Volgens deze veganistische psycholoog hebben vegans hulp nodig

De Veganistische Verlichting is op ons neergedaald. Zo waren er in Nederland in 2016 al 70.000 veganisten, bestaat er tegenwoordig zoiets als veganistische biefstuk, en geven zelfs vleesvierende slagers eerlijk toe dat veganisten “ontzettend aardig” zijn en respect verdienen voor hun doorzettingsvermogen.

Hoewel de veganistische levensstijl steeds populairder wordt, is het voor veel mensen toch niet zo makkelijk om zuivel en vlees uit hun leven te bannen. Zo kan het behoorlijk zwaar zijn om je bewust te worden van hoe dieren worden misbruikt door onze voedselindustrie. Het merendeel van de Nederlanders is natuurlijk nog geen veganist, waardoor de kans groot is dat je constant omringd wordt door mensen die je keuze absolute onzin vinden. Helaas voor veganisten is er maar weinig steun voor mensen die zich in deze situatie bevinden, zegt ‘vegan-psycholoog’ Clare Mann.

Ik besloot Clare op te bellen om meer te weten te komen over de problemen waar mensen met een plantaardig dieet onder gebukt gaan.

MUNCHIES: Hoi Clare. Hoe ben je precies een vegan-psycholoog geworden?
Clare Mann: Ik werk al dertig jaar als psycholoog, maar ben omgeschoold van organisatiepsycholoog naar een psychotherapeut. Zo hoopte ik de menselijke toestand beter te leren begrijpen en gesprekken te voeren die ertoe doen, over het doel van het leven bijvoorbeeld. Daarnaast koos ik er tien jaar geleden voor om veganist te worden. Sindsdien kom ik als spreker bij bijeenkomsten en festivals op voor de rechten van dieren.

Wanneer besefte je dat je die twee passies ook kon samenbrengen?
Toen ik in het openbaar begon te spreken en mensen van over de hele wereld me berichten begonnen te sturen over de moeilijkheden die komen kijken bij een veganistische levensstijl. Mensen vertelden me vaak dat ze geschokt zijn wanneer ze erachter komen wat er met dieren gebeurt in slachthuizen. Ze zeiden dat ze de behoefte hadden om met iemand te praten, dus begon ik met hulpsessies in Sydney en bied ik mensen wereldwijd de kans om met me te praten via Skype.

Wat zijn de meest voorkomende problemen waarmee mensen op je afstappen?
Ik zie vaak mensen met traumasymptomen. Ze zijn de wereld gaan haten nadat ze erachter kwamen hoe wreed dieren tegenwoordig behandeld worden en ze kunnen niet geloven dat mensen hiertoe in staat zijn.

Het gebeurt ook vaak dat de relaties stuklopen, bijvoorbeeld doordat het moeilijk is om te zien hoe hun partner vlees eet of vrienden melk in hun koffie doen. Voor veel veganisten worden de mensen om hen heen onderdeel van het probleem, doordat ze weigeren te veranderen. Het is onmogelijk om simpele dingen te doen zoals je handen wassen of een trui aantrekken, zonder bij te dragen aan de mishandeling van dieren. Tenzij je daadwerkelijk stappen onderneemt om dit tegen te gaan en hier geen onderdeel van uit te maken. Dat kan soms een behoorlijke uitdaging zijn voor veganisten.

Dat klinkt nogal heftig. Hoe help je mensen hiermee om te gaan?

Als mensen bij me komen met een depressie of angststoornis, graaf ik net zo lang door tot ik precies weet wat de reden erachter is. Vaak komen er daarbij allerlei andere problemen naar boven, zoals een negatief zelfbeeld of moeilijkheden op werk. Als het aankomt op mensen leren omgaan met verdriet of depressie, volg ik meestal de standaardprocedures. Ik help ze om meer zelfbewustzijn te creëren en laat ze inzien dat ze niet de last van de hele wereld op hun schouders hoeven te dragen. Hun trauma is een reactie op wat ze hebben gezien, maar ze kunnen zelfs beslissen hoe ze hier precies op reageren. Zo kunnen ze er sterker uit komen.

