Ik belandde per ongeluk in de armen van een feeder

"Dus…mag ik je voeren?"

Als deze vraag me in een normale context zou worden gesteld - zoals op een etentje van een Italiaanse tante - dan zou het antwoord "absoluut" zijn. Eten is spannend. Naast het feit dat eten natuurlijk lekker is, schept de handeling van voeren en gevoerd worden een band.

Maar onder het gewicht van een gast van 1 meter 83 op een vies matras in een uithoek van Brooklyn, was het zo ongeveer het laatste wat ik verwachtte te horen. Het was mijn derde date met Dave, van wie ik tot op dat moment dacht dat hij te goed was om waar te zijn. Hij was lang, relatief knap en had een tot in de puntjes verzorgde baard. Dave had knullige hobby's zoals pinball en zijn smaak in muziek en films wankelde op het randje van inspirerend.

Ik had zojuist een zondagavond met DJ sets, shotjes whisky en geestige gesprekken met hem doorgebracht. Drie uur en de nodige drankjes verder, dreef onze passie - die mede mogelijk was gemaakt door de whisky – ons naar een dronken omhelzing. Een zweetdruppel kwam een paar keer gevaarlijk dicht bij mijn mond, maar Dave had humor en zijn baard rook naar zeep, dus de zoute druppels deden er niet toe. Maar opeens veranderde zijn charmante blik in die van een schaap. Hij wilde "iets nieuws" proberen. Hij wilde weten of hij me mocht voeren.

En opeens vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. Dit was het dan. Een feeder. In levenden lijve. Net als elk schattig dik meisje dat graag op internet rondhangt, struikelde ik over de term tijdens één van mijn digitale reizen. De term 'feeder' staat voor iemand die erotisch genot ervaart wanneer hij iemand voert – diegene noem je de 'feedee' – tot deze extreem vol zit of ongemak ervaart.

Het internet heeft monumentale dingen gedaan voor potentiële feedees en vet wellustigen. Zo biedt de website Fantasy Feeder een platform aan individuen om hun seksuele fantasieën, voortgang in gewichtstoename en nieuwe inzichten over de fetisj te delen. De beweging wordt grotendeels door mannen gedreven en bestaat uit mannen die op zoek zijn naar vrouwen om te voeren. Deze online communities bieden een plek aan mannen om discreet te kunnen discussiëren over hun gemeenschappelijke taboe.

Shows via de webcam zijn een populair middel om de behoeften van feeders te bevredigen zonder dat ze ook maar iets hoeven te doen. De feedees in deze webcamshows worden vaak betaald om zich voor de camera vol te proppen, of erotisch met zijn of haar uitpuilende buik te spelen. Sommige feedees ontvangen zelfs eten en cadeaus van hun online bewonderaars.

Hoewel degenen die hieraan deelnemen de fetisj vaak als een 'seksuele oriëntatie' beschouwen, valt de psychologische fundering hiervan meer in het rijk van de SM-cultuur. De feeder krijgt een machtsgevoel door de handeling van het voeren en het verantwoordelijk voelen over het lichaam van een ander. Het eindresultaat leidt vaak tot extreme obesitas, verlies van mobiliteit en een onvermogen om alledaagse taken uit te voeren zonder hulp van de partner. Feedes voelen op hun beurt dat zelf de macht hebben over hun gewichtstoename. Overgewicht is binnen onze cultuur taboe, dus actief besluiten om aan te komen is de ultieme daad om je af te zetten tegen alle geaccepteerde normen en waarden.

Het is lastig om een fetisj te analyseren waar je persoonlijk niet mee te maken hebt. Seks is al raar genoeg. Mensen vinden veel dingen erotisch, zoals het plassen in de mond van een vastgebonden seksslaaf, of het dragen van mascottekostuums, dus hoe raar is een foodfetisj nu eigenlijk echt? Misschien is het psychologisch of misschien is het gewoon een voorkeur. Maar zolang beide partijen instemmen en bewust zijn van de consequenties, is er weinig dat je kunt doen om hen te stoppen. Dus veel plezier dan maar.

Maar hoe kon ik dit nu niet persoonlijk opvatten? Plotseling werd ik boos op mezelf omdat ik moest denken aan de keren dat ik zo enthousiast over eten had gepraat. Ik dacht aan die laatste keer in de bar toen hij lang en op een sensuele manier in mijn maag had geknepen. In mijn dronken glorie dacht ik dat het schattig en liefdevol was, maar terugblikkend was het ontzettend bizar. Ik kon niet helpen dat ik het persoonlijk opvatte, omdat de vorm van mijn lichaam en mijn fascinatie met eten opeens werden gezien als geil. Ik was niet langer Julia die hield van bakken, oesters eten en slechte grappen. Ik was nu een dik seksueel wezen, wachtend tot Dave me weer zou voeren.

Toen ik nee zei, trok hij zijn zweterige lichaam van me af en begon hij zich meteen te verontschuldigen. "Ik vind je nog steeds aantrekkelijk hoor," voegde hij eraan toe. "Ik dacht gewoon even dat je er wel van hield." Oké, ik begrijp het. Ik ben dik. Cool. Ik moet toegeven dat ik in wanhopig financiële tijden heb getwijfeld aan het idee om me vol te proppen met Oreo's voor een paar tientjes. Maar ik zag het echt niet zitten om mijn favoriete hobby in een seksueel spelletje te veranderen.

Kort na het incident stopte ik met afspreken met Dave en plaatste ik een paar mes emoji's naast zijn naam in mijn telefoon. Toch vraag ik me weleens af wat er was gebeurd als ik ja had gezegd. Zou hij naar zijn kast zijn gekropen om een grote doos Milky Ways tevoorschijn te halen die ik dan in een keer zou leegvreten? Wellicht had ik ja moeten zeggen; misschien had hij me dan wel meegenomen naar de Oyster Bar om me te fêteren op een dozijn van mijn favoriete lustopwekkende hapjes die ik dan in een keer naar binnen zou slurpen. Maar ik betwist of dit ook daadwerkelijk was gebeurd, gezien het feit dat hij meer een thuisblijver leek die wraps bestelde. En wraps doen mij niet zo veel.