De liefde voor je buurt gaat door de maag: het Poelenburg van Ismail Ilgun

In ‘De liefde voor je buurt gaat door de maag’ gaan we op zoek naar restaurants en eettentjes in buurten waar recensenten nauwelijks komen. Deze keer zijn we in Zaandam, met youtuber Ismail Ilgun (21). Twee jaar geleden kwamen hij en de Zaanse wijk Poelenburg negatief in het nieuws, omdat hij in zijn vlogs overlast, vandalisme en agressieve acties van jongeren liet zien. De voormalige ‘treitervlogger’ werd door Mark Rutte als tuig van de richel bestempeld. Sindsdien beterde hij zijn leven, tekende hij bij TopNotch en maakte hij een videoreeks voor het AD, waarin hij achterbuurten van Nederland bezocht.

Ismail wil vandaag laten zien dat Zaandam een beter imago verdient en dat je er ook nog eens fantastisch kunt eten. Ik kom zelf ook uit Zaandam en ik kende de lievelingstentjes waar Ismail het vooraf aan de telefoon over had allemaal niet. Dus dat laat wel zien hoe anders je kunt opgroeien op een paar kilometer afstand van elkaar. Voor dat eerste telefoongesprek wist ik niet helemaal wat ik ervan moest verwachten, want door Ismail moet ik vaak uitleggen dat mijn voormalige woonplaats niet alleen een hangplek voor een Vomar is waar mensen ruzie zoeken met wethouders. Maar door zijn charmante praatjes en enthousiasme over alle zaakjes waar we gaan eten, krijg ik toch al snel een ander beeld van hem. In de bus richting Poelenburg heb ik er eigenlijk best zin in.

Het is lunchtijd als Ismail me ophaalt bij de bushalte in Poelenburg vanwaar we naar het eerste eettentje wandelen. “Ik heb nog niet ontbeten, want m’n moeder had niks lekkers meer in huis. Dus laten we maar gauw gaan.” We beginnen onze eettour bij Melis eethuis. Binnen staat vrolijke Turkse muziek op en aan alle begroetingen te zien kennen alle gasten Ismail. Als ik hem vraag of hij zich een bekende Nederlander voelt, lacht hij hard: “Ik ga niet de deur uit en denk: ik ben Ismail en ik ben een bekende vlogger, maar ja mensen kennen me hier in Poelenburg wel.”

Ismail is geboren in Zaandam en kwam hier vroeger ook al. Als we aanschuiven, vertelt hij: “Toen we nog jong waren en van de moskee kwamen, rookten we hierachter waterpijp in de bosjes. En hiernaast voetbalden we altijd. Deze eettent heette toen nog Hokey Pokey. Niemand van ons had toen geld, maar we wilden wel patat eten hier. Daarom speelden we voetbalpartijtjes tegen elkaar om wie moest betalen. De verliezers moesten dokken. Eén keer speelden we tegen de oudere jongens en elke keer dat wij scoorden zeiden zij dat het niet telde. We hadden respect dus konden we niks doen, maar we moesten wel hun patat betalen. Echt foktop.”

Om de dag maar gelijk met een goede bodem te beginnen, bestelt Ismail in het Turks een shoarmaschotel. Terwijl we met knorrende magen wachten, vertelt hij dat hij hier een paar keer per week komt. Meestal als z’n moeder niets gekookt heeft. Zelf kookt hij namelijk niet: “Nee man, ik kan een tosti maken en een ei, maar verder kom ik niet. Mijn moeder kan heel goed koken, dus waarom zou ik?”

Het eten arriveert en shoarma is inderdaad goed. We zijn er stil van. “Ik zei het je toch? Dit is kwaliteitsvlees en het kruidenmengsel dat ze hier gebruiken is heel lekker. Maar ik ga hier echt heen voor de sambal en de knoflooksaus. Ik weet niet wat ze er hier in doen, maar het is echt nice. In Turkije krijg je dat er dus niet bij, wist je dat? Ik hoef geen groente erbij, dat lust ik niet, maar wel veel saus.”

Adres Melis Eethuis: Poelenburg 54C

We vervolgen onze weg naar de Sultan Ahmet Moskee, waar het gebed net afgelopen is. Ismail komt hier bijna elke dag om te bidden, te eten of allebei. Op onze sokken nemen we eerst een kijkje in de moskee en daarna gaan we in het restaurant eronder zitten. “Meestal eet ik hier in de ochtend linzensoep, dat is namelijk het beste ontbijt. Maar we moeten nog zoveel eten vandaag, dus laten we het een beetje klein houden. Daarom gaan we sütlaç bestellen. Het is een yoghurtsoep met rijst erin, een soort pudding. Meestal eten we het als dessert. Ik weet niet of je het lekker gaat vinden hoor.” Het smaakt me goed. Met het gebrande laagje bovenop doet het denken aan crème-brûlée, maar het is iets minder zoet.

