Boze Italianen vinden dat alle pizzabakkers in Europa een vergunning moeten hebben

Als je dacht dat pizza – 's lands grootste exportproduct – nog niet genoeg verpest was door de asperge-beenhampizza van Domino's, heb je de met hotdog-gevulde-korst-pizza van Pizza Hut nog niets gezien. Het werd pas echt te dol met de komst van KFC's Chizza, een plat stuk gefrituurde kip met een tomaten-mozzarella-achtige saus erop geflikkerd. Eén blik op de Pinterestpagina met de zoekterm 'pizza' en je begrijpt al snel dat deze 'creatieve variaties' op de ronde schijf vrij weinig met buffelmozarella en San Marzanotomaten te maken hebben.

Als jij deze pizza's al te ver vindt gaan, stel je dan eens voor hoe het Italiaanse pizzamakersgenootschap (Associazione Maestri d'Arte Ristoratori e Pizzaioli, of AMAR) zich voelt. Ze willen in ieder geval dat jij weet hoe zij zich voelen.

Volgens de Italiaanse nieuwssite The Local heeft AMAR in de afgelopen jaren de Italiaanse regering onophoudelijk gesmeekt om een nieuw reglement voor pizzamakers. Hun wens is dat elke pizzamaker ter wereld een langdurige cursus volgt, zodat er geen pizza's meer op niet-Italiaanse wijze gemaakt worden.

De regering heeft jarenlang haar ogen gesloten voor dit verzoek (wat zou je immers moeten met al die pizzamakers die al jarenlang pizza's maken en verkopen), waardoor het genootschap besloot om een stapje verder te gaan en hun 'verzoek' voor te stellen aan andere Europese landen in de hoop dat er in het buitenland wél naar ze geluisterd wordt. De ontwerpwetgeving is in het Italiaanse parlement wel besproken, maar er heeft nooit een verandering plaatsgevonden.

"De pizza is een kunstvorm die al generaties lang hetzelfde is. Italië moet haar culinaire tradities beschermen door middel van een instituut waar pizzamakers in heel Europa het maken van pizza's leren en niets mogen verkopen totdat ze een vergunning hebben", aldus de aanvraag.

Enzo Prete, de president van AMAR, hoopt dat Italië actie zal ondernemen als andere landen naar hem luisteren. Prete verteld The Local dat "ze al in discussie zijn gegaan met een ander land maar wegens privacyredenen kan ik niet zeggen welk land dit is."

Dit 'contract' is een (minimaal) honderdtwintig uur durende cursus met zeventig uur praktijklessen (pizza's maken), twintig uur culinaire wetenschapslessen, twintig uur hygiëne en voedselveiligheidlessen en twintig uur talenles.

"Dit doen we ook voor de consument. Ik wil geen pizza eten die gemaakt is door iemand die niet weet waar hij mee bezig is" zegt Prete. Hij is vast geen fan van de Chizza.

Het zou natuurlijk leuk zijn om een authentiek stukje pizza te eten in andere landen, maar dit soort gedwongen vergunningen zijn makkelijker gezegd dan gedaan. Ervaren pizzamakers zijn het hier ongetwijfeld mee oneens, omdat ze gedwongen een tijdrovende en intensieve cursus moeten volgen om een ambacht te leren dat ze al jaren uitvoeren.

Natuurlijk zijn er ook fanatiekelingen die hevig jaknikken en klaarstaan om abnormale bedragen neer te smakken om steenovens te bouwen met speciale, uit Napels geïmporteerde bakstenen. Ze zullen waarschijnlijk minder enthousiast zijn als ze erachter komen dat ze honderden uren in een klaslokaal moeten doorbrengen waar échte volharding nodig is om een perfect knapperige korst te maken. Maar dat is nog altijd beter dan een chizza.

Dan kan je ook nog betwijfelen of Italië niet al deze moeite voor niks doet. We zijn er laatst namelijk achter gekomen dat pizza misschien wel helemaal niet uit Napels komt, maar uit Gaeta.

Hey, niemand is perfect. En als je het niet erg vindt blijf ik gewoon m'n pizza's bestellen bij Domino's.