Het beruchte spookhuis waar een spokenjager zichzelf neerstak

Dit verhaal is een fragment uit een van onze afleveringen van Extremes, een podcast van VICE op Spotify. Je kunt het volledige verhaal hier beluisteren (in het Engels).

Ergens in de Amerikaanse staat Iowa ligt het dorpje Villisca, waarin een ruime eeuw geleden een bloedige moord plaatsvond, waar nooit iemand voor is veroordeeld. Het was 1912 toen er twee volwassenen en zes kinderen doodgehakt in hun bed werden aangetroffen. Het huis wisselde een paar keer van eigenaar, totdat het in de jaren negentig uiteindelijk een museum werd. In de VS staat het ook wel bekend als het Villisca Axe Murder House.

Al snel nadat het museum werd geopend, gingen er verhalen rond dat het er spookte. Gasten zeiden dat ze voetstappen in lege kamers hoorden en zagen voorwerpen uit zichzelf bewegen. Er kwamen paranormaal begaafde onderzoekers van over de hele wereld op af – of althans, zo noemden ze zichzelf – en de eigenaren van het museum, Darwin en Marthe Linn, zagen een kans om hier een slaatje uit te slaan: mensen mochten er voortaan ook overnachten.

In de nacht van 7 november 2014 checkten een spokenjager en zijn ouders in bij het Villisca Axe Murder House. Ze werden daarbij geholpen door Johnny Houser, de conciërge van het gebouw. Toen Houser zelf naar huis ging, ging hij er waarschijnlijk niet van uit dat de spokenjager de volgende ochtend in een plas bloed zou liggen met een mes in zijn borst. Hij had zichzelf neergestoken in het Axe Murder House – en niemand wist waarom.

Hieronder vertelt Houser hoe hij dit opmerkelijke voorval heeft ervaren. Dit artikel is een fragment uit een aflevering van Extremes, een podcast van VICE. Hij vertelt wat er is gebeurd en hoe het incident zijn kijk op het huis heeft veranderd. Na de steekpartij hield hij er zelf mee op om in het huis te overnachten en probeerde hij er niet meer in zijn eentje te zijn.

Johnny Houser is een lange man met een baard. Voordat hij naar Villisca verhuisde, tourde hij jarenlang met bands in de Verenigde Staten. Beeld aangeleverd.

Toen ik conciërge werd, geloofde ik niet in geesten. Ik vond dat altijd maar een beetje dom. Ik weet nog dat ik tegen mijn vrienden zei dat ze de website van mijn nieuwe baan eens moesten zien, met al die zogenaamde spookfoto’s erop.

Ik kwam er vrij snel terecht nadat mijn toenmalige vrouw en ik naar Villisca waren verhuisd. Elke dag maakte ik een wandelingetje langs het huis, waar Darwin vaak buiten stond te klussen. Ik vroeg hem dan het hemd van het lijf. Ik wilde weten wie de verdachten waren en hoe het plaats delict eruitzag.

Op een dag keek Darwin me aan en zei hij: “Je bent hier elke dag, dus je zou hier net zo goed kunnen werken. Heb je een baan nodig?” Vanaf dat moment nam ik een boel over: van het onderhoud aan het pand en het terreinbeheer tot de website. Ik kreeg het allemaal in mijn schoot geworpen, wat ik geweldig vond.

Er komen veel verschillende mensen naar het Villisca Axe Murder House. Er zijn jonge mensen die volledig gefascineerd zijn door true crime, maar ook senioren die er toevallig met hun tourbus langskomen. Er zijn ook vaak wat oudere vrouwen die er zelf achter proberen te komen wie de bijlmoordenaar precies was. En er komen veel spokenjagers: 90 procent van de mensen die komen overnachten zijn ‘paranormaal onderzoekers’.

Die avond in 2014 begon heel normaal. Ik was in het schuurtje en zag dat er een auto stopte. Er stapte een man uit, met een jachtmes aan zijn riem. Hij droeg ook een camouflagebroek, maar ik zocht er verder niks achter, omdat vrij veel mensen in deze omgeving zoiets dragen.

Hij leek heel normaal te zijn. En gingen geen alarmbellen rinkelen. Ik vond het wel enigszins apart dat hij zijn vader en moeder had meegenomen, maar ik dacht: het zal wel, zo doen zij dat blijkbaar. Ik denk dat hij ergens in de vijftig was; zijn ouders waren dus behoorlijk op leeftijd. Hij vertelde dat hij zijn hart wilde luchten in het huis. Ik wist niet precies wat hij daar mee bedoelde, maar wenste hem er veel plezier mee. Toen ging ik naar huis om te slapen.

