Ik werkte tien jaar lang bij de McDonald's

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de deuren van de restaurantindustrie afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem door koks en horecapersoneel gedeeld.

Ik was vijftien en zocht net als iedereen een bijbaantje. Een vriendinnetje op school stelde voor dat ik samen met haar bij de Mac kwam werken. Ik dacht: waarom ook niet? Ik zat toen in VWO3 en werd meteen aangenomen. In die tijd was de McDonald's nog best wel populair, ik ging er vaak met vrienden naartoe om een beetje te hangen. Tegenwoordig wordt de Mac verguisd, het is niet meer cool, je wil daar eigenlijk niet meer gezien worden.

In het begin moest ik hamburgers bakken, op donderdagavond en zaterdag. Later kreeg ik kassatraining, dat moest allemaal heel strak. Klanten mogen niet langer dan twee minuten in de rij staan, en als ze aan de beurt zijn moeten ze binnen een minuut hun bestelling hebben. Na een paar jaar kreeg ik een hogere functie: ik werd crewtrainer. Dat hield in dat ik nieuwe mensen moest inwerken. Uiteindelijk werd ik manager, waardoor ik de verantwoordelijkheid had dat alles goed en snel gebeurde.

In die tien jaar heb ik vrijwel niks geleerd over koken. Het maken van de hamburgers heeft eigenlijk niks met koken te maken. Het is een extreem routinematig klusje, dat je met je verstand op nul uitvoert. Het hele proces van één hamburger is in allerlei stappen opgedeeld, die steeds precies genoeg tijd kosten en op elkaar aansluiten. Je doet de broodjes een paar seconden in de toaster, vervolgens leg je het vlees op de grill. Dan heb je precies genoeg tijd om de groenten te fixen, voordat het broodje en het vlees klaar zijn. Het is tot in de seconde uitgedacht. Alles moet zo efficiënt mogelijk gebeuren.

Maar ik moet zeggen: ik kan nu wel een goeie hamburger maken. Eén keer heb ik een tube Big Mac-saus mee naar huis genomen, om een Big Mac na te maken. De saus maakt de burger. Maar mijn broodjes smaakten anders, die van de McDonald's zijn extreem gesuikerd, waardoor ze in de toaster karamelliseren. Daardoor worden ze hard en trekt de saus er niet in. Die suikers maken het zo verslavend.

Ik maakte veel gekke dingen mee tijdens mijn werk bij de Mac. Ik herinner vooral de keer dat we als personeel bekogeld werden met hamburgers door boze klanten. Vooral 's avonds kon het er heftig aan toe gaan. Dan was iedereen dronken en baldadig. Er waren regelmatig vechtpartijen. Gezellig was het er 's avonds in elk geval niet.

Er hebben ook weleens kinderen in de ballenbak gepoept. Toen mocht ik alle ballen stuk voor stuk schoonmaken. Maar wat eigenlijk nog erger was: vozende stelletjes in de ballenbak. Die betrapte ik dan rond sluitingstijd en moest ik dan wegjagen. Nee, daar waren ze niet blij mee.

De McDonald's is best wel veranderd in die tien jaar. Rond 2004 begon de culinaire hype in Nederland, waarbij mensen steeds bewuster en gezonder wilden eten. McDonald's moest toen als de wiedeweerga het imago verbeteren. Ze kwamen met salades en gegrilde kip in plaats van gefrituurde kip. Maar het sloeg allemaal niet echt aan, niet op de lange termijn. McDonald's ging toen weer terug naar waar ze goed in zijn, en het eten werd vetter en decadenter dan ooit. De Big Tasty werd geïntroduceerd, dat zegt genoeg. Maar inmiddels is de gezondheidshype weer sterker dan ooit, en probeert McDonald's wederom aan te haken. Alleen al door het logo groen te maken.

Toen ik er werkte kwamen al die vette happen op een gegeven moment wel m'n neus uit. Ik stond de hele dag in die baklucht. In de pauze ging al het personeel naar de overkant om een gezond broodje te halen. Maar soms pikte ik tijdens het werk ook wel een kipnugget, of werkte ik stiekem een patatje weg.

Toch vind ik dat er te negatief over de McDonald's wordt gepraat. Ik kan je vertellen dat de McDonald's echt alleen maar verse groenten gebruikt. De tomaat wordt 's ochtends gesneden. En het vlees wordt bevroren op de grill gegooid. Daar is allemaal niks mis mee. Kijk, het eten is natuurlijk wel ongezond, al dat vlees en de sauzen. Maar als je er niet te vaak komt, dan is er niks aan de hand.

Er kwamen in mijn tijd vooral veel oude, ongezonde mensen. Op den duur ging je ze herkennen, en dan dacht je: Neem nou een cola light!. Sommige mensen zaten er de hele avond in hun eentje met een krantje. De Mac was, en is volgens mij nog steeds, voor hen een soort buurthuis: je mag er gratis naar binnen, en er zijn altijd wel andere mensen. Voor de 65+'ers was er koffie voor vijftig cent. Die kwamen dan voor openingstijd al voor de deur staan wachten. Als we een minuut te laat openden, werden ze al vreselijk ongeduldig. Vervolgens zaten ze er vaak tot twee uur 's middags.

Dan was er nog de groenteburgerman, die noemden we altijd zo. Een echte autist, die letterlijk elke dag op exact hetzelfde tijdstip binnen kwam lopen. Elke avond om tien uur. Hij bestelde een groenteburger met koffie, altijd op exact dezelfde manier. Soms plaagde ik hem en zei ik zodra hij binnenkwam: U wilt zeker een groenteburger en een koffie? Dan deed hij alsof hij niks had gehoord, en zei hij alsnog zijn bestelling op. Altijd met precies dezelfde woorden. En zijn servetje plaatste hij altijd op dezelfde plek op zijn dienblad.

Ik heb mijn baantje bij de Mac weleens geprobeerd te gebruiken om meisjes te versieren. Dan zei ik: 'Kom op vrijdagavond maar eens langs na sluitingstijd. Dan is er altijd wat eten over.' Ook heb ik mijn nummer weleens op het doosje van een Big Mac geschreven en aan een meisje gegeven. Of een meisje vier hamburgers gegeven, terwijl ze er maar eentje had besteld.

Mijn eigen vrienden vonden het behoorlijk kansloos dat ik er zo lang werkte. Volgens hen was ik bang voor verandering op het gebied van werk, maar ook van vrouwen, haha. Ach, het verdiende goed, dus ik zag geen reden om te stoppen. Totdat ik geen student meer was. Het is natuurlijk niet zo cool om er dan nog te blijven plakken. Wel heb ik wat vrienden overgehouden aan mijn tijd bij de Mac. Maar die zijn inmiddels ook gestopt hoor. Het zijn de treurige types die er na hun dertigste nog steeds werken.

Zoals verteld aan Frans Blokhuis.