Op pad met de Engelse heroïneverslaafden die vlees stelen uit supermarkten

Op zondagochtend loopt Scott een supermarkt aan de rand van Leicester uit. In zijn jas en broek zitten twee lappen rundvlees, veertien pakjes kipfilet en vier biefstukken. Eenmaal op straat loopt hij de hoek om naar een autogarage, waar hij alles voor 30 pond (42 euro) verkoopt aan een paar monteurs.

Scott gebruikt het geld om een paar zakjes heroïne en wat crack te kopen. De monteurs nemen de mooie stukken vlees mee naar hun gezinnen voor het zondagse avondmaal. In de supermarkt worden de schappen gewoon weer bijgevuld. Zo gaat het bijna elke dag.

Scott is goed in jatten. Het lukt hem om dingen te stelen en ze te verkopen zonder dat iemand het doorheeft. Althans, tot er aan het eind van de maand een balans wordt opgemaakt door de supermarkt. Maar veel stelende verslaafden hebben niet zoveel geluk. Elke paar weken verschijnen er heroïnegebruikers in de rechtszaal die zijn gepakt voor het stelen van vlees.

Winkeldiefstal komt in Groot-Brittannië steeds vaker voor. Het laatste onderzoek van de Global Retail Theft Barometer gaf aan dat in supermarkten vlees het meest gestolen wordt. Dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat een varkenshaas in je jas veel minder opvalt dan de beveiligde vierkante doos van een digitale camera. Het probleem van gestolen vlees liep zo uit de hand dat sommige winkels nu vlees hun labelen en beveiligen zodat het niet de deur uit loopt.

Door de recessie en stijgende prijzen is vlees een luxeproduct geworden wat veel mensen niet kunnen betalen. Steeds meer mensen zijn dus gedwongen vegetariër, tenzij ze het risico van diefstal op zich willen nemen. Maar het groeiende fenomeen van Britse vleesdiefstal wordt vooral gedreven door heroïne, niet door honger.

"Vroeger waren vooral elektrische tandenborstels en scheermesjes populair, maar nu is vlees het perfecte product om te stelen," zegt Scott, een 42-jarige heroïne- en crackgebruiker. Hij neemt me mee op een wandeling door de supermarkten van het centrum van Leicester. "Ik moet al mijn diefstal doen voor tien uur 's ochtends, voor ik begin te rillen. Meestal sta ik dus om zeven uur op. Sommige winkels hebben voor tien uur ook nog geen beveiliging in dienst. Ze denken dat heroïneverslaafden lui zijn en nog in hun bed liggen."

In een Sainsbury's schat hij het vlees snel op waarde. Hij pakt een lamsbout met een waarde van zo'n 21 pond (30 euro). "Dit is wat je wil," zegt hij. "Steek hem in je broek, verkoop hem in de kroeg en je hebt al een zakje heroïne." Hij legt hem terug in het schap. Een beveiliger houdt ons al in de gaten. "Lamsbouten zijn moeilijker te stelen. Ze zijn wel bij iedereen populair. Een groot stuk vlees geeft mensen een goed gevoel, want het is iets moois om mee te nemen voor je gezin." Nu pakt hij tien pakjes bacon van goede kwaliteit. "Dit stop ik zo in mijn jas. Ik stop mijn bodywarmer in mijn broek, zodat het er aan de onderkant niet uit valt." Hij geeft de voorkeur aan vacuümverpakte bacon in plaats van het spul in plastic bakjes, want hij kan er twee keer zo veel van meenemen.

Door de ogen van een vleesdief zie je een supermarkt op een hele andere manier. Het draait allemaal om de verhouding tussen gewicht, prijs en kwaliteit. Scott pakt een hele kip vol afschuw op. "Kijk hoe groot en zwaar dit is. En het kost maar 4,50 pond. Ik krijg er dus maar twee pond voor als ik het doorverkoop," zegt hij. "Ik laat vleeswaren als gehakt of boterhamworst links liggen. Het is te goedkoop en niemand koopt het van me."

Ik vraag hem een top vijf te noemen van de soorten vlees die je het best kunt stelen. Dit zijn ze volgens Scott:

1. Een rund- of lamsbout

2. Kippenborst, -dijen en -poten

3. Biefstuk

4. Karbonade

5. Worstjes en bacon

"Als er geen fuck meer over is, dan neem ik ham mee. De dure soort."

Voor heroïnegebruikers die een betrouwbaar inkomen willen, is vlees stelen perfect. Het is makkelijk te stelen en snel te verkopen, helemaal vergeleken met elektrische apparatuur. Dat is niet alleen moeilijker om naar buiten te smokkelen, maar je moet ook naar een pandjesbaas om het kwijt te raken.

