Hoe een klein afhaalrestaurant de hangplek werd van grote dj’s uit Manchester

Volgens Danny "Fallacy" Fahey, een mc uit Londen die nu leiderschapstrainingen geeft aan jonge mensen in Manchester, is Al Madina een begrip. Het was Chunky van LEVELZ, een kunst- en muziekcollectief, die hem meenam naar het afhaalrestaurant, op de beroemde 'Curry Mile'.

"Hij liep naar binnen en riep "Baas!" naar de eigenaar, toen wist ik het: hier zit ik goed," zegt Fahey.

Het klinkt misschien een beetje vreemd dat de toonaangevende kopstukken van de bassmuziek allemaal naar hetzelfde tentje gaan, waar traditioneel Aziatisch gekookt wordt voor voornamelijk moslims. Niet dat het iemand wat boeit.

"Die ene keer dat Murkage Dave en SMITH van de Tonga Balloon Gang meegingen, was misschien wel mijn favoriete bezoekje," gaat Fahey verder. "SMITH is de grootste hipster die er in de wijde omtrekt rondloopt, hij wilde per se patat bestellen, in plaats van kebab. De baas was geduldig, maar dat koste wel wat moeite."

Ik ben er in de vroege uurtjes van een zondagochtend, tijdens de ramadan. Het is godvergeten druk. Er is niet alleen geen plek meer, mensen nemen zelfs hun bordjes mee naar het restaurant ernaast, waar het minder druk is.

Bollywood promoter Marcus (rechts) voor Al Madina.

"Het is beter dan Kansas," zegt de negentienjarige Mohammed, als ik vraag waarom hij bij Al Madina komt eten.

"Wat is er mis met Kansas?", vraag ik. Kansas is een kiprestaurant in de buurt.

"Het is goed te doen hoor, maar het eten hier is beter, schoner," zegt hij.

"Alles hier is vers," zegt Marcus, een Bollywood-promotor, voordat hij me voorstelt aan Arshad, de manager van Al Madina. Hij vertelt me dat er in de afgelopen zeventien jaar vrijwel niks is veranderd aan de samenstelling van zijn gerechten. De kwaliteit is ook Samrai niet ontgaan, die na een nachtje stappen langskomt voor een snackje. "Het personeel hier is geweldig, en het eten is altijd goed, vooral het vispannetje en de zachte chapati's," vertelt hij me.

Chef Ahmed is trots op de chapati's, en vooral tijdens de vastenmaand moeten ze op hun best smaken. Rihav, een vijfentwintigjarige studente, doet ook mee aan de ramadan. Ze komt wat eten met haar vriendin Arisha. Terwijl ik door het menu blader, bestelt ze de kip jalfrezi.

Ik begin met twee bhaji's met ui, en daarna neem ik ook een jalfrezi. Ik ga zitten en raak aan de praat met een ander groepje. Het blijken vast gasten te zijn. Nahari komt hier al vijftien jaar. Ze kwam er laatst achter dat ze naast de eigenaar woont.

"Hij werkt altijd, daarom had ik hem nog nooit gezien," zegt Nahari. Niet heel vreemd, aangezien de zaak achttien uur per dag open is.

De ruime openingstijden van het restaurant is waarschijnlijk ook de reden dat het zo populair is bij muzikanten. Zo zit ik ineens naast Murlo en Chimpo, die langskomen na een avondje raven. Ik kan mijn geluk niet op.

Zoals de lokale dj Madam X ooit tegen me zei: "Al Madina is vaste prik na een nachtje uitgaan. Het hoort er gewoon bij."

En niet alleen muzikanten uit Manchester weten de plek te vinden.

"Al Madina is wel favoriete plek om wat te gaan eten," zegt Boofy, producer bij Bandulu Records. Er is een grote kans dat als ik ga draaien, of net gedraaid heb ik met de taxi hier een stop maak om de lamsboutjes of de traditionele lamscurry te scoren. Big People Music introduceerde de lamsboutjes aan mij, maar ook echt credits naar Commodo, hij gaf me ooit de gouden curry tip. Hij is een keer van Shefield helemaal hierheen gereden, alleen omdat hij zo'n zin in het eten van hier had. Dat is pas liefde.

"Al Madina is denk ik mijn lievelingsplek om wat te eten hier," zegt producer Boofy uit Bristol. "Als ik in Manchester moet optreden, ga ik altijd een traditionele lamscurry eten."

De meeste mensen komen hier dankzij een tip van iemand anders. John, een vliegveldmedewerker, had erover gehoord van Rihav, een taxichauffeur, die het weer hoorde van een vriend. Niet alleen de muziekwereld schijnt op de hoogte te zijn van dit – blijkbaar niet zo – anonieme pareltje.

Nog een voorbeeld hiervan is Nadia, die haar collega Ank heeft meegenomen naar Al Madina. Het is Anks eerste keer, ze hebben net hun dienst afgerond bij de apotheek aan het einde van de straat. Ank was in haar jongere jaren hiphop-dj in Manchester voordat ze de medicijnenwereld in ging. Ze begrijpt de voorliefde van muzikanten voor dit tentje wel, "het is pretentieloos," zegt ze.

Ik vraag aan een dj die net terugkomt van een avondje draaien in een discotheek of ik een foto van hem mag maken.

"Nee," zegt hij. "Ik vind dat dj's het recht hebben op privacy."

Hij heeft een ondeugende grijns op zijn gezicht, waarschijnlijk houdt hij me voor de gek, maar ik laat hem lekker. Misschien is dit juist wel de schoonheid van Al Madina. De mensen die hier werken weten waarschijnlijk niet welke grote namen ze bedienen, en volgens mij de meeste klanten ook niet. Een goede sfeer om de voeten weer op de grond te krijgen na een optreden.

Alle foto's door Vic Mac Mahon.