Iedereen die wel eens met een krap banksaldo in een restaurant zit, heeft ooit een keer gedacht: wat als ik nu keihard naar buiten ren, en zo onder die ellendige rekening uit kom? Er zijn vast een paar waaghalzen die dit in de praktijk brengen, maar de meesten van ons betalen braaf hun rekening plus een klein beetje fooi.
Succesvolle mensen op social media (influencers ja) hoeven zich niet eens zorgen te maken of ze in de min staan. Met een foto op Instagram hier of een product placement-momentje daar, krijgen ze alles wat ze willen. Gratis.
Advertentie
Dan is er nog de persoon die een wel erg creatieve manier vond om zichzelf van een gratis maaltijd te voorzien. Tom Hendriks (23) kwam samen met een vriend er per toeval achter hoe makkelijk het is om gratis te eten ronselen, wanneer je een simpel cameraatje in je hand houdt. Door zich voor te doen als populaire vloggers kregen ze de meest exclusieve gerechten op de menukaart van het huis en bespaarden ze zeker honderden euro’s.We spraken Tom over talloze gratis maaltijden, bijna ontmaskerd worden door een simpel glas witte wijn en de enorme schuldgevoelens die hij voelt over wat hij heeft gedaan.MUNCHIES: Hé Tom, hoe kwam je op het idee om je voor te doen als een populaire vlogger
Tom: Het begon vier jaar geleden als een grap. Ik vond bij mijn vader thuis een camera en samen met een vriend filmden we wat in de stad. We hadden honger en liepen naar binnen bij een restaurant in Arnhem, waar ze het prima vonden dat we opnames maakten. We bestelden eten en bedachten om het eten te gaan recenseren. De bediening werd megazenuwachtig van onze camera, ze dachten zeker: shit, dit komt online. Waarschijnlijk waren ze in de veronderstelling dat we een populair youtubekanaal hadden. Iedereen was extreem vriendelijk en we kregen allemaal gerechten die we niet hadden besteld. We waren alleen maar bang en dachten: hoe hoog is onze rekening straks? Uiteindelijk kregen we alles van het huis.Waarom zei je niet dat je helemaal geen vlogger was?
We zaten te twijfelen, maar de rekening was waarschijnlijk zo hoog dat we hem niet konden betalen. Bovendien waren we helemaal overrompeld over hoe hoffelijk we ineens behandeld werden. We durfden het gewoon niet. Als we zouden zeggen dat we eigenlijk helemaal geen bekende vloggers waren, zou het lijken alsof we bewust op gratis eten uit waren.
Tom: Het begon vier jaar geleden als een grap. Ik vond bij mijn vader thuis een camera en samen met een vriend filmden we wat in de stad. We hadden honger en liepen naar binnen bij een restaurant in Arnhem, waar ze het prima vonden dat we opnames maakten. We bestelden eten en bedachten om het eten te gaan recenseren. De bediening werd megazenuwachtig van onze camera, ze dachten zeker: shit, dit komt online. Waarschijnlijk waren ze in de veronderstelling dat we een populair youtubekanaal hadden. Iedereen was extreem vriendelijk en we kregen allemaal gerechten die we niet hadden besteld. We waren alleen maar bang en dachten: hoe hoog is onze rekening straks? Uiteindelijk kregen we alles van het huis.Waarom zei je niet dat je helemaal geen vlogger was?
We zaten te twijfelen, maar de rekening was waarschijnlijk zo hoog dat we hem niet konden betalen. Bovendien waren we helemaal overrompeld over hoe hoffelijk we ineens behandeld werden. We durfden het gewoon niet. Als we zouden zeggen dat we eigenlijk helemaal geen bekende vloggers waren, zou het lijken alsof we bewust op gratis eten uit waren.
Advertentie
Maar je besloot toch om vaker een gratis maaltijd te scoren.
Ja, ik heb een maand lang elke dag in een ander restaurant in Nederland gegeten. Meestal met diezelfde vriend, maar soms ook met anderen. Het was zó onwerkelijk. Niemand geloofde dat we door die camera overal gratis konden eten. De enige manier om dit duidelijk te maken, was door vrienden mee te nemen en ze het te laten zien.Hoe kregen jullie restaurants zo ver dat je de rekening niet hoefde te betalen?
We liepen een restaurant binnen en vertelden vervolgens dat we een populair youtubekanaal hadden. We vroegen of we mochten filmen en recenseerden het eten. Aan het eind gaven we het restaurant een cijfer, eigenlijk altijd een 8,5. Bij één buffetrestaurant in Utrecht hebben we een 6 gegeven, maar daar was het eten dramatisch slecht en het was er supersmerig. Ik wilde bijna betalen en het restaurant een 1 geven, maar we vonden het lullig om een onvoldoende te geven. Het idee was uiteindelijk om een echt youtubekanaal op te zetten en een film te maken die aantoont hoe makkelijk het is om je voor te doen als vlogger. Daarom zeiden we later tegen restaurants dat we ‘de kracht van film’ wilden aantonen, en demonstreren wat er allemaal mogelijk is met een simpele camera.
