Ik gebruikte zoveel mogelijk vrouwenproducten om te zien of ik er vrouwelijker van zou worden

Het is vandaag Internationale Vrouwendag en het thema is 'Be bold for change'. Een uitstekend thema dat iedereen aan het hart zou moeten gaan, want de wereld stikt nog van de dingen die nodig eens veranderd moeten worden, wat betreft het omgaan met vrouwen (toch al gauw zo'n 50% van alle inwoners van planeet Aarde).

Ik ben blij dat ik niet op een plek ben geboren waar je als jonge meid wordt uitgehuwelijkt, en ik ben ook blij dat ik volgende week ondanks mijn twee tieten toch mag gaan stemmen. Toch valt er hier in Nederland nog genoeg te veranderen, en een mooie stap zou zijn als ik niet godganse dag geconfronteerd zou worden met allerhande mislukte vrouwbeelden in reclames en andere marketingbullshit.

Ik bedoel, ik voel me zo nu en dan best een vrouw, maar ik heb me eerlijk gezegd nooit erg senang gevoeld bij het clichébeeld van de Vrouwgodin, een wezen dat met perfect gelakte nagels kilo's chocola eet en huilt bij films, tijdens haar ongesteldheid onophoudelijk lachend rondhuppelt, en haar kinderen helpt bij het handen wassen en het verwijderen van vlekken uit hun kleding. Sterker nog, ik krijg er heel erg stevig de rillers van.

Maar, zo dacht ik, misschien moet ik juist eens met gestrekt been in dit clichébeeld duiken om het onschadelijk te kunnen maken. Misschien moet ik eens een dag lang helemaal in het reclamebeeld van De Vrouw rondwentelen, om te zien of ik er daadwerkelijk de turbovrouw van zou worden die me keer op keer beloofd wordt. Zodat ik in elk geval 100% kan uitsluiten dat dit beeld zo nep is als de tieten van Samantha 'Barbie' van der Plas-de Jong.

Mijn dag zou helemaal in het teken staan van effe lekker mezelf verwennen. Dat kan ook niet anders, omdat vrijwel alle vrouwenproducten die ik speciaal voor deze glorieuze dag had ingekocht hierop gericht waren. Met mijn armen vol verzorgingsproducten die mij een porievrij, relaxed, clean, feelgoodlichaam zouden bezorgen door alle fragrances, begin ik mijn dag uiteraard in de badkamer. De plek waar een mens een vrouw wordt. Na een stevig potje vrouwelijkheid op mezelf spuiten bevind me in een walm aan vrouwenodeur, maar ik krijg er vooralsnog geen bijzondere gevoelens bij.

Na de vele scrubjes, zalfjes, gels, smeersels en een leuke roze bus vrouwendeo onder m'n oksels, is het tijd voor een ontbijt waarvan ik zeker weet dat het echt voor vrouwen bedoeld is: Special K. De reclame van dit product leert me dat vrouwen al bij het ontbijt bezig horen te zijn met lijnen, en door deze cornflakes eindelijk die broek passen die ze al die tijd al aan wilden, ook al zijn dit niet de vrouwen die een dieet nodig lijken te hebben.

Na dit powerontbijt en de powervrouwdouche voel ik me gezond en bijzonder schoon, maar ik vraag me wel af of ik nu al de belichaming van de Typische en Ideale Vrouw ben. Ik heb nog geen zin om, Chardonnay nippend, een Sex and the City-marathon te beginnen met m'n in pantoffels gehulde voeten op een poef.

Als er iets is wat ik weet over de Ultieme Vrouw, is het wel dat het een hoop werk schijnt te zijn. Duizend keer meer werk dan ik normaal gesproken besteed aan mijn vrouwenidentiteit. Idealiter kijken de andere vrouwen mij straks na, en denken ze: hoe doet ze dat toch, deze vrouwelijkste vrouw der vrouwen? Maar zover is het nog niet. Een supervrouw zijn stopt niet bij douchen en ontbijten, daar begint het pas. Ter verdere inspiratie pak ik de bijbel, het heilige geschrift voor elke vrouw erbij – de Cosmopolitan.

Naast dat ik al snel leer dat de tweede date echt véél belangrijker is dan de eerste, en dat hoofdpijn zomaar een tumor kan zijn, leer ik tevens dat mijn hypothese klopt: De Vrouw is schijnbaar voornamelijk bezig met het uiterlijk, als ik de pagina's vol modetips en beautyproducten mag geloven. Voor zichzelf, uiteraard, maar ook voor het andere geslacht. De Echte Vrouw experimenteert, durft, maar niet te veel, want dan valt ze buiten de boot.

Ik besluit mijn dag voort te zetten door knalroze krullers in mijn haar te stoppen. Niet per se omdat dit me wordt aangeraden, maar omdat ik me altijd voorstel dat De Vrouw zo binnenshuis rondloopt. Thee drinkend, terwijl ze de was doet.

Vervolgens plak ik maandverband in m'n onderbroek, omdat ik hiermee eindelijk hoop te veranderen in de blije, rondspringende menstruatieprinses uit de tampon- en maandverbandreclame's die ik zelf nog nooit ben geweest. Het zou natuurlijk een schande zijn als ik de wereld zou lastigvallen met mijn maandelijkse probleempje, door mijn hormonale gevoel te uiten, of me aan te stellen over mijn buikkrampen. Nee, stel je voor. Ik ben trouwens niet eens ongesteld, maar ach, wat zou het. Als ik die reclames moet geloven zijn vrouwen tijdens hun menstruatieperiode extreem goed gemutste supervrouwen, en dat is toch waar ik naartoe wil. Wat is er vrouwelijker dan het onevenaarbare gevoel van een luier vol (imaginair) bloed tussen de benen?

