Ik spoot feromonen op om een seksgod te worden

Feromonen zijn mysterieuze, geurloze liefdeschemicaliën die signalen sturen aan de wereld over je gemoedstoestand, je seksuele oriëntatie en je genetische make-up. Dieren gebruiken de chemicaliën om potentiële partners aan te trekken; mensen hebben ze ook, maar zoals dit verhaal van de Washington Post al opmerkt "hebben we geen idee wat ze zijn of hoe ze werken." Gehaaide marketeers gebruiken die onduidelijkheid om producten te maken die feromonen bevatten, met de belofte dat ze je zullen helpen om iemand het bed in te krijgen. Er zijn honderden feromoonproducten beschikbaar – variërend van een deodorant van een tientje tot belachelijk dure producten die wonderen beloven.

Neem bijvoorbeeld de "10x unscented aftershave additive for men" van Athena Institute. Productontwerper en oprichter van Athena Institute dr. Winnifred Cutler heeft, volgens de website van het bedrijf, een doctoraat in Biologie van de Universiteit van Pennsylvania, postdoctoraal gedragsendocrinologisch onderzoek gedaan op Stanford en meer dan 25 jaar onderzoek naar reproductieve biologie gedaan. Ze is ook "auteur van acht boeken", en heeft "meer dan 35 wetenschappelijke artikelen gepubliceerd." Haar 10X-formule kost honderd dollar voor 5 milliliter. Het idee is dat je het vermengt met je favoriete aftershave, een paar druppels op doet en boem — je bent van lelijke sul omgetoverd in een onstuitbare wervelwind van verleiding.

Mensen die twijfelen aan de werkzaamheid van het product, hoeven niet verder te zoeken dan de klantenrecensies die op de site van het bedrijf staan. ("Namen veranderd natuurlijk!" staat er.) Mike* uit Florida schrijft: "Hoi Doc! Hier je favoriete klant vanuit Florida. Ik wil graag nog twee flacons [ zijn 49e bestelling] van de Athena 10X. Je hoeft me niet te bedanken. Serieus? Ik bedank jou voor het uitvinden van dit product. Ik ben degene die bedankt zou moeten zeggen."

Don* uit Texas, Larry* uit Ohio, en nog een kerel genaamd Don* die ook uit Texas komt, zeggen allemaal vergelijkbare dingen. Maar het is Roger* uit Internet wiens lovende woorden het luidst doorklinken: "Ik wilde zeggen dat ik laatst de camerawinkel inliep en ik was compleet verbaasd toen twee vrouwen oogcontact met me maakten en met me begonnen te flirten. Geweldig. Het was zo grappig hoe ze zich gedroegen…Toen begonnen alle vrouwen op het werk HEEL aardig tegen me te doen."

Naast deze overduidelijk echte aanbevelingen van het product, hamert het bedrijf erop dat de effectiviteit van hun feromonen bewezen is met "driedubbel blinde, placebo gecontroleerde studies." Ondanks dit alles besloot ik om 10X zelf te testen. Ik ging drie keer op pad, naar drie compleet verschillende plekken, om erachter te komen of feromonen me daadwerkelijk onweerstaanbaar maken voor vrouwen.

Mijn handlangers

Raph: Komiek met een ding voor sneakers

Aliyah: Raphs dochter, 's werelds schattigste vierjarige

Clark: Geniale computerdeskundige

Kristina: Internationale zakenvrouw

Mijn look: Je vaders beste vriend

Vlak voordat ik het museum in ging om mijn vrienden/handlangers te ontmoeten, depte ik een klein beetje van de feromonen achter mijn oren.

De tentoonstelling zelf bestond uit grote projecties van spacende Zweedse videokunst. In de praktijk betekende dit een hoop museumgangers die heen en weer wiegden op één plek, terwijl ze keken naar korrelige beelden van zeeanemonen en close-ups van naaldhakken die over stoeptegels lopen. En het leek wel alsof het zo geweest had moeten zijn, want het nummer dat onder de naaldhakkenvideo zat was een instrumentale cover van het meest sexy nummer ooit, Wicked Game van Chris Isaacs.

