Wat ik allemaal meemaak bij mijn baantje in een Nederlands all-inclusiveresort

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de deuren van restaurantkeukens afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem door koks en horecapersoneel gedeeld. Deze keer spreken we een 22-jarige medewerker van een all-inclusiveresort, die vertelt hoe het is om te werken op een plek waar je onbeperkt gratis kunt eten, drinken en zuipen.

Als je me vroeger had verteld dat ik later in de horeca zou werken, had ik je nooit geloofd. Ik vond mezelf echt te verlegen, maar toch moest ik twee jaar geleden als arme student op zoek naar een bijbaantje. Ik reageerde op een vacature van een bedrijf waarvan ik wist dat ze dringend personeel zochten en werd al gauw aangenomen bij een all-inclusiveresort met een indoorzwembad en uitgaanscentrum. All-inclusive is hier ook écht all-inclusive. Gasten kunnen vanaf half tien ‘s ochtends tot één uur ‘s nachts onbeperkt eten, drinken en vol gas zuipen.

Sommige mensen vergeten gewoon even dat ze wel in een hotel zitten. De meeste gasten hebben lang naar deze vakantie uitgekeken en denken dat ze alles kunnen maken. Het enige wat ze nog interesseert is onbeperkt eten en drinken. Door de relatief lage en vaste prijs krijgen we allemaal verschillende type mensen over de vloer, van sportverenigingen, bedrijven, toeristen tot nette bejaarden.

Het resort trekt in een gemiddeld weekend zo’n achthonderd bezoekers, maar als er een bekende Nederlandse zanger optreedt – zoals Jannes of Tino Martin – dan kan het oplopen tot wel zestienhonderd per avond. Om deze enorme menigte in het gareel te houden hebben we regels, maar daar hebben sommige mensen totaal schijt aan. Roken op de kamers is verboden, maar dat gebeurt af en toe toch. Wekelijks worden er mensen daarvoor uit het resort gezet. Ook is het verboden om voetbalshirts te dragen – we hebben in het verleden wel knokpartijen gehad tussen verschillende groepen supporters – en letten we op dat minderjarigen niet stiekem aan de drank gaan.

Vooral dat laatste blijft moeilijk. Laatst zag ik een meisje waarvan ik meteen wist dat ze geen achttien was met een baco. Op haar ID-kaart zag ik dat ze nog maar zeventien was. Dus pakte ik haar drankje af, maar niet veel later stond haar moeder weer drinken bij de bar te bestellen. Ik vertelde de vrouw nadrukkelijk dat ze het niet aan haar dochter mocht geven en toch zag ik de zeventienjarige weer met een baco in haar hand. De beveiliging gaf ze een laatste waarschuwing. En weer drukte de vrouw een nieuw drankje onder de neus van haar dochter. We hebben ze uiteindelijk allebei maar naar hun kamer gestuurd.

Om te voorkomen dat mensen zichzelf helemaal de tering in zuipen, is het verboden om zelf drankjes te mixen en atten mag ook niet. Maar mensen kunnen zichzelf nou eenmaal slecht in de hand houden. Vorige week stond een man tot twee keer toe te plassen in de wasbak van het schoonmaakhok alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Ik stond een keer tijdens een bruiloft achter de bar. Er was toen een man die steeds een nieuw drankje kwam halen terwijl hij de vorige baco nog halfvol in zijn hand had. In de tijd dat ik een nieuwe voor hem maakte, dronk hij z’n glas steeds snel leeg. Aan het einde van de avond strompelde hij naar de lobby en kotste daar alles onder. Gelukkig stelde hij voor om het zelf op te ruimen en daar waren we het helemaal mee eens.

Maar op de bowlingbaan is het echt wel het allerergst om te werken. Ik ben altijd vrolijk, maar daar daalt mijn humeur echt tot onder het vriespunt. Je kunt de mensen daar alles vertellen, maar het komt gewoon niet binnen. Omdat bowlingbanen niet te reserveren zijn, moeten mensen vaak even wachten of later terugkomen. Toch wordt er vaak in mijn gezicht geschreeuwd, omdat ik iemands baan heb weggegeven. Een keer ontstond er ruzie tussen twee bowlingbanen. Het duurt soms even voordat er een nieuwe bal is, maar een vrouw was het hier niet mee eens en krijste in mijn gezicht: “Die andere mensen pakken mijn ballen af! Jij moet het regelen!” Toen ik ernaar toe liep om de groepen te sussen, schreeuwde een andere man woedend naar me: “Raak me niet aan!” Ik als 21-jarige moest gaan uitleggen dat we allemaal volwassen zijn en dat volwassenen geen ruzie maken om bowlingballen.

Aan het einde van een avond hard werken stond ik nog wat schoon te maken toen een gast me wat briefgeld in m’n hand duwde. We krijgen wel vaker een gulle fooi, dus ging ik ervan uit dat hij gewoon tevreden was. Hij mompelde wat onverstaanbare dronken onzin en ik bedankte hem maar. Ik ging verder met schoonmaken, maar toen flipte hij ineens. Blijkbaar had hij me betaald om seks met hem te hebben in zijn kamer. Ik gaf hem het briefje meteen terug, maar hij was niet meer te bedaren. De beveiliging moest erbij komen en zij werden uiteindelijk boos op míj omdat ik het geld aan had genomen. Ik voelde me ontzettend rot, vooral omdat ik deze man kennelijk het gevoel had gegeven dat ik wel te doen was voor een paar tientjes. Ik stapte naar de floormanager, maar hij zei dat ik het niet zo serieus moest nemen. Ik voel me er nog steeds naar over. Het zal me altijd bijblijven.

Gelukkig zijn er meer dan genoeg leuke gasten in het resort. Ik verbaas me er vaak over hoe blij gasten kunnen zijn met kleine dingen. Als ik ze vertel dat ze de borden en glazen na het eten op tafel mogen laten staan, of wanneer hun lievelingsgebak in de vitrine ligt, geven ze me het gevoel dat ik het allemaal speciaal voor hen heb geregeld.

De leukste plek om te werken vind ik de centrale bar en de karaokebar. In het begin zijn mensen daar vaak verlegen en zeggen ze dat ze niet kunnen zingen. Maar ik zeg altijd: “Doe nou maar gewoon! Je bent hier maar één keer, niemand ziet je ooit weer.” Als mensen dan uiteindelijk toch uit hun comfortzone komen en achter de microfoon gaan staan, is dat geweldig.

Ik zou nergens anders willen werken. Ik vind het heerlijk om mensen de avond van hun leven te bezorgen. De werktijden zijn altijd verschillend, waardoor het perfect te combineren is met mijn studie. Ook is er geen enkele andere plek waar je zoveel meemaakt als hier, elke dag is anders. De verhalen klinken misschien heftig, maar uiteindelijk maken die het werk juist leuk. Bovendien weet ik zeker: als je hier hebt gewerkt, kun je alles aan.

* Naam is bekend bij de redactie

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.