Gefrituurd Amerika op een stokje

De fantastische fotograaf Bruce Gilden – tevens mijn echtgenoot – fotografeerde de Yakuza in Japan, bracht de sloppenwijken van Haïti in beeld en liep tientallen jaren door de straten van New York City om de vreemde koppen die er ronddwalen vast te leggen. Zijn meest exotische werk tot nu toe kwam echter voort uit zijn bezoek aan de Wisconsin State-kermis.

In augustus passeerden in elf dagen meer dan een miljoen bezoekers de draaihekjes van State Fair Park in West Allis, een buitenwijk van Milwaukee. Ze kwamen voor gefrituurde cookie-dough op een stokje, gefrituurde pindakaas en pudding op een stokje, gefrituurde s’mores op een stokje, gefrituurde Milky Ways op een stokje, gefrituurde roomkaas (met spek) op een stokje en gefrituurde dikke Elvissen op een stokje. Ze kwamen voor roomsoezen, kaaskwark, corndogs van een halve meter, gebarbecuede kalkoenen zo groot als een kind, gefrituurde cheddarhotdogs met bierbeslag gewikkeld in spek, en macaroni-and-cheese hapjes in een bierbeslag met extra kaas en spek. Natuurlijk kwamen ze ook voor de lokale brouwsels: Miller Lite, Miller Genuine Draft, Miller64 en het ‘ambachtelijke’ bier Leinenkugel (in bezit van MillerCoors LLC). Toen Bruce zijn reis eenmaal had verwerkt, stelde ik hem een paar vragen.

VICE: Waarom koos je deze specifieke locatie en deze gelegenheid voor de shoot?
Bruce Gilden: Ik was in Milwaukee voor Postcards from America – een voortdurend samenwerkingsproject waarin een wisselende groep fotografen een plek kiest die hen intrigeert, om daar bij elkaar te komen en samen te spelen als een soort visuele band. Martin Parr en ik waren in augustus in Milwaukee, en twee andere groepjes fotografen gaan er in januari en april langs. Dit is de derde keer dat ik aan het project deelneem: de eerste keer waren we in Rochester in New York en de tweede keer in Miami. Nu heb ik een beurs toegekend gekregen, zodat ik dit werk ook voort kan zetten op andere plaatsen.

Is er een verband tussen die drie projecten van Postcards? 
Allereerst vonden ze natuurlijk allemaal in Amerika plaats, dus voor mij is het een voortzetting van de serie Foreclosures In America, die ik eerder deed in vier verschillende steden in de VS. Wat zo goed is aan Postcards is dat het een op zichzelf staand project is, maar dat het mij, net als veel van de andere betrokken fotografen, ook een experimentele, creatieve ruimte biedt die het individuele werk bevordert.

Hoezo?
In Rochester kregen we bijvoorbeeld de opdracht om in twee weken honderd foto’s te schieten. Omdat dat best lastig is begon ik, om iets meer zekerheid te krijgen, naast mijn gewoonlijke rolletje zwart-wit foto’s ook een Leica M9 digitale camera te gebruiken, zodat ik tijdens het werken kon zien wat voor foto’s ik had gemaakt. Ik ben toen portretten van mensen gaan maken, omdat de straten maar kaal waren en ik toch honderd foto’s nodig had. Daarna ging ik voor een nieuw project naar Florida, waar ik alleen in kleur werkte, en vooral gezichten van mensen fotografeerde met een middelgrote digitale camera.

Dus nu fotografeer je in kleur?
Nee. Ik ga wel door met kleurenfotografie, maar laat het zwart-wit niet volledig achter me. Ik had sinds 1968 niet gewerkt met kleur, en het verbaasde me hoe gemakkelijk ik het weer oppakte. Toen ik eenmaal in Milwaukee aankwam, ben ik vol overtuiging digitaal en in kleur gaan schieten.

En je schoot voornamelijk close-up portretten?
Ja, voornamelijk. Daarvoor ben ik trouwens niet over één nacht ijs gegaan. Ik loop al zeker twintig jaar rond met het idee portretten te maken van alleen de gezichten van mensen. Nu voer ik dat plan eindelijk uit. Tussen het conceptuele idee en de fysieke uitvoering zat een lang en goed doordacht proces.

En alle mensen die je fotografeerde waren op de kermis?
Toen ik aankwam in Milwaukee had ik het plan om gewoon mensen op straat te fotograferen, maar er was geen hond te bekennen. Waarschijnlijk omdat er dagelijks zo’n 120.000 mensen naar de kermis gaan, dus dat is waar ik zelf ook besloot naartoe te gaan. Ik fotografeer niet veel. Gemiddeld vijf tot tien portretten per dag.

Welke karaktertrekken in een gezicht trekken jou aan?
Ik zie overal de schoonheid van in, maar ik ben wel erg kieskeurig. Visueel zoek ik naar een bepaald detail dat ik interessant vind, en de kracht van de foto zit vervolgens in dat detail. Je moet in staat zijn om te zien wat een foto goed maakt, en dan moeten jij en het onderwerp samenwerken om dat te verwezenlijken. Op de kermis stemden veel mensen in toen ik vroeg of ik een foto van ze mocht maken, maar dat betekent nog niet dat de foto altijd een succes wordt.

Wat ging er door je heen toen je deze portretten maakte?
Van alles: ik heb nog nooit zulke dikke mensen gezien. Wat hebben ze in godsnaam gegeten dat ze zo gigantisch zijn geworden? Dat kind steekt zichzelf nog in zijn oog met zo’n enorme corndog. Die man gaat naar huis met twaalf roomsoezen na er dertig minuten voor in de rij te hebben gestaan. Zoveel vrouwen met prachtig blauwe ogen, zijn ze echt of zijn het lenzen? De voeten van sommige vrouwen zijn zo opgezwollen, dat ik hun pijn voel bij elke stap. Na bijna zeven uur lang onafgebroken te hebben rondgelopen, me keer op keer voornemend nog één laatste rondje te maken, keek ik uit naar een maaltijd en mijn bed, om de volgende dag weer verder te kunnen.

Wat wordt je volgende project?
Dat hangt af van de gezichten.

Alle foto's zijn gemaakt door Bruce Gilden.