Dit is waarom we het lekker vinden om onszelf te kwellen met hete pepers en wasabi

"Het is de rush."

"Ik hou van het tintelende gevoel."

"Ik mis iets als ik het niet krijg."

"Ik verleg graag de grenzen om het perfecte niveau te bereiken."

"Ik weet niet, het is soort van verslavend."

Dit zijn allemaal pogingen van (redelijk) nuchtere, weldenkende en verder niet sadomasochistische individuen om hun zelf-kwellende eetgewoonten te verklaren.

Chilipeper en wasabi bevatten, net als menthol, bruisende, hete en koude dranken, moleculaire componenten die de pijnreceptoren in ons zenuwstelsel stimuleren, met als een gevolg een gevoel alsof iemand een lucifer in je mond opsteekt. In chili zorgt het molecuul capsaïcine voor een hete sensatie, waardoor je mond even als een vuurzee voelt.

Het molecuul Isothiocyanaat in wasabi, mosterd en menthol geeft juist een koude tinteling, die richting je neus trekt en je het gevoel geeft alsof je hoofd op springen staat, of zoals een

lezer van Reddit

het verwoordde: "Het is alsof mijn schedel strak achterover wordt getrokken en de binnenkant van mijn neus vol eetstokjes wordt gepropt."

Planten hebben deze moleculen zelf ontwikkeld in een tactische manoeuvre om ervoor te zorgen dat mensen en dieren ze niet zouden eten. Maar als mens hebben we onszelf nu eenmaal zo geconditioneerd dat we juist de dingen willen die ons zouden moeten afschrikken. We staan niet voor niets bovenaan de voedselketen. Paul Bloom, psycholoog aan de Yale Universiteit en auteur van het boek

How Pleasure Works: The New Science of Why We Like What We Like

omschrijft het als volgt: "Filosofen hebben vaak gezocht naar hetgeen mensen onderscheidt van dieren: taal, ratio, cultuur, enzovoorts. Ik hou het bij het volgende: de mens is het enige dier dat van Tabasco houdt."Deze bizarre gewoonte is niet alleen weggelegd voor culinaire types. Al honderden jaren (in Noord en Zuid-Amerika al duizenden jaren) onderwerpen mensen zich vrijwillig aan deze vorm van zelfkwelling, door wasabi over sushi te smeren, kippenpoten in hete saus te dippen, cayenne poeder door hun Creoolse garnalen te strooien, sambal op hun gado gado te gooien, berbere in rundstoofpotjes te doen, gedroogde chili over spaghetti arrabbiata te snipperen en zelfs door fruitsalades te garneren met chilisaus en chilipoeder.

Maar waarom kiezen we doelbewust voor deze verlammende, verhittende en zweetopwekkende ervaringen? Blijkbaar zijn we dol op die vurige momenten, waarop onze mond een razende vuurzee wordt, onze tong en keel schraal en rauw wordt, onze lippen, hoofden en harten kloppen van de hitte, en onze neus en ogen vochtig worden terwijl ons brein de verstikkende hitte probeert te weerstaan.

Als er nu een evolutionair voordeel was – wat er dus niet is – zou het nog ergens op slaan. Een populaire verklaring van voorstanders van pittig eten is dat het toevoegen van wat hitte gerechten 'rijker van smaak' maakt, wat op zich wel waar is. Smaak zit 'm namelijk niet alleen in de daadwerkelijke smaak (zoet, zout, zuur, bitter of umami) maar ook in dingen als de structuur, geur, het uiterlijk en associaties. Door de sensatie te versterken, lijkt het alsof de smaak ook wordt versterkt: precies de reden waarom voedselproducenten veel geld uitgeven aan het bereiken van de optimale knapperigheid van chips of de perfecte prik in frisdrank.

Zelfs wetenschappers hebben moeite om precies te ontdekken waarom we de evolutionaire regels negeren en massaal kiezen voor deze pijnmomenten, maar het blijkt dat we psychologisch een lichte voorkeur hebben voor licht-sadomasochistische eetgewoonten.

Je wordt er high van

Als je brein sensaties van pijn en een branderig gevoel ervaart, reageert het door natuurlijke pijnbestrijders vrij te geven in de vorm van endorfine. Endorfine is in feite de morfine van het lichaam en stimuleert dezelfde receptoren als opiaten. Endorfine werkt pijnstillend en verdovend, waardoor ons pijngevoel verdwijnt en plaats maakt voor een uitgelaten en euforisch gevoel.

"Endorfine blokkeert de hitte. Het lichaam maakt het aan als reactie op de hitte, die als pijn wordt ervaren," zegt Paul Bosland, mede-oprichter en directeur van het Chilipeper Instituut van de Universiteit van New Mexico.

Tussen pijn en genot zit een groot grijs gebied

Lange tijd dacht men dat pijn en genot twee tegenstrijdige sensaties waren, die via aparte wegen in het zenuwstelsel liepen. Recente studies wijzen echter uit dat ze juist veel gemeen hebben en eerder naast elkaar bestaan. "In verschillende structuren van het brein liggen de neuronen die op pijn en genot reageren dicht naast elkaar, waarbij ze gradiënten van positief naar negatief vormen," legt John McQuaid, auteur van

Tasty: The Art and Science of What We Eat,

uit.

De pijnlijke sensatie die chilipepers en wasabi oproepen zorgt voor het vrijkomen van het extra 'genotsstofje' dopamine in het brein, net als de stimulatie van 'hedonistische hot spots'. Zie het als de G-Spots van het brein, die genot, motivatie en verlangen bepalen en een belangrijke rol spelen bij verslaving. Traditioneel gezien worden ze alleen geassocieerd met fijne ervaringen als het eten van chocoladetaart, zoenen, heroïne, Facebook, (winnen bij) gokken, muziek, kunst en altruïsme, maar nu blijkt dat we pijn ook in dit rijtje op kunnen nemen en dat de connectie tussen genot en pijn in ons lichaam complex en mysterieus blijft.

Je bent graag een onschuldige masochist Wij mensen zijn sterren in alchemistische sensaties. Op een of andere manier hebben we het voor elkaar gekregen om van vervelende ervaringen iets leuks en spannends te maken. Dat geldt niet alleen voor het eten van chilipepers. Volgens cultureel pshycholoog Dr. Rozin, vinden mensen het leuk om pijn of stress te ervaren.

In Journal of Motivation and Emotion schrijft hij: "Mensen zijn gaan houden van angst en spanning-opwekkende zaken als achtbanen, parachute springen en horror films. Ze huilen graag bij zielige films en vinden het fijn om de eerste pijn van een heet bad of een ijskoud zwembad te ervaren."

Hij noemt deze activiteiten "onschuldig masochisme", aangezien het pijnlijk is, maar niet erg bedreigend.

Als dit allemaal goed klinkt, maar je toch moeite hebt met de bijeffecten van heftige poeders, pasta's en sauzen, dan kun je jezelf trainen om ervan te houden. De chemische reacties op het eten van chili en wasabi is bij ieder mens hetzelfde, het verschil zit 'm in de mate van blootstelling en gewenning. Begin bescheiden, een chilipepertje hier, een sushi-rolletje met wasabi daar. Voor je het weet knabbel je aan een Moruga-schorpioen uit Trinidad, terwijl je seks hebt in een achtbaan en aan je haren wordt getrokken, waarna je naar huis gaat om een paar lepels wasabi achterover te slaan en horrorfilms te kijken in een kokend heet bad.