Hoe het is om in de bar van een Amsterdamse karaokebar te werken

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de schermen van de horeca afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem gedeeld. Deze keer vertelt het barpersoneel van een populaire karaokebar in Amsterdam hoe het is om te werken temidden het geblèr van dronken mensen.

Na een intens avondje stappen zijn er voor veel mensen twee opties. Je gaat braaf naar huis om met je zatte kloten in bed te rollen of je beslist om je nacht te eindigen in de karaokebar. De karaokebar heeft een vreemd soort aantrekkingskracht op mensen: het is een plek waar je je in een limbo bevindt, een vreemde Lynchiaanse droomwereld waarin bepaalde remmingen die op andere plekken gelden, overboord worden gegooid. Mensen die normaal gezien niet eens durven te neuriën voor een familielid, staan hier plots met hun handpalmen stevig om de microfoon geklemd ballades te zingen voor vreemdelingen, of uit hun dak te gaan op I will survive.

Voordat ik in een karaokebar kwam werken, werkte ik in een normale kroeg. Het publiek hier is niet anders dan in andere bars: er komen bronstige vrijgezellen, dronken feestgangers en corpsmeisjes. Het enige verschil is dat ze hier hun hart er uit kunnen zingen. En dat heeft een bijzonder effect op mensen: iedere volwassene die hier over de vloer komt, verandert in een klein kind. Dat maakt dat het barteam zich geregeld eerder kleuterleider voelt dan iemand die drankjes uitschenkt aan dorstige mensen. En dat zeg ik met alle liefde van de wereld.

Bijvoorbeeld, de meeste karaokebars zijn voorzien van een strak georganiseerd systeem. Alle aangevraagde nummers worden mooi na elkaar afgespeeld, zodat elke tafel om de beurt een liedje kan zingen. Toch zijn er vaak mensen die zich aan de microfoon vastklampen alsof het een insulinespuit is en ze elk moment een aanval kunnen krijgen. Ik heb al meegemaakt dat we de microfoon uit mensen hun handen moesten rukken zodat andere mensen ook een kans kregen.

Ook willen mensen vaak een nummer zingen dat ze niet aangevraagd hebben en dus een andere tafel toebehoort. Dan moet je ze verplichten om die microfoon los te laten. Voordat je het weet, eindigt een intieme cover van Can You Feel The Love Tonight in een knokpartij.

Een ander iets wat een vechtpartij kan uitlokken, is wanneer verschillende mensen hetzelfde nummer hebben aangevraagd. Plots staan ze allemaal samen op het podium als dat nummer begint, om vervolgens te dreigen en roepen dat het hun beurt is. Daar heb ik gelukkig een oplossing voor. Onlangs kozen twee mannen hetzelfde nummer en toen ze begonnen te bekvechten, zei ik dat ze moesten stoppen met zich aan te stellen. Ik gaf hen elk een microfoon, wat eindigde in een duet tussen twee wildvreemde mannen die elkaar een minuut daarvoor nog wilden afrossen.

Het is fascinerend om te zien hoe volwassenen in puberale tieners veranderen als het om muziek gaat. Als ze een nummer horen dat ze niet kennen (we hebben enkele duizenden Aziatische nummers in de database), beginnen ze vaak te joelen omdat ze niet kunnen meezingen. Of als we dat ene specifieke Nederlandstalige nummer niet hebben, worden ze boos op ons. Ik zeg dan, echt als een leraar, dingen zoals dat ze niet mogen lachen om de keuzes van anderen, of geduldig hun beurt moeten afwachten.

We moeten soms ook streng zijn: wie zich als een etterbak gedraagt, vliegt eruit. Onlangs riep een jongen constant het woord 'piemel' in de microfoon. Dat klinkt misschien hilarisch, maar na de vijfde keer was het vooral erg vervelend. Karaoke is fun, maar als je teveel de clown uithangt, verpest je de sfeer voor de rest. Dan moet ik je, net als wanneer je iets verkeerd deed in de kleuterklas, op de gang zetten.

Dat gebekvecht en geklooi met liedjes zingen is de enige vorm van drama die zich hier voordoet. Ik denk dat dat juist dankzij dat valse geblèr is: als iemand op een podium staat te zingen, is dat een welkome afleiding van alle grimmigere dingen in de wereld. Een beetje net zoals je peuters kunt afleiden van hun schaafwonde door ze een snoepje te geven.

Je kan veel zeggen over mensen die vals zingen, maar saai is het nooit. De drank die we hier het vaakst verkopen is tequila. Logisch, mensen willen zich altijd graag eerst wat moed indrinken en een paar shotjes van dat spul lenen zich daar perfect toe. Ik vind het nog steeds prachtig om te zien hoe mensen erin slagen hier een sociale grens te overschrijven en alle schaamte opzij te schuiven om een stukje van hun ziel bloot te leggen met een liedje.

Sommigen gaan daarin erg ver, zeker met genoeg tequila in hun bloed. Zo hebben we al meegemaakt dat ons meubilair gesloopt werd door dronken mensen die, in de hitte van hun performance, op stoelen gingen staan of aan lampen gingen hangen. Bij een collega had iemand onlangs alle glazen omver gestoten omdat hij een dusdanig geloofwaardige (maar zeer lompe) Freddie Mercury-imitatie deed op de bar. Er zijn ook mensen die decoratie van de muren te halen, om die te gebruiken tijdens hun optreden.

Die dingen zijn minder leuk, maar toch blijven we erg tolerant. Want waar een karaokebar écht om draait is samenhorigheid en verdraagzaamheid. Ik zeg weleens tegen mijn collega's dat ik als ik nog een keer die verdomde Hallelujah van Bon Jovi of wie het ook geschreven heeft, hoor, ik m'n kop eraf schiet, waarop zij antwoorden hoe knettergek ze worden van The Spice Girls' Wannabe dat elke dag weer de kop opsteekt. Maar als je niet tegen vals gezang en terugkerende liedjes kunt, moet je niet in een karaokebar werken. Zo simpel is dat.

Aan iedereen die in een karaokebar aan de slag gaat kan ik zeggen: omarm het banale, kinderachtige gedrag van klanten. Want, net zoals met kinderen, krijg je er vooral liefde van terug. Ik word respectvol behandeld, karaokegangers brengen mijn vrouwelijke collega's geregeld een romantische ode, en ik voel een geweldige band met gasten. Dat laatste komt omdat mensen zichzelf op ons kleine podiumpje blootgeven: wij zijn als barteam vaak stille getuige van het intense verdriet of de pure blijdschap of verliefdheid van een willekeurige vreemde. Met de microfoon in de hand lijkt het ego van mensen weg te vallen. Er is geen haantjesgedrag of competitie, alleen acceptatie van mooie en minder mooie performances. Dat verbindt. Het mooiste verhaal uit mijn tijd hier is dat van een man en een vrouw die hier jarenlang over de vloer kwamen. Om in hun eentje om een avond lang karaoke te zingen. Nu zijn ze getrouwd. Het zijn zulke verhalen waardoor ik niet snel weer in een bar zou willen werken waar lyrics en microfonen niet de hoofdrol spelen.

Zoals verteld aan Djanlissa Pringels.