Alleen de rivaliteit over pizza houdt deze spookstad in leven

Rij in een willekeurige richting langs de oostkust van de Verenigde Staten en je zal een een verscheidenheid aan ooit populaire badplaatsen passeren. Daytona Beach in Florida, Atlantic City en Asbury Park in New Jersey, Revere Beach in Massachusetts, Hampton Beach in New Hampshire, Old Orchard Beach in Maine - allemaal behoren ze tot dezelfde kant van de waardeloze medaille. Je ziet overal dezelfde typische kermisfiguren bij de speelhal, dezelfde drugskoppen die "U + ME 4EVA" airbrushen op goedkope t-shirts en overal dezelfde waardeloze vis gebakken in olie die in maanden niet is ververst.

Ik ben opgegroeid in het noorden van Massachusetts, naast een plaats genaamd Salisbury Beach, wat net als de eerder genoemde pauperplekken (als het niet een nog groter schijthol is) overspoeld is met arcadehallen waar buiten de zomermaanden niemand te vinden is; poppodia die blanke bluesbands boeken met hele slechte blanke bluescovers van oorspronkelijk wel goede bluesliedjes; een handjevol van de ergste (en gelet op het aantal tandeloze bekken, waarschijnlijk de meest gevaarlijke) bars op de planeet; een zooitje gedrogeerde zombies die andere gedrogeerde zombies beschuldigen van het stelen van halfopgerookte peuken. Klinkt niet al te best, toch?

Nou, daar heb je het dus mis. Want net op het moment dat het lijkt alsof je in een aflevering van bent beland en je jezelf afvraagt waarom je überhaupt naar Salisbury Beach bent gekomen, zie je een paar andere mensen – niet opgefokt door PCP – gewoon pizza eten en praten over hoe fijn een wereld zonder meeuwen zou zijn. Het gaat hier niet om deze mensen, maar om de pizza die ze eten.

Wat in de volksmond bekend staat als de 'strandpizza' is de beste die ik ooit heb gegeten en tevens de enige reden dat Salisbury Beach nog niet in de Atlantische Oceaan is verdwenen. Het wonder is te vinden in twee zaken waar praktisch hetzelfde wordt verkocht: Cristy's en Tipoli. Beide zijn sinds het midden van de jaren veertig niet weg te denken uit het straatbeeld van Salisbury.

Het huidige Salisbury Beach lijkt in het niets op wat het naoorlogse Salisbury Beach eens was. De bruisende gemeenschap is verdwenen, net als de clubs waar Sinatra en Liberace optraden (niet op hetzelfde moment, helaas). En de Sky Rocket – een van de oudste achtbanen ooit gebouwd en een van de meest iconische structuren aan de oostkust, werd verwoest in 1976. Als gevolg van recessies werd het er in de decennia niet beter op en sloot het ene na het andere pretpark. Pirate's Park, een minipretpark en het laatste wat Salisbury Beach onderscheidde als een badplaats, sloot haar deuren in 2004. Het enige wat tegenwoordig nog in de buurt komt van 'familievriendelijke' entertainment is een kolossale, protserige stripclub uitgevoerd naar model van de Akropolis.

De pizza zelf is teruggebracht tot de essentie. Een superdunne korst, met een perfecte hoeveelheid tomatensaus en licht besprenkeld met mozzarella. (Er zit zo weinig kaas op de pizza dat de meeste mensen een plak provolone of cheddar bijbestellen.) De pizza wordt gebakken op een grote, rechthoekige plaat en vervolgens in vierkanten gesneden. En hoewel het mogelijk is om een enkel stuk te bestellen, doet niemand dat. Iedereen die ik ken neemt er op z'n minst drie, en ik neem altijd een doos "van acht met alles erop."

Maar wanneer twee restaurants zo ongeveer hetzelfde eten in dezelfde buurt aanbieden, ontstaan er voorkeuren en loyaliteit. In Salisbury Beach heeft iedereen dus ook een mening over welke zaak de beste pizza serveert.

Genoeg reden om terug te gaan naar Salisbury Beach en de pizza-eters te confronteren met de brandende vraag: Cristy of Tripoli?

"Cristy en Tripoli zijn als een tweeling: iedereen heeft een mening over wie van de twee leuker is," zei een man genaamd Carl. "En ik heb liever een date met Cristy."

"Het draait allemaal om die zoete saus bij Tripoli," zei een andere jongen genaamd Pete. Ik heb de neiging om in te stemmen met Pete – ik weet niet zeker wat het geheime ingrediënt is (majoraan, misschien), maar ik sluit me aan bij het Tripoli-kamp. Dat wil dan niet zeggen dat als iemand mij een doos overhandigd met "acht met alles erop" van Cristy's dat ik het niet zou eten.

Want dat zou ik gewoon doen. Alles. Binnen tien minuten.

Hoewel de omgang tussen klanten enigszins verbitterd lijkt, is er volgens Ron Peredna, de eigenaar van Cristy's, geen sprake van gezeik tussen de eigenaren van de twee winkels.

"Ik heb hun eten geprobeerd," zei hij. "Ze serveren een goed product. Ik ga daarheen, zij komen hier. Dat is waar het allemaal om draait. En weet je, verschillende smaken zijn voor verschillende mensen." Toen ik Peredna vroeg hoe Cristy's in staat is gebleken om de economische en infrastructurele storm die voortdurend door Salisbury Beach lijkt te razen steeds weer overleeft, zei hij: "We blijven consequent en we maken gebruik van hoogwaardige ingrediënten."

Algemeen manager van Tripoli, Matthew Zappala, bleek ook vol van hun eigen pizza. "Ons succes is te danken aan trouwe klanten die van een consistent, vers, kwalitatief en naar wens gemaakt product genieten, verzorgd door geweldige medewerkers."

Over Salisbury Beach is verdomd weinig geschreven buiten een gelijknamige editie uit de Images of Amerika-serie. Auteur Pamela Mutch Stevens schreef daarin: "Ergens, al was het van korte duur, was er een magische plek aan de kust genaamd Salisbury Beach."

Peredna gelooft oprecht dat die dagen zullen terugkeren.

"Salisbury Beach heeft potentie, veel onbenutte mogelijkheden. Het is een verborgen juweeltje dat binnenkort zal worden herontdekt. "

Als dat waar is, zal het dankzij Cristy en Tripoli zijn.