Deze Amsterdamse snackbarhouder frituurt tot diep in de nacht frikandellen voor z'n dronken buurtbewoners

De bierkoerier die zonder morren in het holst van de nacht een sixpackje langsbrengt, de altijd vrolijke vrouw die je pita kaas onder de grill legt als de vogels al kwetteren of de runner die je altijd omverloopt; in onze rubriek MIDNIGHT MUNCHIES spreken we de mensen die al jouw benevelde eet- en drankwensen ‘s nachts in vervulling laten gaan.

Zeventien jaar geleden werd Mohammed El Deib (51) de trotse eigenaar van De Dijk, een buurtsnackbar op de Amsterdamse Haarlemmerdijk. Nu staat hij zeven dagen per week vanaf twee uur ‘s middags achter de frituur, en maakt hij tot in de vroege uurtjes vette happen. Op vrijdag en zaterdag is z’n snackbar open tot vijf uur, de rest van de week sluit De Dijk z’n deuren om 3 uur ‘s nachts. “Ik vond dit altijd al een mooie straat,” vertelt hij vrolijk, terwijl hij zijn ogen op de Haarlemmerdijk richt. “Al sinds ik in Nederland ben – en dat is sinds 1992. Ik liep hier altijd rond, overdag en ‘s nachts. En elke keer droomde ik ervan om een winkel in deze straat te openen. Het maakte me eigenlijk niet zoveel uit wat voor winkel. Maar op het moment dat ik hoorde dat deze snackbar te koop stond, twijfelde ik geen moment.”

MUNCHIES: Had je enig idee waar je aan begon, met zo’n nachtsnackbar?
Mohammed El Deib: Ik had al wat ervaring in de horeca. Toen ik op mijn 26ste naar Nederland kwam, heb ik eerst een paar jaar bij de McDonald’s op de Leidsestraat gewerkt. Dat was overigens mijn eerste indruk van Amsterdam: het Leidseplein. Ik heb toen echt de mooiste tijden van mijn leven meegemaakt. Maar het waren ook heftige tijden.

Waarom waren die tijden heftig?
Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Ik kom zelf namelijk uit Egypte. En het uitgaansleven zoals dat hier is, dat bestaat niet daar. Ik dook er meteen middenin: uitgaan, drinken, lachen, dansen. Ook al kon ik niet dansen. Maar ik heb er hele mooie herinneringen aan overgehouden.

Waarom was je destijds naar Nederland verhuisd?
Ik was leraar autotechniek in Egypte, en heb daar een paar jaar gewerkt. Maar ik vond het een kleine wereld, en wou graag meer zien en meemaken. Dus toen ben ik naar Europa vertrokken. En ik dacht dat Nederland wel het leukste land hier zou zijn. En dat was ook zo!

Hoe waren de beginjaren bij De Dijk?
In het begin vond ik het heel zwaar. Ik had nog nooit zeven dagen per week gewerkt. Ochtend na ochtend kwam ik helemaal kapot thuis. Ik moest toen ook nog wennen aan alle dronken mensen die hier ‘s nachts binnen komen wandelen. Nu kan ik dat allemaal wel aan. Maar elke twee maanden ga ik er een paar dagen tussenuit naar de Rode Zee of Portugal. Dan komt alle vermoeidheid eruit, en kan ik er weer even tegenaan. Het werk vind ik nu overigens wel wat minder zwaar dan in het begin, omdat ik alle klanten uit de buurt nu goed ken. Ik heb een van mijn beste vrienden zelfs in deze snackbar ontmoet.

Hoe ging dat dan?
Hij is ook een Egyptenaar, dus we hadden meteen een klik. Bovendien kwam hij hier altijd langs. Na een tijdje gingen we eens wat drinken samen, als ik niet aan het werk was. En nu is hij een hele goede vriend.

Krijgt hij nu altijd gratis patat?
Ja, natuurlijk! Dat is ook typisch Arabisch, hè, die gastvrijheid.

Sta je hier altijd alleen de nachtdiensten te draaien, of krijg je ook hulp?
Het is een familiebedrijf. Dus mijn broertje, Ahmed, die helpt me ook. ‘s Nachts staan we altijd met z’n tweeën.

Vanaf welk moment komen mensen hier eigenlijk dronken binnenstrompelen?
Dat begint vanaf een uurtje of 10 ‘s avonds. Normaal gesproken zeggen mijn klanten “buurman” als ze binnenlopen. Maar als ik ze al van ver “BUURMAAAAAN!” door de straat hoor roepen, weet ik wel hoe laat het is.