Ja, ik heb een maand lang elke dag in een ander restaurant in Nederland gegeten. Meestal met diezelfde vriend, maar soms ook met anderen. Het was zó onwerkelijk. Niemand geloofde dat we door die camera overal gratis konden eten. De enige manier om dit duidelijk te maken, was door vrienden mee te nemen en ze het te laten zien.Hoe kregen jullie restaurants zo ver dat je de rekening niet hoefde te betalen?
We liepen een restaurant binnen en vertelden vervolgens dat we een populair youtubekanaal hadden. We vroegen of we mochten filmen en recenseerden het eten. Aan het eind gaven we het restaurant een cijfer, eigenlijk altijd een 8,5. Bij één buffetrestaurant in Utrecht hebben we een 6 gegeven, maar daar was het eten dramatisch slecht en het was er supersmerig. Ik wilde bijna betalen en het restaurant een 1 geven, maar we vonden het lullig om een onvoldoende te geven. Het idee was uiteindelijk om een echt youtubekanaal op te zetten en een film te maken die aantoont hoe makkelijk het is om je voor te doen als vlogger. Daarom zeiden we later tegen restaurants dat we ‘de kracht van film’ wilden aantonen, en demonstreren wat er allemaal mogelijk is met een simpele camera.
"Eén keer zei iemand: “Jullie lullen maar wat, of niet? Dit is bullshit!” Bleek dat die vriend van mij zijn glas witte wijn vast had bij de kelk in plaats van bij de steel, heel amateuristisch."
Advertentie
Na de eerste week namen we serieuze stappen. We registreerden ons op YouTube, verzonnen een naam, en maakten een logo zodat alles er professioneel uit zag. Ook kochten we volgers met behulp van een tool op het internet. Op dat moment dachten we echt dat er toekomst in zat. We namen contact op met grote youtubekanalen om te vragen of ze misschien met ons wilden samenwerken. Dat wilden ze natuurlijk niet, maar we konden in ieder geval wel tegen restaurants zeggen dat we bezig waren met een film in samenwerking met een bekende youtuber. Later konden we dan zeggen dat de samenwerking helaas niet doorging. We waren eigenlijk gewoon eerlijk, alleen zijn de filmpjes er nooit van gekomen. Misschien komt dat ooit nog.Heeft iemand wel eens tegen jullie gezegd: “Ja, doei, hier klopt niets van?”
We zijn ongeveer acht keer bij een restaurant weggestuurd. Twee keer kregen we de rekening voorgeschoteld en toen hebben we gewoon betaald. Eén keer zei iemand: “Jullie lullen maar wat, of niet? Dit is bullshit!” Bleek dat die vriend van mij zijn glas witte wijn vast had bij de kelk in plaats van bij de steel, heel amateuristisch. Om te bewijzen dat we echt een populair youtubekanaal hadden, heb ik toen in pure paniek het account van een bekende Nederlandse gamer geopend, omdat ik wist dat hij duizenden abonnees had en in zijn filmpjes niet in beeld was. Ik heb een random filmpje aangeklikt met een uitleg van het spel Minecraft. De eigenaar geloofde ons en zei er niets meer over, maar we zaten compleet in de stress.
We zijn ongeveer acht keer bij een restaurant weggestuurd. Twee keer kregen we de rekening voorgeschoteld en toen hebben we gewoon betaald. Eén keer zei iemand: “Jullie lullen maar wat, of niet? Dit is bullshit!” Bleek dat die vriend van mij zijn glas witte wijn vast had bij de kelk in plaats van bij de steel, heel amateuristisch. Om te bewijzen dat we echt een populair youtubekanaal hadden, heb ik toen in pure paniek het account van een bekende Nederlandse gamer geopend, omdat ik wist dat hij duizenden abonnees had en in zijn filmpjes niet in beeld was. Ik heb een random filmpje aangeklikt met een uitleg van het spel Minecraft. De eigenaar geloofde ons en zei er niets meer over, maar we zaten compleet in de stress.
Advertentie
Selecteerde je het restaurant vantevoren?
Nee, we gingen naar een stad en keken naar iets wat er gezellig uit zag. We hebben bij een aantal luxe restaurants gegeten, maar ook bij tenten waar ik echt nooit meer heen wil. De duurste rekening was denk ik bij een chic restaurant in Amsterdam, waar we werkelijk alles kregen dat er op de menukaart stond. Ik weet niet wat de uiteindelijke rekening was, want die kregen we nooit te zien, maar er werd regelmatig aan tafel een fles wijn geopend met een hele show eromheen. Behalve restaurants zijn we ook naar bowlingbanen en bioscopen geweest, waar we van alles gratis kregen. Uiteindelijk gingen we zelfs met een biertje van de skipiste in Snowworld af. Het was zo bizar.Kreeg je niet last van een enorm schuldgevoel?