De tussenstand: mijn innerlijke Godin heb ik nog niet helemaal gevonden en mijn vrouwenhart is vooralsnog niet sneller gaan kloppen. Ik besef dat ik misschien wat dieper moet graven, dus begin ik dapper aan mijn volgende dagbesteding: het harsen van mijn benen. Kijkend naar ongeveer elke verpakking van elk schoonheidsproduct ooit, moet de vrouw tenslotte glad-gladder-gladst zijn. Benen niet uitgezonderd.

Nu heb ik ongeveer twee beenharen, maar het gaat om het idee. Want indien de situatie zich voordoet dat mijn hartsvriendinnen mijn straat in komen rijden in hun cabriolet en ik, hoewel het winter is, snel in een korte rok de auto in spring omdat we op een vriendinnenuitje gaan met heel veel prosecco en chocoladetaart, moeten mijn benen gladder zijn dan ooit ( #relatable!). Dus ja, ook die twee haren moeten eraf. Normaal gesproken zwicht ik voor de grillen van het patriarchaat door onhandig een scheermesje langs mijn benen te schrapen, en dan zelfs eentje die eigenlijk voor mannen bedoeld is. Dit is uiteraard verraad tegenover mijn geslacht, dus vandaag ga ik op de pijnbank.

Hieronder foto's van mijn lijdensweg. Want wie mooi en glad wil zijn moet (blijkbaar) pijn lijden. Ook is goed te zien dat ik niet goed ben in het aanbrengen van krullers, en het dus geen verrassing zal zijn op welke manier dit uiteindelijk (niet) uitpakt.

Ik voel me tot dusver nog een vrij lachwekkende schijnvertoning van de vrouw die ik inmiddels had moeten zijn. Het zou kunnen dat ik iets heel erg verkeerd doe, of dat deze obsessie met uiterlijke verzorging niet helemaal aan mij is besteed. Daarom is het tijd om tot mezelf te komen tijdens een fijn ontspanningsmomentje waar ik ook nog eens knapper van moet worden: een gezichtsmasker met een plaatje van een blije vrouw erop.

Ik moet zeggen dat deze kant van het hele gebeuren meer voor me lijkt te zijn weggelegd. Mijn wangen zijn enorm zacht, er is ongetwijfeld iets gebeurd met mijn poriën, en de komkommer die ik heb aangeschaft voor de twee oogschijfjes vormt een goede (en gezonde!) snack achteraf.

Vrouw-zijn omvat natuurlijk ook het navolgen van individualiteit en vrijheid. Dus kies ik hierna nogmaals voor mezelf, en pak ik hét vrouwendrankje voor de bierminachtende vrouwelijke bevolking (waar ik normaliter absoluut niet toe behoor) uit de koelkast: Jillz. Cider, maar dan niet in zwart-goude halveliterblikken zoals Strongbow, maar in een vrouwelijk flesje en een naam met een 'z' op het eind, voor een éxtra vrouwelijke touch.

Het is er misschien nog niet helemaal het moment voor, maar hé, ik ben vrij om m'n eigen keuzes te maken en dit is er één van. Er is helaas geen man in de buurt die ik net als de vrouwen in de reclame kan natspuiten met een brandslang, maar wel kan ik vanuit mijn raam de mannelijke voorbijgangers aanschouwen, en nadenken hoe ze eruitzien zonder T-shirt (al draagt niemand een T-shirt omdat het winter is en zijn de meeste voorbijgangers 50+).

Nu ik ontspannen en relaxed ben, is het tijd om heel mooi en knap te worden. Dit proces heb ik natuurlijk aan het begin van mijn dag al in gang gezet, en ik verheug me erop de krullers uit mijn haar te halen en mijn ongetwijfeld volumineuze bos weelderige krullen over mijn schouders te laten vallen.

Naast slank, immer lachend, genietend en zwaar opgedirkt, is het voor De Vrouw belangrijk om er gezond uit te zien. Dat betekent een gladde huid, blozend door de zon. Ik wil hier natuurlijk geen half werk van maken, dus koop ik GlamBronze GG Cream (of zoiets) waardoor mijn huid niet alleen egaal zal worden als die van een Barbie, maar ook een tintje krijgt.

Wanneer ik mezelf in de spiegel bekijk, heb ik het gevoel dat ik een heel specifiek type vrouw belichaam, maar niet precies dat wat ik in gedachte had. Ik voel me niet de turbovrouw die ik van plan was te zijn, en voel me vooral belachelijk. De hoeveelheid moeite die ik heb gestoken in dit resultaat stemt me niet tevreden.

Ik doe nog een laatste poging: chocola met Cola light (wat is dat toch met het natspuiten van mannen in vrouwenreclame's?!), hét recept voor de onafhankelijke vrouw die wellicht chagrijnig is (chocola) en zeker heteroseksueel mannenverslindend (Cola light).

Na deze vrouwenlunch voel ik me misselijk. Mijn gezicht is nog steeds oranje, mijn lichaam ruikt naar een vieze cocktail van vrouwenchemicaliën. Ik besluit dat het experiment me niet heeft gebracht waar ik ergens misschien op hoopte: me meer vrouw voelen. Niet dat ik me niet vrouwelijk genoeg voel of zo, of dat ik daar überhaupt ooit zo erg mee bezig ben, maar toch.

Helaas, kan ik je vertellen, je wordt niet meer een vrouw door het gebruiken, eten, drinken en lezen van dingen die door de reclamewereld voor vrouwen bedacht zijn. Als je dat al zou willen. Wat overigens niet betekent dat er iets mis is met een cidertje of een gezichtsmaskertje op z'n tijd he! Die dingen kunnen heerlijk zijn.

Fijne Internationale Vrouwendag verder!