De volgende ochtend werd ik wakker, pakte ik mijn telefoon en was ik een miljoen keer getagd op social media. Allemaal onder nieuwsberichten in de trant van: ‘Man steekt zichzelf neer in het Axe Murder House’.

Ik snelde naar het huis, waar een paar vrienden me op zouden wachten, want ik wilde niet alleen naar binnen. We stapten de drempel over en zagen op de vloer van de keuken een opgerolde deken liggen, waar het pootje van een teddybeer uitstak. Het gebeurt wel vaker dat mensen teddyberen en poppen achterlaten voor de kinderen, dus dat deel was nog normaal, maar deze teddybeer zat onder het bloed.

Ik maakte de vloer schoon met bleek en depte alles daarna droog met een handdoek – ik had dat een keertje in The Sopranos gezien. Toen kwam Martha binnen, de andere eigenaar van het huis. Ze was in tranen. “Dit had gewoon iets leuks moeten zijn,” zei ze. “Moeten we nu dicht?” Ik zei dat dat niet kon, want als we dicht zouden gaan, zouden we mensen het idee geven dat het er te veel spookt. En dan zouden mensen er vanzelf ook gaan inbreken.

Later kwam ik erachter dat de man op onderzoek was gegaan in de slaapkamer van een van de kinderen – daar hadden zijn ouders hem met het mes in zijn borst aangetroffen. Hij werd meteen naar een ziekenhuis gebracht en wist het te overleven.

Dat was alles wat ik wist. Ik wilde nog contact met hem opnemen, maar dat is er uiteindelijk nooit meer van gekomen. Ik kwam er pas een paar jaar later achter wat er was gebeurd. Er was toen een tv-programma over paranormale activiteiten op bezoek. Het heette Kindred Spirits en de makers hadden die man ervan overtuigd om terug te gaan naar het huis.

Dus op een dag liep ik het schuurtje binnen, waar ze al hun apparatuur hadden staan, en zag ik die man gewoon in een stoel zitten. Mijn mond viel open. Ik had een miljoen vragen vragen voor hem, dus ik ging naast hem zitten en vroeg hem wat er in hemelsnaam was gebeurd.

Hij vertelde dat hij in de slaapkamer had geprobeerd om geesten op te roepen en zich niks meer kon herinneren van wat er daarna was gebeurd. Het eerstvolgende moment waar hij een herinnering van had, was bij de eerste hulp. Toen begon hij heel hard te huilen. Hij zei dat het zijn leven had geruïneerd. Iedereen dacht dat hij gestoord was, het allemaal voor het geld had gedaan of gewoon op tv wilde komen – en hij wilde nu graag zijn kant van het verhaal vertellen.

Toen we met de hele groep weer naar binnen gingen, liep hij direct naast me. Toen we over de drempel stapten, bood hij zijn verontschuldigingen aan. Zijn stem trilde en hij keek omhoog naar het plafond. Ik vond het maar een rare situatie.

Na het incident heb ik nooit meer een nacht in het huis doorgebracht. Niet dat ik serieus denk dat hij neergestoken is door een geest – laten we wel even reëel blijven – maar misschien is er toch iets in dat huis. Iets wat het voorzien heeft op mensen die geestesziek of kwetsbaar zijn.

Ik weet niet of het huis zelf kwaadaardig is. Het is zeker kwaadaardig wat er allemaal is gebeurd, laat daar geen twijfel over bestaan, maar als je erheen gaat met goede bedoelingen, dan kom je er ook wel heelhuids vandaan. En als je naar iets slechts op zoek gaat, dan vind je dat ook. Ik denk dat je gewoon precies krijgt waar je naar op zoek bent.

De moord in 1912 was gruwelijk en ik denk dat dat soort dingen ook hun sporen kunnen nalaten. Als je naar Auschwitz gaat, voel je ook dat er iets vreselijks is gebeurd. Het kwaad laat vingerafdrukken achter.

Hoe dan ook hoop ik dat het huis zo blijft. Ik ben bang dat als iemand anders het koopt, ze er een soort circusact van maken. Er was ook echt iemand die het wilde kopen om er een moordmuseum van te maken – hij wilde het naar Los Angeles laten verplaatsen. Maar zoiets zouden we echt nooit toestaan. Ik hoop dat ik het draaiende kan blijven houden, en dat op een dag mijn kinderen het stokje van me zullen overnemen.

Dit is een fragment uit een van onze afleveringen van Extremes. Je kunt het volledige verhaal hier gratis op Spotify beluisteren (in het Engels).

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.