Niets is meer deprimerend dan walvisbiefstuk eten op een treurig, regionaal vliegveldje

Luchthavens kunnen vreselijk depressieve plekken zijn. Geliefden vliegen duizenden kilometers van je vandaan, eenzame zakenmannen zitten tussen twee vluchten door verveeld duimen te draaien, en tikkende klokken en de strenge, stoïcijnse blik van de beveiligers zorgen voor een unheimisch gevoel. Vermenigvuldig dat niveau van ellende met duizend wanneer je het hebt over een kleine, regionale luchthaven met een enkel uitgestorven restaurant en gammele vliegtuigjes op de landingsbaan die eruit zien alsof ze tijdens het opstijgen in een miljoen stukken uiteen kunnen vallen.

Weet je wat de misère op zo'n kille, sombere luchthaven nóg groter zou maken? Vlees van een met uitsterven bedreigde diersoort op je bord. Een dier dat waarschijnlijk afgeslacht werd door een geldbeluste stroper die hoopt het karkas op de zwarte markt te kunnen verkopen, ongeacht de impact die zijn vangst heeft op het ecosysteem, of op de slinkende biodiversiteit van onze aardbol.

Afgelopen november bekenden Typhoon Restaurant Co. en Brian Vidor – de moedermaatschappij en eigenaar van The Hump, een voormalig restaurant op Santa Monica Municipal Airport – schuldig te zijn aan het onwettig verkopen van een zeezoogdier. Dit werd ontdekt nadat ze in 2009 en in 2010 illegaal walvissenvlees serveerden aan undercover rechercheurs. Begin dit jaar zullen ze hiervoor veroordeeld worden.

Vraag je je af of het allemaal nog depressiever kan? Ja dat kan, het verhaal is nog niet ten einde. In 2010 zaten undercoveragenten – die samenwerkten met de Amerikaanse Fish and Wildlife Service, de douane en de National Oceanic and Atmospheric Administration – in The Hump toen chef Kiyoshiro Yamamoto uit de keuken kwam om een pak walvissenvlees, ingewikkeld in plastic folie, uit zijn auto te halen. Ja, er was een walvis gestroopt die daarna in folie was gewikkeld en voor een onbekende tijd in de kofferbak van een of andere guy had gelegen, ergens op een parkeerplaats in Los Angeles, voordat het werd geserveerd in een sushibar. Had ik al vermeld dat ze 600 dollar moesten aftikken voor acht walvisbiefstukken?

De agenten kregen lucht van het illegale gerecht dat onder tafel verhandeld werd nadat ze filmopnames zagen van dierenactivisten en producers van The Cove, een documentaire uit 2009. Sowieso is de naam van deze tent, The Hump oftewel 'de bultrug', nogal ongelukkig gekozen als je discreet illegale walvisgerechten wil verkopen.

Later dat jaar werd het restaurant overspoeld door demonstranten die ook achter de illegale walvisvleespraktijken waren gekomen, en in maart 2010 sloot The Hump haar deuren. Daarbij lieten ze dit statement achter op de website: "Door onze deuren te sluiten hoopt The Hump bij te dragen aan een grotere bewustwording omtrent de bepalende rol van de illegale walvisjacht en het behoud van het ecosysteem en de diersoorten in onze oceanen." Een nogal ironische tekst, aangezien de walvisjacht een paar dagen daarvoor nog als opportunistische muziek in de oren had geklonken van de chefs en de eigenaren.

In 2014 bekenden de dubieuze chef Yamamoto en zijn souschef Susumu Ueda schuld wat betreft deelname aan een criminele organisatie en schending van de 'Marine Mammal Protection Act'. Hun leverancier, Ginichi Ohira, werd ook schuldig bevonden.

Als je je in een visrestaurant van een regionaal vliegveld bevindt en de chef mompelt tussen neus en lippen door dat hij ook walvissenvlees serveert, en je speelt met de gedachte om daar een halve rug voor neer te leggen, stop dan. Geef jezelf een klap in je gezicht en bedenk hoe je de wereld beter kan maken.

Trouwens, nu we het toch hebben over de neerslachtige omstandigheden waaronder walvissenvlees verkocht, vervoerd en opgegeten wordt: in zowat elk land ter wereld is de jacht allang verboden, met uitzondering van Japan, Noorwegen en IJsland. Ook in Groenland en op de Faeröer (een Deense eilandengroep) wordt nog altijd walvis gegeten. Toch verbood webgiant Amazon de verkoop van walvissenvlees pas in 2012, als gevolg van een succesvolle petitie die meer dan 200.000 handtekeningen opleverde. Daarvoor werden dingen als walviscurry, walvisburger en walvisstoofpot in blik gewoon nog verkocht via de Japanse versie van de site.

Als walvissen net als wij mensen wezens met een bewustzijn zijn, laten we ze dan vooral met waardigheid en respect behandelen – ze inpakken in plastic folie en in een achterbak gooien, of versturen via een Amazon-doos met piepschuim erin, is dat uiteraard niet.