Het was tijd om de feromonen hun werk te laten doen.

Voor de eerste test stelde ik me op bij de ingang van de tentoonstelling. Ik liet de liefdesdrank van mijn huid af stralen, overtuigd dat de honderden bedwelmde lekkere wijven die door het museum dwaalden al snel recht op mij af zouden komen.

Dat deden ze niet.

Ik ging naar de eerste verdieping van het museum. Deze keer liep ik door de tentoonstellingen zodat de feromonen door de menigte konden zweven. Ik wist dat het dicht op elkaar staande groepje Aziatische toeristen met mondkapjes immuun zou zijn voor mijn geurlijke charmes, maar ik was teleurgesteld dat zelfs de niet-gemaskerde voorbijgangers mij geen blik, of ook maar een snuif, waardig keurden.

Mijn handlangers surveilleerden de ruimte, op zoek naar eenzame singles die dolgraag via hun reukzintuig getransporteerd wilden worden naar een wereld van ware liefde. Ze vonden niemand.

Op de bovenste verdieping van het museum ontdekte ik een plek die een liefdesgoudmijn had kunnen zijn: over de hele verdieping werden video's geprojecteerd op het plafond, en op de vloer lagen overal bedden waar vreemden op konden liggen en de video's konden bekijken. Bedden! Overal bedden! Gratis, openbare…ziekte overdragende…bacillenhuisvestiging, gevuld met een combinatie van boze kunststudenten en in slaap gevallen oude mannetjes.

Om de een of andere reden veranderden de feromonen me niet in het type persoon dat graag in vreemde bedden klimt met vreemde vrouwen/rare gepensioneerden. We verlieten het museum.

Slagingspercentage: 0 procent.

Conclusie

Het is niet genoeg om de feromonen zelf het werk te laten doen, aangezien ze alleen effectief zijn van dichtbij. Voor mijn volgende test moet ik op vrouwen afstappen en dan mijn geheime sekslucht zijn werk laten doen.

Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik de instructies van de feromonen niet helemaal op had gevolgd. Om te beginnen raden ze aan om het elke dag op te doen. Daar had ik weinig zin in, omdat ik het goedje had vermengd met een flesje Aqua Velva, waardoor ik rook als een veertienjarige die zich opmaakte om zijn eerste vriendinnetje te vingeren op een paintballterrein.

Daarnaast zeggen de ontwikkelaars van de feromonen dat sommige gebruikers hun wonderdrankje zo'n zes maanden moeten dragen voor ze enige verbetering in hun seksleven zullen zien. Nee, dank je.

Het spijt me als je vindt dat m'n experiment hierdoor niet valide is. Maar dit is niet The Lancet. Ik ben slechts een eenzame vrijgezel die z'n uiterste best doet.

Experiment 2: Een stijlvolle bar in een hotel in Manhattan

Mijn handlangers

David: Scenarist

Rachel: Auteur, relatie-expert

Mijn look: Zwerver die een H&M Giftcard vond en toen meteen mayonaise op zijn broek knoeide

Ik had het idee dat misschien alleen vrouwen met een zeer verfijnde smaak de gepassioneerde stank die ik afgaf echt zouden kunnen waarderen, dus besloot ik mijn vrienden Rachel en David te ontmoeten in een hotelbar. Het luxueuze dranklokaal stond vol met chique leren stoelen,  gouden prullen, en welgeteld twee vrouwen.

Misschien kwam het doordat het dinsdagavond was, maar er zijn bijeenkomsten van mannenrechtenactivisten geweest waar meer vrouwen waren dan in deze hotellobby. De vrouwen aan de bar waren omsingeld door zweterige, recent gescheiden zakenmannen die wanhopig probeerden hun aandacht te trekken en vast te houden. (Het enige voordeel was dat iedereen, en niet alleen ik, naar wanhoop stonk.)

