetballen van Samson en Gert. Het nummer verdient dit niets dan lof. Ziet ‘m gaan, die Octaaf.

Dat iemand genaamd Herbert Grönemeyer het enige anthem in dit rijtje maakt dat de schoonheid van het Braziliaanse voetbal een klein beetje eer aandoet, stemt me verdrietig. Het herinnert de hele wereld er pijnlijk aan dat hoe je het ook wendt of keert: de Duitsers zullen altijd toeslaan op de momenten dat je het niet verwacht.

Er zijn, los van het recreatief plassen over minderjarige meisjes, een aantal dingen aan dit nummer van R. Kelly die me woest maken. Bijvoorbeeld dat dit het officiële anthem is, en niet Waka Waka van Shakira. Maar ook dat nergens een vuvuzela te horen is. Oké, ik luister nog liever naar een stuk metaal in een blender dan naar het geluid van dat instrument, maar als het gaat om beleving wordt hier de plank volledig misgeslagen.

Waar is good old Herbert Grönemeyer als je hem nodig hebt?

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.