Mensen vertellen over hun grootste blowblunders

Bijna iedereen is weleens slecht gegaan op wiet of hasj. Je gaat er niet aan dood – tenzij je een kennis van Ard van der Steur bent misschien – maar teveel blowen kan, zeker als je toch nog niet zo volwassen bent als je zelf graag gelooft, best wel klote zijn.

Omdat verhalen over mensen die slecht gaan vaak leuke verhalen zijn, en omdat het vandaag 4/20 is, hebben we een aantal mensen gevraagd om hun domste blowverhaal te vertellen. Niet om je te waarschuwen voor de gevaren van wiet, maar gewoon om een beetje te lachen.

Sam, 22 
Na wat jointjes en biertjes kregen mijn vrienden en ik honger als paarden, zoals dat gaat. Gelukkig hadden we nog shoarmavlees en pitabroodjes, waar ik me direct op stortte. In ongeveer drie happen en door minimaal te kauwen werkte ik het broodje weg.

Ik was behoorlijk 'stronken', want ik was te ambitieus geweest en had toch net even te veel gedronken. Dus hing ik even later half jankend van de misselijkheid en misère boven de wc. Maar omdat dat pitabroodje in ongeveer drie brokken in mijn maag zat ging het kotsen wat lastig. Toen het eenmaal naar boven kwam begon ik in mijn eigen kots te stikken. Mijn vrienden gingen kapot van het lachen, dus een beetje hulp bij mijn ademnood kon ik van hen niet verwachten. Ik heb mezelf de Heimlich moeten geven; door mijn buik heel hard tegen de wc-pot aan te werpen redde ik uiteindelijk mijn eigen leven.

Martijn*, 22
Ik ging in 2011 naar een concert van Hudson Mohawke, en mijn vrienden en ik vonden het een goed idee om wat spacecake te eten – de muziek leende zich daar ook wel voor. Ik maakte de klassieke fout te ongeduldig te zijn en te denken dat het niet werkte, dus zette ik het maar op een zuipen. Zoals deze verhalen meestal eindigen rende ik naar de wc om te kotsen. Maar die wc haalde ik niet.

Ik ontwaakte bij het podium, terwijl mensen tegen mijn gezicht aan sloegen en riepen dat ik wakker moest worden. Ik was gestruikeld en als een plank met mijn gezicht op de grond gevallen. Resultaat: aan de linkerkant van mijn gezicht waren mijn jukbeenderen en oogkas volledig verbrijzeld. In het ziekenhuis moest ik eerst een nacht lang ontnuchteren, anders bestond er kans dat ik niet zou ontwaken uit de narcose.

Een acht uur durende operatie later had ik een titanium constructie in mijn gezicht die ik de rest van mijn leven met me mee zal dragen. Ik heb geluk gehad, je ziet er nu helemaal niks meer van. Alleen als ik lach kun je als je goed kijkt een kuiltje in mijn wang zien. Verder is het een beetje gevoelloos, en soms voel ik het titanium, als het koud is.

Annemijn, 21 
Toen ik 15 was gingen we blowen in het park, want dat doe je als je nog bij je ouders woont. Het was mijn tweede keer en ik vond het natuurlijk eng en durfde eigenlijk niet echt. Natuurlijk ging het mis. Ik zag de hele tijd de grond op me af komen en wilde zo snel mogelijk naar huis. Wat niet echt hielp tegen mijn slechte trip was dat er opeens een brandoefening was, en dat we tussen allemaal brandweerauto's met luide sirenes door moesten fietsen. Het voelde alsof ik in een soort burgeroorlog beland was en alsof ze mij kwamen halen, waardoor ik totaal in paniek raakte.

Thuis was mijn zus, die een jaar ouder is dan ik, met haar coole vrienden in de tuin aan het chillen. Ik vond een van die gasten superleuk dus deed heel stoer en tof over dat ik net geblowd had, terwijl ik vanbinnen doodging. Na een tijdje kon ik echt amper meer staan en een vriendin vertelde me dat ik op mijn rug moest gaan liggen en mijn benen omhoog moest doen. Dus ik ging op de bank in de bijkeuken op mijn rug liggen, en op het moment dat ze mijn been omhoog deed kotste ik haar helemaal onder. Over haar broek, in haar schoenen. Toen zag iedereen wat er gebeurd was, inclusief de jongen die ik leuk vond. Mijn zus vond het ook niet zo chill dat ze mijn kots op moest opruimen, omdat ik knock-out op de bank lag.

