We spraken met een triangelspeler over het lachertje onder de muziekinstrumenten

Er zijn maar weinig instrumenten die net zo’n slechte reputatie hebben als de triangel. Het is het lelijke eendje van de muziekwereld, met op de tweede en derde plek de koebel en dat kleine gitaarachtige ding die alleen maagden met gleufhoeden bespelen. De triangel is simpel, degelijk. Een no-trick pony. Best saai dus.

De Amerikaanse Eric Hopkins, percussionist bij het Utah Symphony-orkest, denkt daar anders over. Hij vindt dat het instrument meer aandacht verdient en dus heeft hij een handleiding geschreven over hoe je een professionele triangelspeler kunt worden. Naast praktische tips als “don’t mess up!” beschrijft de handleiding een hele nieuwe kijk op de rol van de triangel in een orkest.

Ik nam contact op met Eric om meer te weten te komen over de underdog van de muziekinstrumenten en waarom iedereen de triangel eens zou moeten proberen.

Noisey: Dus Eric, is de triangel echt zo moeilijk te bespelen?
Eric: Ja en nee. Mijn eerste ervaring met de triangel was in het Napels Filharmonisch Jeugdorkest. Ik zat er zo’n zes maanden bij toen we een stuk repeteerde dat maar één triangelnoot had in het gehele percussiedeel. Ik had een kans van 1 op de 950 om hem op het juiste moment aan te slaan, maar ik miste steeds. Ik besloot ermee op te houden, zakte onderuit in mijn stoel en voelde me een complete idioot. De dirigent ging gewoon door. Ik denk niet eens dat hij het door had. Ik dacht: ik rij hier in het weekend helemaal naartoe, alleen maar om als een idioot bij deze verdomde repetitie te zitten. Ik verliet de repetitie en kwam nooit meer terug.

Welke invloed had dat op je triangelcarrière?
Ik had hem niet meer aangeraakt totdat ik op de universiteit terecht kwam. Toen ben ik er weer op gaan spelen. Dat stuk staat voor mij nog altijd synoniem voor de angst om iets helemaal te verpesten. Zelfs nu ik een professional ben.

Dat klinkt alsof de druk vrij hoog ligt. Hoe kundig moet je eigenlijk zijn om het instrument goed te kunnen bespelen?
Bekijk het op deze manier: elke middelbare schoolviolist kan Mary Had A Little Lamb spelen. Toch is er een verschil wanneer bijvoorbeeld de beroemde violist Jascha Heifetz het liedje speelt. Ofwel: een triangel is niet moeilijk te bespelen, maar het is aanzienlijk moeilijker om het instrument echt goed te beheersen.

In je blog heb je de stappen uiteengezet om een succesvol triangelspeler te worden. Welke stappen zijn volgens jou de belangrijkste?
Voor de duidelijkheid: ik gebruik de term ‘succesvol’ ietwat spottend. Niemand kan rondkomen door alleen de triangel te bespelen. In een orkest maakt ‘ie meestal deel uit van de instrumentaria van de percussionist.

Maar mocht je toch de ambitie hebben, dan zijn dit volgens mij de drie cruciale stappen om hoger op de triangelladder te komen:

1. Schaf een triangel, stokje en een clip aan zodat je hem ook kunt ophangen.

2. Train je hand- en vingerspieren, dat is belangrijk voor de snelheid en behendigheid van het triangelspel.

3. Wees een baas.

Hoe reageerden mensen op je handleiding?
Niet-muzikanten vonden het stuk erg grappig. Muzikanten vonden het grappig en ook leerzaam. Er was één mede-percussionist die het niet met me eens was. Hij zei dat de triangel er was om keihard op te rammen. Niet meer, niet minder.

Ik ben het ermee eens dat iets gewoon simpel kan zijn, en je het niet moeilijker moet maken dan het is. Maar in het geval van de triangel kan het ook zinvol zijn om het instrument op een andere, delicatere manier te benaderen.

Helemaal waar. Zijn er eigenlijk beroemde triangelvirtuozen?
Nou, ik ben enige die ik ken die triangelles gaf op NPR News Weekend Edition. Als ik iemand moet noemen, dan Ed Grimley.

Wat maakt de triangel zo uniek?
Vanwege een hoop dingen! De triangel heeft akoestisch gezien een unieke samenstelling. In het geluid van een kwalitatief goede triangel zitten alle toonhoogtes, zodat ‘ie bij elk ensemble past. Een slechte triangel klinkt als een dinner bell. Een goede triangel, daarentegen, bezit een complexe set van boventonen die een rijk geluid produceren.

Hoe reageren niet-muzikanten als ze erachter komen dat je de triangel bespeeld?
Ze lachen, natuurlijk. En als ze beleefd zijn, zeggen ze niets maar kijken ze alleen wat verward.

En hoe zit het met de andere spelers in het orkest, hoe reageren zij?
Zij denken waarschijnlijk zoiets als: krijgt hij met zijn triangel net zoveel betaald als ik?

Zal er ooit gelijkheid in salaris tussen muzikanten in een orkest komen?
Nou, we krijgen allemaal hetzelfde betaald ongeacht het instrument, maar afgezien daarvan lijkt het me best eng om te vragen of iedereen het daar wel mee eens is.