"Mensen kunnen de prijs en de houdbaarheidsdatum van het vlees zien. Ik krijg gewoon de helft van de winkelprijs, dat is prima. Veel andere dingen moet je voor minder verkopen," zegt Scott. "Iedereen wil vlees hebben, maar het is duur. Dus mensen zijn makkelijk te verleiden. Ik was eens in een Co-op en ik had een lading luxe ham in mijn jas gestopt. Alles gleed er aan de onderkant uit, vlak voor de voeten van een oude dame. Ik zweer dat ze geen dag jonger was dan zeventig. Ze raapte de ham op, gaf het terug en zei: 'Als je van plan bent het te verkopen, zie ik je zo buiten.' Ze kocht alles van me."

Scott verkoopt zijn waren in pubs, op markten, bij taxistations en bouwplaatsen. Soms stopt hij mensen op straat en biedt hij het aan, maar alleen als ze geschikte klanten lijken. Andere vleesdieven gaan met tassen vol vlees langs de deur bij landgoederen. Scott en de duizenden andere vleesdieven zijn deel van een enorme, verborgen zwarte markt. Elk dorp en elke stad in Groot-Brittannië kent het wel: een semi-criminele zone met wedkantoren, slijterijen en winkels die als front dienen. Mensen zonder 9 tot 5 baan vinden er werk, kopen en verkopen illegale goederen en komen hierdoor over het algemeen wel rond.

Voor Scott is het stelen van vlees strikt professioneel. Hij eet nooit gestolen vlees. Vreemd genoeg gaat hij voor zichzelf winkelen op 'pay day', wanneer hij zijn bijstand krijgt. Hij betaalt dan gewoon zijn boodschappen netjes aan de kassa.

Scott is geboren in Leicester. Hij vertelt dat hij al twaalf jaar steelt. Het is lastig zijn heroïne- en crackverslaving van 50-100 pond per dag (70-140 euro) te onderhouden. Hij steelt vijf van de zeven dagen per week en elke keer jat hij gemiddeld twintig pakken vlees, met een winkelwaarde van ongeveer 75 Pond (105 euro). Dat verkoopt hij voor de helft. Hij steelt ook wel kaas, drank of huishoudproducten, maar vlees is zijn hoofdproduct. Ik vraag hoe vaak hij naar de gevangenis is gestuurd voor winkeldiefstal. "Ik ben de tel kwijt, maar laten we zeggen dat het vaker dan twintig keer is."

Vorig jaar kreeg Scott 36 weken voor het stelen van vlees uit een Tesco en drank van een Co-op. "Co-op is de beste plek om te stelen want ze achtervolgen je niet. Als je eenmaal buiten bent, is het klaar." Hij mag de meeste supermarkten van Leicester nu niet meer in en hij heeft een toegangsverbod voor alle Tesco's. "Als ik een Tesco binnen ga, kan ik al de cel in voor inbraak," zegt hij. "Maar dat stopt me niet."

We worden inmiddels vergezeld door ex-vleesdief Luke. Toen hij een paar jaar terug dertig werd, stopte hij met heroïne en daardoor ook met stelen. Hij heeft zestig veroordelingen voor winkeldiefstal, ook al zegt hij dat hij maar "eens in de honderd keer" werd gepakt. Luke stal vlees omdat hij "een te magere witte gast was om heroïne te verkopen. Ik was een te makkelijk doelwit om te overvallen."

De beste pubs om vlees in te verkopen, zeggen Scott en Luke, zijn de pubs die goedkope drank verkopen. Scott en Luke laten mij en de fotograaf een paar pubs in het centrum zien waar ze openlijk vlees hebben verkocht. Als ik even praat met de managers, ontkennen ze er iets van te weten.

"Er komen elke dag een paar mensen vlees verkopen, maar ik stuur ze weg," zegt de eigenaresse van The Hansom Cab. "Het komt bij de meeste pubs hier veel voor, hoor."

Bij The Nine Bar, een pub in een studentenwijk, zegt manager Ben dat de vleesverkopers gebruik maken van het terras om bacon aan de studenten te verkopen. "Waarschijnlijk voor hun katers van de volgende dag". Meestal negeert hij ze, want ze vallen mensen niet lastig en zijn niet agressief.

Jude Duncan, manager bij het Criminal Justice Drugs Team in Leicester, heeft 450 heroïnegebruikers gedocumenteerd. Ze geeft toe dat de meerderheid steelt om in hun behoefte te voorzien.

"Voor veel van die heroïnegebruikers geeft stelen ze een doel. Het is net een baan," zegt ze. "Het kat en muisspel geeft ze een kick. Maar het is een trieste veroordeling van de maatschappij dat mensen niet de gevraagde prijs kunnen betalen voor vlees, en dat anderen het uit hun broek verkopen."