Job, 22
Toen ik zestien was kocht ik een blok hasj en verstopte dat vervolgens in een witte plastic beker met dop in mijn kledingkast, want dat vond ik op dat moment blijkbaar een volkomen normaal en goed idee. Een paar dagen later was de hasj ineens weg. Na het halve huis doorgespit te hebben, vond ik het in het kastje van mijn moeder. Ik streste hem kapot en was natuurlijk nog jong en onverstandig dus heb het teruggepakt en weer op een andere plek verstopt.

De onvermijdelijke confrontatie kwam de volgende dag, toen ik helemaal van de kaart thuiskwam na een bier- en wietpicknick in het park. Daar stond ik dan, om acht uur 's avonds met een wietgeur van jewelste om me heen te vertellen waar die hasj was gebleven. Ik bleef met een dubbele tong ontkennen totdat mijn ouders me voor het dilemma stelden het ofwel toe te geven, ofwel mijn oma, die in Spanje woont, op te bellen en het bezoek dat ik haar zou brengen af te zeggen. Toen heb ik emotioneel dronken – ja, er zijn wat traantjes gelaten – verteld hoe het zat, en waren ze niet meer zo boos. Toen mijn moeder – een totale leek op het gebied van drugs – vertelde dat ze de hasj nog naar een bevriende politieagent had gebracht om te controleren of het wel echt drugs was, kon ik wel weer lachen.

Iris, 24
Na een avondje blowen had ik een enorme vreetkick, dus heb ik staand aan het aanrecht in de keuken een half brood weggewerkt. Gaan zitten is tijdverspilling als je niets liever wilt dan je mond volproppen. Toen kwam de vriend van mijn moeder thuis, die ook wat wilde eten. Hij pakte een boterham uit de zak, en merkte op dat het brood helemaal beschimmeld was. Ik bleek dus al zo'n zes sneeën beschimmeld brood gegeten te hebben, maar ik was te stoned om dat in de gaten te hebben. Hij keek me met open mond aan en moet gedacht hebben: wat voor smerig wijf is dit? Ik vond het brood trouwens prima smaken en heb mijn laatste bammetje nog gewoon opgegeten.

Freek, 28
Tien jaar geleden ging ik na een sportschoolbezoekje naar een verjaardag van een vriend en omdat ik zoveel honger had at ik vier stukken chocoladetaart. In de trein naar Rotterdam voor het zomercarnaval voelde ik koud zweet, mijn mond was kurkdroog en ik werd introvert. Mijn vrienden waren allemaal lacherig en ik had het idee dat ze me belachelijk maakten, maar had nog steeds niet echt door wat er aan de hand was. Ik móest die trein uit dus stapte ik uit terwijl mijn vrienden bleven zitten.

In het enige café dat ik vond (ik was in Schiedam) mocht ik de wc niet gebruiken zonder te betalen, en ik had geen contant geld. Koud zweet gutste over mijn rug, en sjokkend ging ik op zoek naar een pinautomaat. Terug in het café liep ik de wc binnen, die er voor mij op dat moment uitzag als de filmset van Saw. De ranzige tegels kwamen op me af en het voelde alsof er iemand in die ruimte vermoord was. Toen ik de wc uitliep leek het complete café me aan te kijken.

Van de voorlichting van mijn vader herinnerde ik me dat ik suiker nodig had, dus kocht ik bij de kiosk op het station cola en een mars. De cola deed niks aan de Sahara in mijn mond en de mars wegwerken bleek ongeveer de moeilijkste taak van mijn leven. Heel de reis lang lag er een onmogelijk weg te krijgen laag plakkerige chocolade mijn tong. Ik heb, tot grote walging van mijn medepassagiers, zelfs geprobeerd het nog uit te spugen in dat kleine prullenbakje in de trein. Toen werd ik door mijn lieve vrienden gebeld met de mededeling dat de taart die ik ongeveer voor de helft weggewerkt had zo'n 6 gram hasj bevatte. Eenmaal thuisgekomen heb ik twee liter water gedronken, en toen nog twee dagen met veertig graden koorts in bed gelegen. Nooit meer edibles voor mij.

*Om privacyredenen is de naam van deze geïnterviewde gefingeerd. De volledige naam is bekend bij de redactie.