Ik vertel ze bovendien dat het beter is om goed te kunnen communiceren, dan simpelweg je overtuigingen rond te prediken. Zo merk je dat de meeste mensen om je heen eigenlijk best redelijk zijn, en weet je na afloop van ieder gesprek zeker dat je het medeleven van de ander mogelijk hebt vergroot.

Hoe ernstig kunnen depressies en angststoornissen als gevolg van veganisme zijn?
Het slaat vaak om in mensenhaat. Ik heb met ongeveer 1300 veganisten van over de hele wereld gesproken, en om eerlijk te zijn ben ik verrast dat er niet meer zelfmoord onder hen zijn. Ik heb van veel veganisten gehoord dat ze een einde aan hun leven zouden willen maken, maar ze dat niet kunnen omdat ze de dieren niet achter willen laten.

Welk advies zou je aan veganisten geven die moeite hebben met het feit dat hun vrienden en familie nog steeds vlees eten?
Ik zou ze aanraden om hun communicatievaardigheden te verbeteren, zodat mensen graag met ze in gesprek gaan. Op deze manier kunnen ze anderen helpen begrijpen dat ze zijn voorgelogen over wat er zich daadwerkelijk afspeelt in de veehouderij. Als je er door te praten achter kunt komen waar mensen in geïnteresseerd zijn en waar ze zich druk om maken, kun je ook video’s en documentaires inzetten om je boodschap over te brengen. Die doen dan al het werk voor je. Vervolgens komen mensen weer naar jou toe met de vraag of je meer bewijs hebt.

Hoe komt het dat de ene persoon wel veganist is en de ander niet, terwijl we ons allemaal redelijk bewust zijn van wat er in de bio-industrie gebeurt?
Je moet behoorlijk sterk in je schoenen staan als je ervoor kiest om in constante existentiële angst te leven, wetende dat grote organisaties die als zo belangrijk worden gezien voor de samenleving eigenlijk helemaal niet te vertrouwen zijn. Dat is lastig, dus kiezen veel mensen ervoor om de boodschap van het veganisme te negeren. Daarnaast zijn sommige mensen beter in contact met hun emoties. Veganisten zijn over het algemeen zeer empatisch, ze nemen beslissingen aan de hand van hun waarden en hun gevoel daarbij. Daartegenover staan rationelere mensen die liever keuzes maken op basis van logische redeneringen. De overgrote meerderheid van de mensen weet hartstikke goed wat er speelt, maar de drempel om die pijn echt te voelen, is voor hen te groot.

Het aantal veganisten neemt de laatste jaren rap toe. Waarom zijn er nog steeds zo weinig vegan therapeuten?
Er zijn genoeg psychologen die veganist zijn, maar ze noemen zichzelf simpelweg geen vegan-psycholoog. Misschien zijn ze bang voor hun beroepsvereniging als ze hun overtuigingen naar de voorgrond brengen. Wat eigenlijk best gek is, want er zijn bijvoorbeeld ook gewoon christelijke hulpverleners. Ik ben een bekende spreker op dit gebied en ben heel uitgesproken over waar ik voor sta. De meeste vegan hulpverleners daarentegen zijn een stuk jonger en hebben geen eigen praktijk, waardoor ze bang zijn om hun baan te verliezen.

Zou je willen dat er meer mensen zoals jij zouden zijn?
Ja. Het is mijn doel om anderen aan te sporen hetzelfde te doen als ik. Voor veel veganisten is het namelijk moeilijk om te spreken met een hulpverlener die zelf geen veganist is. Als een man die op mannen valt naar een normale psycholoog gaat, verwacht hij niet dat de psycholoog ook ineens homo wordt om hem beter te begrijpen. Bij veganisten ligt dat echter anders; dat de ander niks doet, draagt voor hen alleen maar bij aan het probleem.

Dit artikel verscheen eerder op VICE UK.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard voor meer verhalen waar je je gezicht in wil begraven.