We delen een bakje sütlaç met twee lepels. Het lijkt me een goed intiem moment om Ismail voor te leggen hoe verschillend het Zaandam is waar we allebei zijn opgegroeid. Ik mocht vroeger ’s avonds niet eens door zijn wijk Poelenburg fietsen. Hij knikt instemmend. “Ja, ik snap het wel. Maar weet je wat het is, het valt echt wel mee hier. Er zijn problemen, maar het is niet per se een probleemwijk. Als de media het gaan bestempelen als een probleemwijk, gaan mensen en vooral jongeren zich ook zo gedragen. Is het een probleemwijk? Oke, dan gaan wij ruïneren, denken jongeren.”

Ismail neemt nog een hap en denkt na. “Vroeger werden alle arbeiders al in deze wijk gepropt en nog steeds wonen er hier bijna alleen maar Turken. Je ziet ook overal schotels, mensen spreken slecht Nederlands en er is veel armoede. Toch is het hier fijn wonen. Iedereen kent elkaar, er is een moskee, er zijn veel eettentjes en de stad is dichtbij. Ik voel me hier thuis. Als mensen vragen of ik een Nederlander ben, antwoord ik: ‘een Zaankanter.’”

Adres Sultan Ahmet: Poelenburg 156, onder de Moskee

Terwijl we buiten wachten op de taxi die ons naar het centrum van Zaandam brengt, lopen we naar binnen bij de kapperszaak van Ismails vriend. “We gaan chillen met een vriend van me. Deze guy heeft op z’n 21e zijn eigen kapperszaak geopend in een ‘probleemwijk.’” Hij wijst naar drie kapstoelen: “Deze drie zijn altijd gevuld.” We worden enthousiast ontvangen en zijn vriend vertelt dat lachend dat Ismail hem hier veel te vaak lastig komt vallen.

Wanneer we vervolgens naar de taxi lopen, zegt Ismail lachend: “Ze waren helemaal een beetje zenuwachtig binnen. Het is de eerste keer dat een blonde vrouw in deze kapsalon binnenstapte. Maar serieus, kijk om je heen, niet veel autochtone Nederlanders hier hoor. Spot er eentje voor me. Als je hier de hele dag loopt, ga je er moeilijk eentje zien. Alle gebouwen zijn gerenoveerd, maar de oorspronkelijke bevolking verandert hier niet.”

Wanneer we na een volgende taxirit binnenstappen bij een eettentje in het Zaanse uitgaansgebied, vertelt Ismail dat hij hier vaak komt als het wat later op de avond is. “Meestal chillen we ’s avonds bij iemand thuis, drinken we Turkse thee en praten we over dingen als het geloof. Voordat we naar huis gaan, halen we hier nog even döner of kapsalon. Het vlees is hier goed en de mensen werken hygiënisch. Dat zijn de twee belangrijkste dingen als het aankomt op döner.”

We bestellen een kapsalon – uiteraard zonder groente maar met saus. Veel knoflooksaus. Ik vertel hem dat ik gister Turkse linzensoep met knoflook had gemaakt en me pas daarna realiseerde dat dit interview vandaag was, maar dat mijn knoflookadem na al die knoflooksaus van vandaag toch niet meer uitmaakt.

Ismail reageert vol ongeloof en afschuw dat ik knoflook in linzensoep heb gedaan – maar liefst vijf tenen, maar dat houd ik maar even voor mezelf. Hij haalt direct de kokkin van het restaurant erbij: “Abla, je maakt weleens linzensoep he? Je doet daar geen knoflook in toch?” Waarop zij perplex antwoordt dat dat absoluut niet hoort. Mijn verweer dat het wel degelijk in een recept stond, sterft in het luchtledige weg en ik schrijf vervolgens onder enige dwang haar familierecept (zonder knoflook) op.

Adres Ince Döner: Damstraat 9

Ismail heeft zijn lievelingseettentje voor het laatst bewaard. “O mijn god, ik heb hier zoveel zin in. Ik kom hier meestal vier keer per week. Ooit liep ik hier drie weken stage als onderdeel van de middelbare school. Waarom? Ik dacht alleen maar: chill, de hele dag gratis eten. Ik kreeg ook altijd gratis eten mee naar huis.”

We bestellen een schotel met pittige en niet pittige çiğköftem. De kleine rode hapjes kneedt de eigenaar met de hand. Hij vertelt dat het oorspronkelijk in Turkije met rauw vlees wordt gemaakt, maar dat hij dat hier niet mag verkopen. Daarom is het hier gemaakt met bulgur, een graanproduct.

“Ik vind het heel leuk dat je dit nog nooit gegeten hebt. Zal ik er eentje voor je maken? Je krijgt de helft met de pittige variant.” Ik stribbel tegen, maar Ismail vindt dat ik alles moet proeven. Terwijl de stoom vervolgens bijna uit mijn oren komt, blus ik mijn mond met Ayran, het traditionele Turkse yoghurtdrankje met zout. Ismail lacht me uit. “Pff, wat een pussy ben je.”

Het klopt dat Ismail het beste voor het laatst heeft bewaard. Het is namelijk echt heel erg lekker. Het is erg gekruid en het doet denken aan een gezonde variant op een Turkse pizza. Jammer dat ik al zo vol zit, want ik krijg het niet meer op. Als ik me daarvoor verontschuldig, antwoordt hij dat het niets geeft. “Bel me als je de volgende keer bij je ouders op bezoek bent, dan gaan we hier nog een keer eten.” It’s a date.

Adres Çiğköftem: Oostkade 13

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.