Op spreekuur bij de enige straight edge-politicus van België

Toen zijn vrienden in de jaren 90 hun eerste saf rolden in een wijkje van Luik, douchte Malik Ben Achour zich in het zweet van hardcoreconcerten. Vandaag zie je hem vaak in een Steve Jobs-achtige rolkraagtrui, maar dat betekent niet dat Malik zijn verzameling besmeurde hardcore T-shirts verwaarloost.

Aan de lijn maakt een anonieme moeder zich er zorgen over dat de schepen nog geen vrijwilligers heeft opgeroepen voor de zuipfestijnen tijdens het WK Voetbal. “Het is daar veel te vroeg voor, bel me nog eens in april”, antwoordt Malik droog met een stem die zijn Luiks accent verraadt. Zuipen is niet bepaald aan hem besteed, aangezien hij geen druppel alcohol drinkt. Noch tijdens verplichte inwijdingen, noch in de beslotenheid van zijn living, nooit. Zijn laatste pint kantelde hij als tiener: een lauwe tango die hij van een nonkel kreeg. Sindsdien niets meer.

Malik Ben Achour is niet op paleodieet, is geen ex-verslaafde en heeft ook geen trauma opgelopen na een fatale kater in zijn studententijd. De PS-schepen van economische zaken van de stad Verviers is straight edge. Hij weigert al twintig jaar alles wat in de buurt komt van alcohol, drugs en dode beesten die er niet voor hebben gekozen om tussen je broodje te zitten. In de jaren 90 zaten de Belgische en vooral Vlaamse concertzalen vol met bezwete tieners zoals hij, die hun dorst naar hardcore punk wilden lessen met alles behalve platte pils. Ze zongen luidkeels mee met Minor Threat met een op hun hand dikke X. Later voegde Malik daar een sikkel en een hamer aan toe. Er bestaat geen twijfel over: moesten er meer zoals hij de politiek in zijn gegaan, dan zouden vergaderingen een stuk minder saai zijn.

Het begon allemaal in 1993. Hij was toen dertien en hing in zijn slaapkamer posters van Guns N’Roses op alsof het behangpapier was. Op de wei van Rock Werchter belandde hij tijdens een optreden van zijn favoriete band in een moshpit zoals Obelix in de toverdrank viel. Wat een openbaring. Elkaar elleboogstoten geven op felle beats deed zijn hart sneller kloppen. “Misschien komt mijn fascinatie voor gewelddadige groepen daarvan dan”, vertelt de schepen. “In een muzikale context dan.”

De scène verwelkomt Malik met open armen en hij springt erin als een epilepsiepatiënt die voor het eerst Youth of Today hoort . “Op het moment dat ik hardcore ontdekte, ontstond er een hechte band. Alles wat ik ervoor kende was liefde voor muziek met boeiende visuals. Maar met hardcore ontdekte ik een beweging waarin je persoonlijk kunt betrokken geraken. Met engagementen, waarden, ideeën., zoals drink en rook enkel als je wil overkomen als een volgeling. Weg ook met die hotdog. Neem Capital eens door en kom nadien terug voor een portie muziek.” De toekomstige PS-politicus doet het allemaal in de juiste volgorde. Hij leest Marx op zijn zeventiende, draagt bandshirts met vegetarische slogans en organiseert een mythisch concert waarvoor niemand komt opdagen en dat hem vierhonderd euro kost. Uiteraard graveert hij “Lenin Youth” in de schoolbank.

“Rebellie uitte zich muzikaal en doorheen de codes van die beweging”, vertelt Malik in een steriel ingericht kantoor van de administratie van Verviers. “Er was een radicaal politiek engagement en een cultuur van gelijkheid die die scene uniek maakte.” Uniek zijn maar toch deel uitmaken van een hechte groep, dat is exact wat hij nodig had als magere tiener die op een ‘deftige’ school zat ergens in de Luikse provincie. “Het is heel simpel. Op dat moment was ik overal en nergens tegelijk. Dankzij straight edge heb ik mijn plek gevonden.”

Naast de concertzalen zijn er echter ook aula’s die duidelijk beïnvloed zouden worden door hardcorecultuur. “Veel mensen die in het milieu hebben vertoefd zijn later naar iets anders overgeschakeld. Voor mij heeft het mijn leven richting gegeven.” Hij koos voor filosofie en ging vervolgens naar de Sorbonne in Parijs, waar hij zich in Nietzsche verdiepte. “Ik verwachte dat ik daar in geëngageerde studentenkringen zou belanden en dat we een revolutie gingen starten. In plaats daarvan ben ik op een 60-jarige gebotst die brochures van de PTB (de Franstalige PVDA, red.) uitdeelde.” Aangezien er weinig jobs zijn voor hoogopgeleide hardcorefans wordt hij terug thuis PS-medewerker en in 2010 schepen. “Ik dacht dat het efficiënter was om het systeem van binnenuit te veranderen dan te hopen op een mirakel”.

In zijn bureau met zicht op het Forem - Office wallon de la formation professionnelle et de l’emploi - toont hij video’s. Herinneringen in 320p die de speaker laten knetteren. Een achttienjarige Malik Ben Achour die alles geeft tijdens een concert van Kindred en Earth Crisis in een Limburgs boerengat in 1997. Dan dezelfde persoon vijftien jaar later die nog even enthousiast stagedivet op Groezrock. Het publiek vandaag mag dan minder radicaal en jonger zijn, Malik is nog niks veranderd. Zelfs zijn T-shirt met in het groot ‘24’ op - naar de vierentwintigste letter van het alfabet, de straight egde X - is altijd in de buurt. En fuck it als zijn collega’s zich vragen stellen. “De andere schepenen kennen niets van muziek.”

Over muziekkennis gesproken. Wat maakt hardcore zo politiek? “Het verschil tussen hardcore en metal is dat metal niet als doel heeft om de wereld te veranderen, tenzij op een folklorisch manier. Nochtans is streven naar een andere wereld altijd politiek. Hardcore was dus mijn eerste engagement.” En wat is het dat hem nog steeds zo interesseert aan politiek? “Het is de menigte die me aanspreekt” zegt hij tussen deze vier kille muren. “Moest ik minister van Binnenlandse Zaken zijn, dan was het eerste wat ik deed het verbod op bengaals vuur in voetbalstadions opheffen. Het creëert spanningen, en daar hou ik van.” Benieuwd wat de vrijwilligers voor de evenementen rond het WK Voetbal daarvan denken.