Hebben vaste gasten zich wel eens misdragen in jouw snackbar?
Ik heb wel eens meegemaakt dat een buurmeisje de hele tent had ondergesaust.

Wat moet ik me daarbij voorstellen?
Dat was een jaar of vijf geleden… Ik had toen nog die tubes op tafel staan, met knoflooksaus, chilisaus en ketchup. Dat buurmeisje had shoarma besteld, en was daarna achterin in de snackbar gaan zitten. Even later had ze de hele zaak van een laagje saus voorzien.

Wat heb je toen gedaan?
Op dat moment was ik heel erg kwaad. Iedereen zei dat ik de politie moest bellen… Maar dat heb ik uiteindelijk niet gedaan. Ik ken de familie van dat meisje ook. Dus ik dacht, laat maar gaan.

Durft ze nog wel shoarma te halen hier?
Ze is nog steeds een van mijn beste klanten! En ze heeft het gelukkig nooit meer gedaan. Dus we hebben het er niet meer over.

Heb je weleens de politie moeten bellen?
Eén keer, jaren geleden. Toen had een dronken klant patat naar een collega gegooid. Dat was overigens de enige keer dat iemand ooit met eten heeft gegooid hier.

Waarom gooide die klant dan met patat?
Hij was ontzettend dronken, en bleef erop aandringen dat hij zijn patat zonder zout wilde. Keer op keer herhaalde hij dat: “Ik wil wel echt patat zonder zout! Zonder zout!” Hij zei het zo vaak, dat mijn collega er op een gegeven moment een beetje genoeg van kreeg. Dus toen zei hij: “Als je het nog één keer zegt, dan doe ik wel zout in je patat.” Uiteindelijk kreeg de klant zijn portie patat –zonder zout, natuurlijk– maar hij was zo dronken, dat hij de patat in het gezicht van mijn collega begon te gooien. Toen heb ik de politie gebeld, en die heeft hem uiteindelijk weggestuurd. Maar meestal kan ik agressieve of lamme gasten wel redelijk gedeisd houden, hoor. Je moet het gedrag van dronken mensen ook nooit te persoonlijk nemen, heb ik geleerd.

Loopt het wel eens echt uit de hand?
Soms wel, ja. Als dronken mensen agressief zijn of gaan schelden. Maar ik grijp meestal snel in, om het allemaal een beetje te sussen. Dan ga ik ertussen staan, en dan zeg ik meestal zoiets als: “Rustig aan, wat kan ik voor je doen? Zal ik wat eten voor je inpakken?” of: “Je mag rustig zitten eten, maar laat andere mensen wel met rust.” En meestal gaat dat ook wel goed. Maar soms ook niet. Jaren terug kwamen twee mensen elkaar in deze snackbar tegen, die blijkbaar een hekel aan elkaar hadden. Ze hebben toen flink wat klappen uitgedeeld voor de deur.

Wie zijn de gezelligste mensen die hier ‘s nachts een snack komen halen?
Eerlijk gezegd vind ik de jonge mensen het leukst. Zij gedragen zich altijd netjes, en zijn bovendien heel vriendelijk. Het zijn de 35+’ers die vaak problemen veroorzaken… jonge mensen, die vind ik leuk.

Welke snack wordt ‘s nachts het meest bij jou besteld?
Rundvleeskroketten, frikandellen speciaal en kaassoufflés.

Eet jij zelf veel frituur, als je aan het werk bent?
Bijna elke dag wel. Als iemand bijvoorbeeld iets verkeerds heeft besteld, of van gedachte is veranderd, dan eet ik de snack op die over blijft. Ik ben heel makkelijk als het om eten gaat. Vroeger noemde mijn moeder me ook vaak varkentje. Ik was dik en at alles.

Wat is de gekste combinatie die je ooit hebt moeten maken?
Ik snap het nooit als mensen een kapsalon met satésaus bestellen. Ook heb ik weleens meegemaakt dat iemand falafel met satésaus bestelde. Ik denk dat ik dat gewoon niet begrijp. Satésaus hoort daar toch niet bij?

Welke snack heb jij niet, waarvan je zou willen dat je het wel had?
Vroeger verkocht ik nog frietei. Dat is een ei, met een soort kroketlaagje eromheen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dat niet meer verkoop… Maar dat was destijds heel populair. Dus dat zou ik nu misschien wel weer willen hebben. En smulrollen. Dat is een soort gefrituurde shoarmarol. Die waren ook wel geliefd.

Waarom komen mensen volgens jou in het holst van de nacht naar deze snackbar?
Nou, omdat De Dijk is de enige snackbar in deze buurt die nog tot zo laat open is!

Bedankt, Mo.