Ik ben hopeloos verslaafd aan deze hitsige anime over koken

Heb je ooit iets gegeten dat zo lekker was, dat je de ervaring met een orgasme zou vergelijken? Kan je, zoals Marcel Proust of de culinair recensent in Ratatouille, door een hap kippensoep of een stukje appeltaart meegevoerd worden naar een herinnering uit je verre verleden? Stel je eens voor dat elke keer dat dit gebeurt, je een euforische droomscène beleeft waarin al je kleding spontaan van je lichaam afscheurt. Of dat er een griezelig tentakelmonster bij je aan tafel komt zitten als je iets walgelijks eet.

Deze bizarre en expliciete visuele metaforen vinden minstens één keer per aflevering van Food Wars plaats. Deze immens populaire (en vrij problematische) anime gaat over de wereldkeuken, leeg elitarisme en hoe een moedige jonge nieuwkomer allerlei tegenslagen overwint. De hoofdpersoon van Food Wars is Soma Yukihira, een arrogant jochie dat opgegroeide in een restaurant, en gaat studeren op de meest prestigieuze koksopleiding in Japan. Daar ontmoet hij ervaren koks van over de hele wereld, wordt hij ondergedompeld in een betoverend ratjetoe van culinaire creativiteit, en flirt hij met alle meisjes om hem heen.

Tot mijn milde afschuw bleek de serie me op het lijf geschreven.

Ik ben opgegroeid met Miyazaki en Julia Child. Tegen het einde van de middelbare school zat ik diep in Death Note, No Reservations, Cowboy Bebop, Good Eats en zowel de Amerikaanse als de Japanse versie van Iron Chef. En als ik in mijn vrije tijd niet zelf curry of focaccia aan het maken was, was ik aan het cosplayen.

Ik ben, buiten het hele ‘volwassen worden’, niet veel veranderd. Maar als volwassene vind ik de meeste anime, zelfs die waar ik vroeger dol op was, zo seksistisch dat ik er bijna niet meer naar kan kijken. Dus toen een vriend Food Wars voor me aanzette en zei: “Ik ga iets heel naars doen en ik wil er bij voorbaat al mijn excuses voor aanbieden,” zat ik klaar om het te haten. Ik dacht dat het seksistische meuk zou zijn. En ik had deels gelijk: de vrouwen in Food Wars worden op een hyperseksuele manier getekend (er zit meer vunzigheid in deze serie dan in bijna alle anime die ik ooit heb gezien), en de maaltijden die ze eten leiden onvermijdelijk tot die halfnaakte droomscènes. De seksueel getinte scènes mogen dan nooit een element van dwang bevatten (en dat kun je over de meeste anime niet zeggen), maar toch dacht vaak genoeg: kom op jongens, moet dit nou?

Maar nu komt het: ik ben hopeloos verslaafd aan deze stomme, clichématige, ontzettend seksistische standaardserie. Ik ben al ver in het derde seizoen.

Als je ooit Sailor Moon of Dragon Ball Z hebt gekeken, weet je dat de verhaallijnen in anime vaak nogal voorspelbaar zijn de spanning in elke aflevering wordt opgevoerd. In Food Wars wordt dit gegeven gecombineerd met eten van over de hele wereld, en man wat werkt dat goed.

De levens van de studenten aan de Totsuki Academy zijn behoorlijk stressvol. Net als echte culinaire studenten zitten hun agenda's vol, kunnen ze hun cijfers verpesten door één les te missen en kunnen ogenschijnlijk kleine fouten hun hele toekomst verpesten. Maar in Food Wars gaat het allemaal nog een stapje verder en moeten de studenten het tegen elkaar opnemen in Iron Chef-achtige wedstrijden. Als ze deze uitdagingen verliezen kunnen studenten van school gestuurd worden of als ze het goed kunnen ze een plekje bemachtigen in de almachtige studentenraad van Totsuki, de 'Elite Ten'. Deze wedstrijden zijn wat de serie zo fantastisch maakt.

Anime-personages hebben meestal één ding waar ze goed in zijn. Net zoals Pokémon-trainers die focussen op specifieke elementen, hebben Food Wars-personages hun eigen technieken en specialiteiten.

Zo is er Yuki, een expert in wild; Shun, die zijn gerechten rookt; of Akira, een Indiase wees die geweldig is met specerijen. Of wat dacht je van Nao, een heksachtige fermentatie-expert, wiens gitzwarte laksa curry BDSM-achtige droomscènes veroorzaakt. Dan heb je nog de gebroeders Aldini, die gezworen hebben om hun familierestaurant het beste van heel Italië te maken en Erina, 'The God Tongue', wiens smaak zo verfijnd is dat high-end restaurants haar betalen om hun gerechten te bekritiseren. Er zit zelfs een moleculair gastronoom in de serie, Alice, die klaagt als ze geen stopcontact voor haar centrifuge kan vinden. Soma, onze hoofdpersoon, kan – zoals het een goede anime-held betaamt – van alles een beetje.

Grappig genoeg leer je van Food Wars meer over de wereldkeuken en culinaire technieken dan van vrijwel alle series 24Kitchen. Ik ben geobsedeerd door eten en zelfs ik leer soms nog nieuwe dingen van Food Wars. Zoals toen Megumi, het rustige meisje uit een vissersdorp, een enorme zeeduivel aan een haak tevoorschijn toverde. Mijn mond viel open toen ze deze vervolgens moeiteloos wist te fileren terwijl-ie in de lucht hing. Dus zó doe je dat.

De karakters koken met allerlei ingrediënten, van currybladeren tot met citroen gestremde melk en Sichuan-peperkorrels. Ze maken gedroogd vlees en vissaus in hun slaapzalen. In één aflevering legt de Texaanse vleesexpert, Ikumi (die natuurlijk altijd een Amerikaanse-vlagbikini draagt), nauwgezet uit hoe het beoordelen van A5 waygu-biefstuk werkt. In een andere aflevering is er een enorme ontbijtwedstrijd, en maakt Soma hartige soufflé-omeletten, terwijl andere karakters eggs benedict met bottarga maken, frittatas geserveerd in salade. Ook komt loco moco met vinaigrette in plaats van jus langs, net als een vernieuwd klassiek Japans stoofpotje met kwarteleitjes, en ‘eieren' gemaakt van onder andere zalmkuit, witte aspergemousse en hollandaise. In die ene aflevering word je alleen al meegenomen naar Frankrijk, New York, Italië, Hawaï en Japan.

Food Wars kijken kan je een meer avontuurlijke, nieuwsgierige eter maken. Je kan er zelfs een betere kok door worden. In één aflevering kom je te weten over de oude Romeinse bourgondiër Apicius, en in de volgende maakt Soma een risotto met appels en spek als ontbijt. Soma en zijn guitige vrienden overwinnen geregeld tegen verwachtingen in de tegenslagen die op hun pad komen en verslaan hun rivalen, die vaak meer training, geld en invloed hebben. Bijna elke keer worden Soma's docenten en gasten omver geblazen, omdat hij kookt vanuit een oprechte liefde voor het vak. En wie weet begin ook jij na deze serie met nog meer plezier nieuwe ingrediënten te ontdekken en ermee te experimenteren. Maar het liefst zonder tentakelmonsters.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.