Een kijkje in het Marokkaanse café waar de Rolling Stones stoned werden

Niemand bij café Baba wist wie ze waren. De Marokkaanse man die hen er voor het eerst naartoe bracht, droeg een gouden hasjpijp. Ze rookten en kleedden zich zoals bijna alle Westerse hippies. Zoals gebruikelijk was in de Interzone-tijd, was er niemand die iets vroeg.

Jaren later verscheen er een foto van Keith Richards die aan een van tafels café van Baba, een trek nam van een pijp. Die "hippies" bleken de Rolling Stones te zijn.

In de 76 jaar dat café Baba al boven de medina van Tanger zit, zijn de Rolling Stones slechts één van de vele grote klanten van het café geweest. Ook de koningen van Spanje en Zweden staan op de gastenlijst, net als de groothertog van Luxemburg; voormalig secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan; punkrocklegende Patti Smith; verschillende acteurs en filmmakers zoals Daniel Auteuil en Jim Jarmusch; en niet te vergeten de tientallen midden-twintigste-eeuwse aristocraten.

Toen ik eens rondvroeg, bleek dat veel van de gasten van het café geen idee hadden welke bekende billen de kussens van het café al eens hadden verwarmd. Zelfs toen ik het ze vertelde, leek het ze vrij weinig te boeien. Ze komen daar om thee te drinken, kief te roken en Parcheesi of "Parchi" te spelen. Voor hen is het café eerder een plek waar ze lekker kunnen roken, dan een soort baken voor beroemdheden.

Een oude beschermheer steekt zijn sebsi, een traditionele Marokkaanse cannabispijp, aan en legt uit waar de sociale gebieden van het café vandaan komen. Oudere medinabewoners zitten vooral met hun eigen sebsi in het gebied vlakbij de deur. Jongere Marokkanen en mensen uit de stad pendelen vooral tussen de tafels bij de TV en het bekleedde prieel. Buitenlanders strijken vooral neer op het terras met kleine raampjes, waar ze uitzicht hebben op de medina en de baai verderop – ik begrijp wel waarom.

Achter de balie werkt Absalam Aoufi. Hij is de achterkleinzoon van de oprichter van het café Ayashi Aoufi. Absalam's vader, Abdoulgani "Abdoul" Aoufi is momenteel de eigenaar. Hij zit met wat vrienden bij de deur. Door zijn warrige wenkbrauwen houdt hij rustig zijn café in de gaten.

De familie runt het café volgens een beproefde formule: thee, koffie en een rook-wat-je-wil beleid. De koffie is van het Turkse soort met een dikke laag drab op de bodem.

De thee is Marokkaans: munt, zo zoet dat het bijna brandt. Meestal wordt er hasj of kief gerookt – neefjes van wiet. De hele cannabisfamilie is al sinds 1956 verboden in Marokko, maar als je zelf een dosis bij hebt levert het je vrijwel nooit problemen op – vooral als je een toerist of bij café Baba bent.

De opa van Abdoul opende het café in 1941. In die tijd gingen jonge Marokkanen bijna nooit naar een café. Vrouwen gingen helemaal niet. Maar op een zomerdag in 1946, verscheen er ineens een jonge vrouw tussen alle vissers – niet zomaar een vrouw, maar de Amerikaanse erfgename en socialite Barbara Hutton.

Overdag dronk Hutton thee op het balkon en 's avonds vertrok ze naar haar villa om luxe feesten te geven. "De koningin van de Medina," zoals ze bekend kwam te staan, bracht haar zomers tot 1974 door in Tanger. In die tijd stuurde ze veel bezoekers naar café Baba om thee te drinken of hasj te roken. De reputatie van het café groeide binnen de internationale gemeenschap, waardoor er steeds meer intellectuelen, artiesten en rocksterren zoals de Rolling Stones op af kwamen. "Slimme hippies," zoals Abdoul ze noemt.

De verandering kwam in vlagen bij café Baba. Het volgende tijdperk van verandering brak aan toen Abdoul in 1996 terugkwam uit Gibraltar omdat zijn vader overleden was. Vanaf toen was het café in zijn handen.

In die tijd vonden er in het hele land veel veranderingen plaats. Koning Hassan II overleed in 1999 en zijn zoon, Mohammed VI, nam het over. De nieuwe generatie kwam met nieuwe ideeën en terwijl het hele land zich moderniseerde, deed café Baba dat ook. Abdoul hield een grote schoonmaak; hij sloot de deur voor twijfelachtige personen en maakte plaats voor een jongere generatie Marokkanen, studenten en vrouwen.

In zijn vaders tijd was het zo dat "wanneer een vrouw naar het café kwam," legt Abdoul uit, "Iedereen wist dat ze een slechte vrouw was." Wanneer een vrouw nu alleen binnenkomt, probeert Abdoul er voor te zorgen dat niemand haar lastigvalt.

Tegenwoordig mengen de jongere generatie zich met de oudere, net zoals hun playlists. 's Ochtends hoor je rock; 's avonds Marokkaanse klassiekers. Ik hoorde er ooit zelfs Drake rappen over een traditionele Gnawa-beat.

Ondanks café Baba's sterrengeschiedenis en dat het in Anthony Bourdain: Parts Unknown voorkomt, is de plek redelijk onbekend bij toeristen. Af en toe verschijnt er een backpacker of Rolling Stones-fanaat tussen de kiefrook, maar verder is het nog altijd een plek van de locals. Abdoul houdt dat graag zo.

"Veel mensen hebben geprobeerd het café over te kopen voor heel veel geld," zegt Abdoul. Keer op keer heeft hij geweigerd. "Iedereen kent mijn zaak. En daarvoor was het mijn vader's zaak." Bovendien weten de Marokkanen nu wie de Rolling Stones zijn, en sommige weten zelfs dat ze naar Abdouls café zijn geweest. Café Baba is niet alleen een familiebedrijf, het is zelfs een familie-erfgoed – een onderdeel van het erfgoed van Tanger.

"Als ik het zou verkopen," zegt Abdoul, "Zou ik helemaal gek worden."