Jawel, echt afschuwelijk. De eerste week van die maand leefde ik in een roes. Ik zat niet lekker in mijn vel en ik denk dat mijn gevoel daardoor min of meer uitgeschakeld was. Daarna begon het pas echt te knagen en besloten we om een filmpje te maken waarin we alles opbiechtten. Deze film zou de ontknoping worden van een reeks filmpjes die we op ons kanaal zouden zetten. Een van de dingen die ik echt erg vind, is dat veel restaurants waar we gefilmd hebben nu failliet zijn. Ik denk nog steeds: Wat als ik gewoon had betaald? Als ik de filmpjes online had gegooid, zouden de restaurants het door de extra reclame misschien wel hebben gered? Ik heb zeker een maand nodig gehad om alles te verwerken.Heb je ooit het lef gehad om terug te gaan naar een van deze restaurants?
Ik bestel nog steeds ontzettend veel eten bij de restaurants waar ik toen heb gefilmd. Ik heb bij bijna alle zaken in mijn buurt weer gegeten, omdat ik me er zo ontzettend rot over voel. Als ik ooit de mogelijkheid krijg, doe ik dit bij alle tenten waar we gratis hebben gegeten. Twee maanden nadat we gestopt waren met filmen, ging ik met familie eten bij een Thais restaurant waar we ooit hadden gefilmd. Ik was echt verstijfd van angst, maar ze waren heel vriendelijk. Na het diner ben ik naar het personeel gestapt en heb ik het hele verhaal uitgelegd. Ze konden er gelukkig wel om lachen en ik heb nog gezellig een praatje met ze gemaakt.Bedankt, Tom!Komt dit verhaal je bekend voor en ben jij één van de restaurants waar Tom een gratis maaltijd heeft genuttigd? Neem dan contact op met de redactie van MUNCHIES als je met hem in contact wilt komen.
Nee, we gingen naar een stad en keken naar iets wat er gezellig uit zag. We hebben bij een aantal luxe restaurants gegeten, maar ook bij tenten waar ik echt nooit meer heen wil. De duurste rekening was denk ik bij een chic restaurant in Amsterdam, waar we werkelijk alles kregen dat er op de menukaart stond. Ik weet niet wat de uiteindelijke rekening was, want die kregen we nooit te zien, maar er werd regelmatig aan tafel een fles wijn geopend met een hele show eromheen. Behalve restaurants zijn we ook naar bowlingbanen en bioscopen geweest, waar we van alles gratis kregen. Uiteindelijk gingen we zelfs met een biertje van de skipiste in Snowworld af. Het was zo bizar.Kreeg je niet last van een enorm schuldgevoel?
Jawel, echt afschuwelijk. De eerste week van die maand leefde ik in een roes. Ik zat niet lekker in mijn vel en ik denk dat mijn gevoel daardoor min of meer uitgeschakeld was. Daarna begon het pas echt te knagen en besloten we om een filmpje te maken waarin we alles opbiechtten. Deze film zou de ontknoping worden van een reeks filmpjes die we op ons kanaal zouden zetten. Een van de dingen die ik echt erg vind, is dat veel restaurants waar we gefilmd hebben nu failliet zijn. Ik denk nog steeds: Wat als ik gewoon had betaald? Als ik de filmpjes online had gegooid, zouden de restaurants het door de extra reclame misschien wel hebben gered? Ik heb zeker een maand nodig gehad om alles te verwerken.Heb je ooit het lef gehad om terug te gaan naar een van deze restaurants?
Ik bestel nog steeds ontzettend veel eten bij de restaurants waar ik toen heb gefilmd. Ik heb bij bijna alle zaken in mijn buurt weer gegeten, omdat ik me er zo ontzettend rot over voel. Als ik ooit de mogelijkheid krijg, doe ik dit bij alle tenten waar we gratis hebben gegeten. Twee maanden nadat we gestopt waren met filmen, ging ik met familie eten bij een Thais restaurant waar we ooit hadden gefilmd. Ik was echt verstijfd van angst, maar ze waren heel vriendelijk. Na het diner ben ik naar het personeel gestapt en heb ik het hele verhaal uitgelegd. Ze konden er gelukkig wel om lachen en ik heb nog gezellig een praatje met ze gemaakt.Bedankt, Tom!Komt dit verhaal je bekend voor en ben jij één van de restaurants waar Tom een gratis maaltijd heeft genuttigd? Neem dan contact op met de redactie van MUNCHIES als je met hem in contact wilt komen.