Mijn handlangers en ik verplaatsten ons naar de bar achter de lobby, waar we precies dezelfde situatie aantroffen. Rachel stelde voor om een gesprek aan te knopen met een van de weinige vrouwen die er waren, maar ik werd bang en stelde voor dat we wat te drinken haalden en naast de openhaard gingen zitten. Waarschijnlijk had ze al door hoe treurig/hopeloos onze queeste was, want Rachel ging weg.

Op dit punt wist ik dat ik daadwerkelijk met een vrouw moest praten. Ik moest. Ik liep naar een brunette in blauwe jurk aan de bar. Ons volledige gesprek ging als volgt:

Ik: "Wat drink je?"

Zij: "Een wodka met cranberrysap."

Ik: "Ik ben daar ooit te dronken van geworden en nu kan ik überhaupt geen cranberrysap meer drinken."

Zij: "Dat is jammer zeg, van het cranberrysap." [Tegen de barman] "Mag ik dit opdrinken op mijn kamer?" [Ze gaat weg]

David en ik verlieten de bar niet lang daarna.

Slagingspercentage: -0 procent. Technisch gezien kan een nul niet positief of negatief zijn, maar dit voelde als een echte nederlaag.

Conclusie

Als ik de feromonen echt wilde testen, moest ik ze gebruiken zoals de makers het bedoeld hadden: door dronken te worden en elke vrouw die ik zag te proberen te versieren.

Mijn handlangers

Barry: Goedgeklede acteur

Rick: Guitige avonturier

Mijn look: Kalende vaatdoek

Dit zou een lange nacht worden. Ik bereidde me voor door een sandwich met pekelvlees te eten.

Bar 1 – De chille dateplek, negen uur 's avonds

Ik koos een rustige plek in Williamsburg om te beginnen, en had in de planning staan om naarmate de avond vorderde verschillende bars in de buurt te bezoeken. Met mijn twee betrouwbare, charismatische wingmen naast me had ik het gevoel alles heel, heel erg sexy zou gaan worden.

Barry werd meteen ziek en ging naar huis. Dat was geen goede start.

Rick en ik gingen aan een tafel ergens voorin in de bar zitten. En voor het eerst sinds ik begonnen was met de feromonen werkten ze…een vrouw kwam naar ons toe! Het werkte! Die stomme feromonen werkten! Maar toen bleek dat het meisje Rick kende van een eenmalige Tinderdate die moeilijk saai was geweest. De feromonen hadden niet gewerkt — sterker nog, in plaats van dat ze geïnteresseerde vrouwen aantrokken, trokken ze vrouwen aan die ons actief haatten.

Rick en ik brachten het daaropvolgende uur door met in stilte drinken.

Maar toen kwam er een andere vrouw naar ons toe! Ze was een van de mooiste vrouwen die ik ooit had gezien. Met een prachtig Frans accent zei ze: "Heeft een van jullie een sigaret?" Wilde ze echt een sigaret? Of was ze onbewust aangetrokken door mijn seksmuskus? Gezien de sigaret die ze uiteindelijk vond en daarna rookte, was ze waarschijnlijk slechts op zoek naar een sigaret. Maar misschien was ze, op een bepaalde manier, ook op zoek naar ware liefde. Gezien de manier waarop ze begon te zoenen met een bebaarde kerel zodra ze terug kwam van haar sigaret, had ze die waarschijnlijk gevonden.

Rick en ik gingen door met drinken.

Toen het wat drukker werd in de bar, begonnen we normale, niet-diep-trieste gesprekken met vrouwen te hebben. We praatten met een aardige modeontwerpster en een stel coole tv-producers. Er sprongen geen vonken over, maar ik voelde me in ieder geval even een normaal mens, in plaats van een stinkende bonk van aftershave en verdriet.

Ook dronken we nog wat meer.

