De Thaise politie heeft een schijthekel hardcorepunk

Aan de mate van politieke corruptie in Bangkok hangt net zo’n vies luchtje als in een door corpsballen ondergepist steegje. Anti-overheid protesteerders proberen al weken de Thaise premier Yingluck Shinawatra te verdrijven door middel van massademonstraties die steeds gewelddadiger worden. De protesten werden aangewakkerd door een mislukt Amnesty-wetsvoorstel dat Thaksin Shinawatra –de gevluchte oud-ministerpresident, broer van Yingluck en tevens Manchester City-eigenaar- in staat stelde terug te keren naar zijn eigen land, zonder meteen in de cel te belanden.

Vorige week heeft de overheid een zestig dagen durende noodtoestand afgekondigd, waarmee de regering het recht heeft om openbare samenscholingen van meer dan vijf personen te verbieden, het lokale nieuws te censureren en verdachten dertig dagen vast te houden zonder aanklacht.

Schrijver en parttime-punker Tom Vater woont al iets langer dan tien jaar in Bangkok. Hij heeft ongetwijfeld wat van zijn Britse roots behouden, want op de vraag of hij de actuele stemming in de hoofdstad kan omschrijven, begint hij over hoe geweldig het weer de laatste tijd wel niet is.

Maar hij weet ons ook veel over de leefomstandigheden in Thailand te vertellen. Volgens hem zijn veel jongeren gefrustreerd omdat ze geen economische of educatieve kansen krijgen en vastzitten in weinig betaalde, huishoudelijke banen. En de Thaise politiek is een vies en middeleeuws spelletje met heel weinig input van de jongvolwassenen.

Maar ondanks de lockdown van de regering op de vrijheid van meningsuiting, is er een kleine, maar bloeiende punkscene in Bangkok die een dikke middelvinger naar de regering opsteekt. De stad van het enige hardcore punklabel,Holding On Records, wordt gerund door een man genaamd Gap, tevens de voormalige frontman van de allereerste straight edge-band van de provincie: X on the Hand. Hij is geen onbekende van de Royal Thai Police. Sterker, de Royal Thai Police heeft een schijthekel aan hardcore. Gap: “Tijdens een van onze gigs kwam de politie binnen met het excuus dat er minderjarigen in het pand zouden zijn. Als we zeshonderd Amerikaanse dollars zouden betalen, kon het feestje doorgaan. Absolutely fuckin’ bullshit.”

In het land is Koreaanse pop enorm populair en plaatsen de Thaise kinderen commerciële pop boven rock, maar Gap vertelt mij dat er momenteel ongeveer driehonderd kids zijn die deel uitmaken van de hardcore punkscene in Bangkok. “Het is één grote familie. Mensen komen naar de show, we moshen hard en gaan goed met elkaar om. Soms wordt het een tikkeltje gewelddadig, maar iedereen respecteert elkaar. Er zijn momenteel waarschijnlijk ongeveer dertig bands actief.” Hoewel de oorsprong van de scene al stamt uit de late jaren ’90, heeft het sindsdien een tamelijk langzame groei doorgemaakt. Sano van de band LowFat verklaart waarom het toentertijd zo uniek was om een echte hardcore band te zien. “Ik denk dat het misschien het gevolg is van de Thaise mentaliteit van ‘geen zorgen’, hun neiging om gemakkelijk te vergeven. Dit is in tegenstrijd met de ideeën van hardcore en punk, waarbij alles draait om: “Zeg nee!”, “Vecht terug!” Of anti wat-dan-ook.”
Maar in 2001 bundelde een paar hardere Thaise bands –Born From Pain, License To Kill en No is Not- de krachten en vormden samen de Thailand Hardcore Crew (THxHC). Kort daarop bracht License To Kill het nummer Fuck The Police uit, dat werd geschreven nadat een vriend van de bandleden een politiecheckpoint in de fik had gezet om zo te protesteren tegen de beperkingen die de overheid de show oplegden. No Is Not bracht daarna Fuck Off The Law uit. De woede jegens de politie groeide intensief na dreigementen om alle optredens van de band te verbannen. “Zij denken dat wij geldautomaten zijn”, zegt Sano. “Er zijn nauwelijks betrouwbare agenten hier.”

Voor het eerst zijn er ook vrouwelijke hardcore bands. Itchy Band bestaat uit drie farang-meisjes (Thaise slang voor buitenlander) en één Thaise met paars haar en een lichaam vol tatoeages. Ze begonnen in hun huidige woonplaats Chiang Mai met het coveren van de nummers van de Stooges, maar inmiddels maken ze trash-garagepunk. Afgelopen jaar brachten ze hun tweede album uit genaamd: Live Fast Die Young.

Punk krijgt in de rest van Zuidoost-Azië een steeds prominentere plek. In Indonesië is het niet ongebruikelijk dat concertgangers gearresteerd worden om hoe ze eruit zien. In 2011 werd zelfs het wereldnieuws gehaald: bij een concert werden er vijfenzestig jongeren aangehouden, en als straf werden hun hoofden kaalgeschoren.

Momenteel zijn er ook wat interessante geluiden te horen vanuit Maleisië, wat tevens –jammer genoeg- de thuisbasis is van de neo-Nazi “Malay-Power’-groeperingen. En ook in Cambodja gebeuren er nieuwe dingen: het land verwelkomde onlangs haar eerste alternatieve muzieklabel, Young Moung Records. Een hardcore revolutie lijkt voet aan de grond te krijgen.

Ik vroeg Gap wat het voor hem betekent om punker te zijn. “Hardcore is mijn leven. Het gaat niet alleen om de muziek. Het zorgt ervoor dat ik me verbonden voel met duizenden mensen over de hele wereld, dat ik me kan uiten, en het heeft me naar plekken gebracht die ik nooit eerder heb gezien. Het betekent alles voor me en ik zal altijd leven naar de maatstaven van punk.”