FYI.

This story is over 5 years old.

Eten

Deze snackwinkel in China is een onuitputtelijke bron van zakjes eendentongen en kippenvoeten

Naast plastic omhulde koekjes waren er ook honderden worstjes, gedroogde vissliertjes en eendenpoten te koop.

Chinezen hebben in mijn ogen altijd een dubieus imago gehad als het aankomt op vleesconsumptie. Mijn eigen Chinese ouders wonen al jaren in Nederland en hebben nooit problemen gehad met bijvoorbeeld het koken met naar kattenpis stinkende duizendjarige eieren of glibberige reepjes kwal. Maar laten we eerlijk wezen: het is natuurlijk mijn arrogante, eurocentrische denken dat ervoor zorgt dat mijn maaginhoud onmiddellijk verzuurt bij het zien van een vergeeld en gekookt kippenklauwtje.

Advertentie

Het is dus maar goed dat ik afgelopen maand in Wenzhou was, de thuisstad van mijn ouders, om die misplaatste Westerse walging voor de eetgewoonten van de Aziatische medemens er voorgoed uit te slaan. Volgens mijn lokale tante was het een goed idee om naar de Ball & Chain-winkel te gaan.

Pete in Chinese snoepwinkel

Mijn moeder, tante en ik in de winkel. Alle foto's door de auteur.

Even later stapte ik met mijn moeder en haar tante een grote snoepwinkel binnen. De winkel was gevuld met zes lange, kleurrijke rijen vol bakken met apart verpakte minisnacks – zowel zoet als, en hier ging het mij om, hartig. Naast plastic omhulde koekjes waren er ook honderden worstjes, gedroogde vissliertjes en eendenpoten te koop. Het leek hier niemand iets te schelen dat de winkel dagelijks in haar eentje ons Europese je-betaalt-voor-je-plastictasje-beleid teniet doet.

Volgens mijn tante is de marketing van de winkel vooral gericht op huisvrouwen en schoolmeisjes. De Chinese naam van de winkel, LaoPo DaRen, betekent dan ook zoiets als 'eerbare echtgenote'. Voor meer fancy producten ga je naar een snackwinkelketen als SuoWei, bijvoorbeeld – maar mijn tante vindt me meer een klein schoolmeisje, denk ik.

Chinees snoep

Ik begon met het browsen door de winkel en het enthousiast volladen van mijn mandje met allerlei vacuüm verpakte vleessnoepjes waarvan ik niet precies wist wat het was. (Ik weet dat je hier ergens een grap over het likken aan vleeslolly's verwacht maar zowel mijn tante als mijn moeder waren in de buurt, goorlap!)

Advertentie

Bij thuiskomst was het tijd om wat collega's te verrassen met deze gedroogde en (waarschijnlijk) besneden zakjes geluk.

kippenpoot chinees snoep

We begonnen met een klassieker: een klein kippenklauwtje met een koud laagje gelei. Mijn collega Sander sabbelde erop alsof hij het handje van een Tyrannosaurus Rex liefdevol zoende. Er is echter maar één juiste manier om dit te eten volgens mijn tante: stop een gedeelte van de poot in je mond, bijt het af, scheid met je tong de botjes van de smaakvolle huid en slik die dan door. De beenderen spuug je weer uit.

Pete met worstje

Ik nam zelf een onbeduidend klein worstje. (Sander: "Ik ruik het hier.") Er zat een schattig vliesje om, als een soort condoom om een vleesdadel. Volgens de verpakking ging het om een mengsel van rund en kip. Uiteindelijk was het best lekker, een soort zoetige BiFi-worstvariant. Ik gaf het een 8.

Eendenmaag Chinese snoepwinkel

De volgende snack was een van de weinige zakjes met een Engelse beschrijving, maar toch moesten we het even opzoeken. Volgens Wikipedia is de 'gizzard' van een eend een spiermaag, die helpt bij het verteren van voedsel door het te kneden. Het is blijkbaar extreem gezond want: bijna geen vet, en bijna 18 gram eiwitten per 100 gram aan eendenspiermaag. Sander: "Oh nee, dit kan ik echt niet eten. Het is denk ik hondenvoer. We kunnen toch wel iemand vinden die dit wel wil eten. Een stagiair of zo?"

Huid Chinees snoep

Collega Felix leek me het geschiktst om dit platte stukje gegrild varkensspek te eten. Volgens de verpakking was het een specialiteit uit de stad Wenzhou en het leek een soort nattige jerky. Felix: "Het ruikt naar Surinaamse pindasaus. Het is hard en vet taai, en smaakt naar huid."

Advertentie
Gedroogde pijlinktvis

Tijd voor aan stukken gesneden pijlinktvis. Ik koop dit zelf weleens in de toko – ze zijn verkrijgbaar in verschillende smaken zoals pittig of zoet. Ook mijn collega's vonden het ondanks de harde stukken inktvis en de sterke geur lekker. Het is ook te koop in een gewone visvariant; de vis wordt dan vermalen en gemengd met tarowortel en kruiden, en gebakken tot dunne vellen en vervolgens in slierten gesneden.

Gedroogd rundvlees

Daarna probeerden we een pakje rundvlees-flosdraad, of eigenlijk: zoet-hartige plukjes gedroogd rundvlees in de vorm van een suikerspin, in het Chinees 'rousong' genoemd. De inhoud rook naar zure oma's maar proefde best gezond. Meestal eten Chinezen dit in varkensvleesvorm in hun rijstepap of in bapao's – maar ze zijn ook zeker geschikt als kleine verpakte verrassingen voor je onwetende collega's!

Eendentong

In huize Wu (en in het zuiden van China) is dit best gebruikelijk: eendentong. De vijf centimeter lange tongetjes zijn een bron van sappige vetjes en doorregen met een zacht botje. Ze worden meestal gemarineerd en daarna gefrituurd of gestoomd gegeten. Volgens Sander rook het geopende zakje naar een koeienstal. Niemand van ons durfde het echt te eten, te meer omdat het er zo rubberachtig uitzag en je de peesjes nog zag zitten.

bamboe

We eindigden met iets veiligs: verpakte stronken gekookte bamboe. Het rook niet echt fris: volgens Felicia hing er een aspergepislucht omheen. In de verpakking zat een pepertje dat zorgde voor een scherpe smaak. Maar ondanks dat was de geur te doordringend en won de bamboe onze harten niet.

Mocht je je een keer begeven in deze vlees-Jamin in Wenzhou, neem dan vooral de gedroogde pijlinktvisslierten. Maar schroom ook niet om je misplaatste Westerse walging voor de eetgewoonten van de Aziatische medemens even aan de kant te zetten en een eendenmaagje te proberen. Wie graag pekingeend eet, moet ook de restjes opeten toch?