Hoe een pak melk van veertien jaar oud onderdeel werd van een familie

Aan het einde van de zomer van 2003 besloten Nick Guth en Brett Monteleone hun koelkast schoon te maken. De twee jongens studeerden aan Louisiana State University en vormden samen een stel typische vrijgezellen, dus het was niet zo gek dat er onherkenbare voedselproducten en een aantal half leeggedronken pakken melk in de koelkast bivakkeerden. Stuk voor stuk checkten ze de pakken melk, waarvan de houdbaarheidsdatum allang verlopen was, om ze vervolgens in de prullenbak te gooien. Maar één pak melk viel op: het duurde nog maar drie weken totdat het een jaar over de uiterste houdbaarheidsdatum zou zijn. "We hielden Milk, omdat hij het pak was dat het langst over de datum was in onze koelkast," vertelt Guth. "Nicks emailadres destijds was LSUpartyboy@gmail.com," legt Monteleone uit. "En alhoewel we absoluut geen excuus nodig hadden om een feestje te geven, leek Milk ons toch wel een héél goed excuus."

Milks eerste verjaardagsfeestje werd gehouden op 17 september 2003. "Daarna wisten we dat we niet meer van hem af zouden komen," zegt Guth. "We hadden zijn bestaan nou eenmaal gevierd, en nu was hij familie – dus bewaarden we hem."

Sindsdien wordt Milks verjaardag ieder jaar gevierd met taart en een feestje. Toch is Milk zelf niet zo van de alcohol. "Milk draagt z'n feesthoed en wordt door ons toegezongen," aldus Guth.

Toen Milks leeftijd met de jaren alsmaar indrukwekkender werd, besloot zijn familie dat hij meer erkenning verdiende. Sinds zijn verjaardag in 2011 proberen ze Milk in het Guinness Book of World Records te krijgen. Tot nu toe is hun verzoek ieder jaar afgewezen, met redenen die variëren van een te moeilijk te bepalen leeftijd, tot een simpele "nee, bedankt."

Wereldrecord of niet, Milk maakt met zijn pleegfamilie de ene na de andere mijlpaal mee. Toen Guth zijn vrouw ten huwelijk vroeg, zei hij: "Wil je me het plezier doen Milks stiefmoeder te worden?" Toen orkaan Katrina voorbij raasde, was Milk het enige product dat uit de koelkast werd gered en koel werd gezet met ijs. Voor Milks twaalfde verjaardag werd zelfs zo uitgepakt, dat er een fanfareband en danseressen van de New Orleans Saints aan te pas kwamen. En toen ook Monteleone zijn vrouw ten huwelijk vroeg, vroeg hij haar of ze Milks andere stiefmoeder wilde worden. "We hadden het idee dat een stabiele familie ervoor zou zorgen dat onze jongen een succesvolle toekomst tegemoet zou gaan," vertelt hij me.

Milk nadert inmiddels alweer zijn veertiende verjaardag, en vooralsnog lijkt er geen einde te komen aan zijn leven of zijn verstandhouding met Guth en Monteleone. Een jaar geleden hoorde ik voor het eerst over Milk, via een gemeenschappelijke vriend. Toen ik in juni naar New Orleans reisde om Milk te ontmoeten, restte mij nog maar één ding: hem ruiken. Mijn initiële angst was dat hij naar klonterige melk, babykots of koeieningewanden zou stinken. Tot mijn verbazing stonk Milk niet half zo erg als ik gedacht had. Zijn aroma leek meer op dat van een milde, blauwe kaas. Mijn nieuwsgierigheid naar zijn toestand had inmiddels een hoogtepunt bereikt, maar mijn maar heel beperkte scheikundige kennis zou me niet veel verder gaan helpen. Ik besloot een expert te raadplegen.

"Nou, dat zegt verder niet zoveel" zegt dr. Bob Roberts, professor en hoofd van Food Science aan Pennsylvania State University, als ik hem vertel over Milks geur die toch alles meeviel. "Ik gok dat het melkpak wel periodes heeft doorgemaakt waarin het vreselijk gestonken heeft. De aaneenschakeling van micro-organismen is afhankelijk van wat er in de verpakking zit. Wat erin zit, is afhankelijk van wat de pasteurisatie heeft overleefd en wat er door de jaren bij is gekomen [na het openen van het pak]." Samengevat leerde ik van dr. Roberts – die onderzoek doet naar de microbiologie van zuivelproducten – dat geopende melk sowieso wel een keer smerig wordt, ongeacht de leeftijd van het melkpak.

"Zodra je het pak opent, is het einde verhaal," zegt hij. "De verpakking zelf kan ook nog wel eens een verschil maken. Als je eenmaal lucht in het systeem hebt, gaat het oxideren en geef je bacteriën de kans te groeien."

En als het op proeven aankomt? "Ik zou er niet aan beginnen," waarschuwt hij. "Als de melk altijd ongeopend was gebleven, zou ik me minder zorgen maken. Maar aangezien dit pak open is geweest, weet je niet waar het aan blootgesteld is. Als het op een goede manier gepasteuriseerd en verpakt is en het geen ziekteverwekkende bacteriën bevat, is er eigenlijk geen probleem. Je kunt een steriel product hebben dat verschrikkelijk smaakt, maar alsnog steriel is. Dus vanuit een microbiologisch perspectief bekeken zou dat prima kunnen."

"Dat is een heel vreemde vraag," vervolgt hij, als ik hem naar Milks smaak vraag, "maar ik kan je vertellen dat Milk waarschijnlijk niet naar rijpe kaas smaakt, of naar een goede wijn – het wordt er met de jaren niet bepaald beter op."

Ondanks dat dr. Roberts niet de kans heeft gekregen om Milk in levenden lijve te onderzoeken, gokt hij dat de kleur voornamelijk gedomineerd wordt door riboflavine, wat voor een groenig, doorzichtig kleurtje zorgt.

Guth bevestigt de vermoedens van dr. Roberts deels, en beschrijft de kleurfasen die Milk heeft doorgemaakt: "Eerst werd hij een beetje gelig en begon-ie te klonteren, en later vielen die klontjes weer uit elkaar. De bovenkant was een tijdje helder wit en het midden was doorzichtig grijs, met groezelig wit op de bodem. Nu is het voornamelijk doorzichtig grijs en de bodem is groezelig, gebroken wit."

Monteleone besluit: "Milk is een tijdje vol geweest, daarna implodeerde hij en was hij plots mager. Maar hij is onze Milk, en we houden van hem zoals-ie is."