In 2003 trok Kandeyce Jorden eropuit om een documentaire te maken over vrouwelijke dj's. Ze richtte haar camera op een aantal dj's in een industrie die overladen is met – zoals ze dat in Amerika zeggen – BSD: Big Swinging Dicks. Ondanks dat Girl geen politieke- of activistische film is, is het absoluut onderdeel van de discussie over gelijke kansen en gelijke beloningen voor vrouwelijke artiesten. Om de film af te maken is ze een crowdfundcampagne gestart.
Advertentie
Er was één artiest in het bijzonder die Jordens aandacht trok: Sandra Collins, een bekende uit de undergroundscene in Los Angeles van de late jaren negentig. Jorden raakte geïntrigeerd door haar verhaal. Ze filmt haar leven en probeert haar persoonlijkheid te ontrafelen. "De film groeit uit tot een persoonlijk verhaal over identiteit en de liefde voor muziek", vertelt Jorden aan THUMP. Ze zegt ook dat ondanks dat Girl een persoonlijk verhaal is, ze er niet omheen kon de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in de dance-industrie te negeren. "Veel ongelijkheden en vooroordelen over vrouwelijke dj's die twaalf jaar geleden golden zijn er nu nog steeds. Mannen krijgen meer betaald dan vrouwen. Bovendien zijn er veel festivals in de wereld waar maar twee vrouwen zijn geboekt, of zelfs helemaal geen."De film is af en er was al een voorvertoning tijdens de International Music Summit in Miami eerder dit jaar. Maar Jorden heeft nog een laatste horde waar ze overheen moet: de muzieklicenties. Om fondsen te werven voor de bekostiging van de soundtrack – die liedjes bevat van The Chemical Brothers, The Crystal Method, BT en Goldfrapp – is ze een IndieGoGo-campagne gestart, in de hoop vijftigduizend dollar te werven in de komende vijfendertig dagen.Steun Girl op IndieGoGo via deze link