Nederlandse drugsdealers vertellen over de keren dat ze op het nippertje ontsnapten aan de politie

Als je op een dag besluit om drugsdealer te worden, zijn er opeens een hoop gevaren in je leven. Zo loop je het risico dat je lieve oma erachter komt en voor de rest van haar nog korte leven teleurgesteld in je is. Ook ligt er onophoudelijk het gevaar op de loer dat de politie je in je nekvel grijpt. En, in alle ernst, je komt waarschijnlijk een hoop louche types en grimmige situaties tegen, waardoor zelfs je leven op het spel kan komen te staan.

Ik was benieuwd naar verhalen van drugsdealers die aan deze dingen op het nippertje waren ontsnapt. Uiteindelijk vond ik vier dealers die een dergelijk oe-la-la-dat-ging-maar-net-goed-verhaal hadden. Niemand was ternauwernood aan z'n oma ontsnapt, maar wel aan de politie en één dealer zelfs aan de dood.

Een paar jaar geleden had ik een zeer roekeloze levensstijl, overgoten met seks, drugs en techno. Samen met een van mijn beste vrienden woonde ik in Amsterdam. Op een dag hoorden we van een groep vrienden dat ze onderweg naar Berlijn waren, en besloten we erachteraan te gaan, om ze te verrassen.

Omdat mijn vader erg goed is in bluffen, vroeg ik hem of hij ons bij een grote club naar binnen wilde lullen. Het lukte. We stonden op de V.I.P.-gastenlijst voor een feest dat de volgende avond zou plaatsvinden in een grote Berlijnse club. De volgende ochtend graaiden we wat spullen bij elkaar en stapten we in de auto.

Ik dealde toen al een tijdje en handelde soms met mensen uit Berlijn, dus pakte ik een grote voorraad drugs mee. De hele rit bewaarde ik het in mijn onderbroek, maar het zat nogal ongemakkelijk. Hoe langer we onderweg waren, hoe nerveuzer ik werd. Ik kreeg een steeds onheilspellender gevoel. 'Stop de auto nu!' zei ik tegen mijn vriend, maar hij reed gewoon door en zei dat ik niet zo moest zeiken. Uiteindelijk stopte hij, vlak voor de grens, en deed ik de zak dope in een extra paar schoenen, die ik in de kofferbak legde.

Nog geen tien minuten later werden we aangehouden bij de grens. "Stop! Polizei!" klonk het. Met mijn hart in mijn keel draaide ik het raampje omlaag. De agent keek ons wantrouwend aan en zei: "Haben Sie Drogen mit?" Ik stamelde iets van "Euhh droga? No, but wanna check?" en reikte hem mijn tas aan. Hij sommeerde ons uit te stappen. Terwijl ik mijn paniek probeerde te verbergen, keek ik stiekem om me heen. We hadden het er onderweg flink van genomen: overal lagen opgerolde biljetten, lange vloeitjes en ghb-buisjes.

Een groepje grensbeambten kwam erbij staan en we werden van top tot teen gefouilleerd. Ook moesten we onze kleren uitdoen. Ik was intens blij dat ik het spul niet meer in mijn onderbroek had zitten. Ze stripten de hele auto en vonden een fles ghb, maar wisten niet wat het was, en legden het weer terug. Wel zagen ze de snuifbuizen en lange vloei, dus ze bleven zoeken.

Tijdens het zoeken hadden ze al zeker drie keer mijn extra paar schoenen door de auto gegooid. Ik ging kapot vanbinnen. Het leek een eeuwigheid te duren. Net toen de zoektocht ten einde kwam, vonden ze de weegschaal die ik in de achterbak bij het reservewiel had verstopt. Er lagen nog wat kruimeltjes pep op. Een van de agenten probeerde het eraf te schrapen om te kijken of het genoeg was om ons op te pakken.

Uiteindelijk waren ze het zo spuugzat dat ze niks bruikbaars vonden, dat mijn vriend mee moest naar het bureau om een drugstest te doen. Ik zweette peentjes. Uren later kwam hij terug. Ze hadden cocaïne-sporen in zijn plas gevonden, en hij moest 800 euro betalen. Ook had hij een rij-ontzegging van twintig uur gekregen, waardoor we nooit meer op tijd zouden zijn voor de club.

We zijn toen maar naar een club in de buurt gegaan, waar we natuurlijk als gekken hebben gefeest, aangezien we beseften dat we ook in een Duitse cel hadden kunnen zitten.

Ik zit al lang in dit vak, ondertussen heb ik alles wel een keer meegemaakt: meerdere keren ben ik bijna gepakt en ik heb al drie keer een half jaar gezeten, waaronder een keer in België. Je zou het niet verwachten, maar dat is de allernaarste gevangenis van allemaal. Homo, hetero, iedereen wordt verkracht.

Ongeveer een maand geleden liep ik 's nachts door een steegje, vlakbij mijn huis in een kleine stad in Noord-Holland. Vier gasten stormden op me af, waarvan twee figuren met een keukenmes in hun hand. "Geef me je telefoon!" dreigden ze. Het waren ripjunks, verslaafden die erop uit zijn je dope en je contacten te stelen. Linke boel, want dat soort gajes is erg agressief. Waarschijnlijk hadden ze van iemand gehoord dat ik daar op dat moment was.