Voordat we doorgingen naar de volgende kroeg, stopten we om een meisje dat haar verjaardag vierde aan te spreken. We stapten op haar groep – het feestvarken, een vriendin, en twee homoseksuele vrienden – af. Dit was een vergissing. Haar vriendin was getrouwd en de jarige was zo dronken, dat Rick en ik eruitzagen als twee griezelige bro's die ongeïnteresseerde vrouwen probeerden te versieren (wat we ook waren). Ik heb nog nooit in m'n leven zulke vernietigende blikken toegeworpen gekregen. Serieus. Dit was op het niveau van de jury bij Neurenberg die Eichmann voor z'n neus heeft staan. En dat verdienden we ook.

Desalniettemin gaf de jarige me een papieren feestkroon. We dronken onze drankjes op en vertrokken. Ik deed de kroon om m'n nek.

Bar #2 - The Rock Club, middernacht

Zodra we binnenkwamen, hoorde ik een meisje iets vals zeggen over mijn partykroon. Ik gooide 'm in de vuilnisbak. Daarna haalden Rick en ik een biertje.

Ik weet niet zeker waarom deze bar zo'n reputatie heeft als rockhol. Tuurlijk, een paar van de vrouwen droegen leren jasjes, maar de meeste gasten zagen eruit als Franse misdadigers uit een nieuwe Taken-film. Een meisje aan de bar was duidelijk gewoon naar haar kapper gegaan en had gezegd: "Geef me de Angelina Jolie uit Gone in 60 Seconds."

Wat ik probeer te zeggen is: we vielen behoorlijk uit de toon.

We probeerden het wel hoor, daar niet van. We spraken een paar erg aardige vrouwen, maar dit was gewoon niet de plek voor ons, en daar kon ook een hele lading feromonen niks aan veranderen.

Bar #3 - The Hook-Up Dance Club, twee uur 's nachts

IndieBK.com noemde deze bar "de grootste vleeskeuring van Williamsburg." Oké, oké, ik heb net dat citaat en die website zelf verzonnen, maar als die site bestond, dan is dat hoe ze het zouden beschrijven. Met dat in m'n achterhoofd besloot ik nog een beetje extra Aqua Velva op te spuiten. Aangezien elke hoeveelheid Aqua Velva te veel is, had ik nu echt veel te veel op.

Tot onze verrassing was er bijna niemand op de dansvloer, maar aangezien we in feeststemming waren, vrouwen hoopten te versieren, en heel erg dronken waren, dansten we alsnog als gekken. Op dit punt rook ik waarschijnlijk meer naar bierzweet en vochtig katoen dan naar geurloze feromonen.

We zagen twee meisjes op de dansvloer. Ze waren twee erg knappe en aardige huisgenoten uit Europa. Maar ze hadden geen enkele interesse in ons.

Bar #4 – Die bar met maar één pooltafel maar iedereen die er is neemt het poolen ongelofelijk serieus, drie uur 's nachts

Rick kreeg een berichtje om wat vrienden te ontmoeten bij een vierde bar. Ik hield het ongeveer vijftien minuten vol, maar tegen de tijd dat de derde poolspeler eruit was gegooid omdat hij wilde vechten, besloot ik een einde aan de avond te breien.

Aan het begin van de avond voelde ik me net Lance Armstrong: een Amerikaanse held, die met pure wilskracht de top bereikt. Maar op dit punt voelde ik me meer Lance Armstrong: een leugenachtige valsspeler die door de hele wereld gehaat wordt.

Slagingspercentage: 100 procent, aangezien ik leerde dat echt geluk van binnenuit komt. Grapje, het is uiteraard 0 procent, omdat niemand ooit van me zal houden.

Conclusie:

• Luister, feromonen werken niet. Dat weet iedereen. Ik wist het, jij wist het, de mensen die de feromonen maken weten het.
• De hele tijd drinken is superslecht voor je huid.
• En tot slot, er is gewoon geen vervanging voor het krachtigste afrodisiacum ter wereld: zelfvertrouwen. Na dit experiment heb ik daar niet veel meer van over.