Ik weigerde. Natuurlijk had ik de telefoon gewoon kunnen geven om vervolgens mijn iCloud te blokkeren, maar ik wilde mijn drieduizend contacten niet kwijt. Bovendien laat ik me gewoon niet bestelen.

Toen ik me na tien minuten fikse ruzie nog steeds niet gewonnen gaf, pakten twee van de junks me aan weerszijde vast, en staken ze me aan de zijkanten van mijn buik. Eén van hen sneed me ook nog in het midden, van boven naar beneden. Overal lag bloed, mijn darmen lagen er half uit. Toen renden ze weg.

Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik strak stond van de adrenaline én van de coke, want anders had ik het waarschijnlijk niet overleefd. Ik sleepte mezelf naar huis, waar twee vrienden zaten. Ze trokken lijkbleek weg toen ze me zagen en dachten oprecht dat ik doodging.

Met een groepje van vijf vrienden besloten we om de volgende dag naar een vierdaags festival in België te gaan, om lekker te feesten en een flinke smak geld te verdienen. We deden dat wel vaker, en verdienden dan al gauw zo'n zes- a zevenduizend euro per festival.

De hele avond en nacht waren we in de weer om alles voor te bereiden: we stopten de ketamine in packies, droogden de speed, versneden de coke en verzamelden zevenhonderd xtc- en 2CB-pillen. We verstopten alles in de voering van onze slaapzakken.

Toen we na een treinrit aankwamen op het station maakten we een stomme fout. Het was die dag 33 graden, dus namen we een taxi naar het festivalterrein, in plaats van een volle, snikhete, maar veilige pendelbus. Na een paar minuten reed er ineens een politieauto met zwaaiende lichten voor ons, die duidelijk maakte dat we ze moesten volgen.

We stopten bij klein parkeerveldje met een politiecontainer, en zagen hoe een grote groep agenten auto's compleet stripten. Overal lagen slaapzakken, onderdelen van tenten, sokken en T-shirts. Iedereen in de auto was stil. Ik zei tegen iedereen dat ze rustig moesten blijven, maar een van mijn vrienden raakte helemaal in paniek. "We zijn de Sjaak, we zijn de Sjaak," bleef hij herhalen.

Een autoritaire Waal eiste dat we onze paspoorten aan hem gaven.

"Guys, do you have drugs with you?" zei hij bits.
"No we don't sir," zei ik, "we only drink."
"Are you sure?" antwoordde hij. "So we can go through your stuff, and the dogs won't find anything?"

Ik bleef rustig, maar ik dacht wel: kut, als er drugshonden worden ingezet, is het einde verhaal. Toch hield ik stug vol en zei dat de honden geen drugs zouden vinden. De agent liep weg, naar de politiecontainer. Mijn vriend gaf het op en zei dat we ons maar beter aan konden geven. Na vijf minuten kwam hij terug, met onze paspoorten in zijn hand. "Bon festival, you can continue," zei hij.

Toen we wegreden schreeuwden we het uit van opluchting. De taxichauffeur wist daardoor natuurlijk dondersgoed hoe laat het was. Uiteindelijk hebben we een prachtig festival gehad en heel veel geld verdiend. Wel ben ik kort daarna gestopt met harddrugs dealen, vanwege de spanning. Ik ben de wietteelt ingegaan, wat een stuk minder risico met zich meebrengt.

Samen met twee anderen runde ik een wietplantage met zo'n tweehonderd planten, in een groot penthouse in het centrum van Leiden. Op een dag liep ik het flatgebouw binnen om de planten te verzorgen, toen ik in de lift twee figuren in bedrijfskleding zag staan. Ik zag dat ze op het bovenste knopje drukten, mijn etage. Ik vertrouwde het niet en drukte voor de zekerheid op het knopje van de verdieping eronder.

"Hey," zei ik vrolijk, "is er weer eens wat met de lift? Dat is nou al de zoveelste keer deze maand." "Nee, nee," antwoordde er een. "We zijn hier niet voor de lift, we komen voor iets anders."

Ik vroeg wat er aan de hand was. "Iemand heeft op de bovenste verdieping iets illegaals gedaan," zei de ander.

"Is het ernstig?" vroeg ik. "Ja. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar ik geloof dat ze er plantjes hebben," antwoordde hij. De moed zakte in mijn schoenen, maar gelukkig had ik op het knopje van de verdieping eronder gedrukt. Toen ik daar aankwam stapte ik de lift uit, en klom ik stiekem op de brandtrap, vanwaar je uitzicht had op de voordeur. Ik zag allemaal politie staan. Gelukkig hebben ze me niet gehoord.

We hadden zeker vijftienduizend euro aan apparatuur en de oogst zou 35 duizend euro opbrengen, dikke pech dus. Het enige geluk is dat we niet opgepakt zijn, althans voorlopig, de zaak loopt nog steeds…

*De namen van de geïnterviewden en enkele details zijn veranderd om privacy-redenen.