Een transhumanist wil honger uit de wereld helpen met DIY-Soylent

Er waren tijden dat voedingshulp gepaard ging met graatmagere kinderen en zakken graan die uit vliegtuigen gegooid werden. Er zijn nog steeds veel noodlijdende mensen die hulp nodig hebben, maar de technologische ontwikkelingen maken dat er nog veel meer interessante dingen naar de Derde Wereld gestuurd kunnen worden. De rijke oogst van Silicon Valley verspreid zich over de wereld: Vorig jaar waren het laptops en wifi-ballonnen, nu kunnen we DIY-Soylent aan de lijst toevoegen.

Dat is tenminste het idee van Hank Pellissier, voorheen CEO van technoprogressieve denktank Institute for Ethics and Emerging Technologies, en nu de leider van BrighterBrains.org, wat hij zelf een “denk- en doe-tank” noemt. De focus ligt op het verbeteren van psychische en neurologische gezondheid.

“Er zijn één miljard mensen op aarde die inwendige parasieten hebben die schade toe brengen aan de hersenen. Hiervan leven 850 miljoen mensen in extreme armoede en ondervoeding,” legt Pellissier uit. “Dat is een hoop onnodige hersenschade.” Zijn plan is om twee ton DIY-Soylent – het nutriëntrijke papje uit Silicon Valley – naar 140 kinderen van de Alangan Mangyan-stam op Mindoro Island in de Filipijnen te sturen.

Pellissier is al 10 jaar betrokken bij de Mangyans. Hij heeft de zeven hectare land die het dorpje Mindoro beslaat gekocht. Ook heeft hij voorheen geprobeerd kippenhouderijen op te zetten, zodat de inwoners een betrouwbare bron van eiwitten zouden hebben. Voor zijn nieuwste plan is hij geïnspireerd door een interview met Soylent-maker Rob Rhinehart in de New Yorker. Toen Soylent zijn verzoek om eten naar de Filipijnen te sturen afwees, heeft Pellissier het heft in eigen handen genomen en via powderedfoods.com mensen gezocht in de do-it-yourself-scene, die hem konden helpen. Met een crowdfunding-campange heeft hij de 3700 euro opgehaald die nodig was voor het project.

Pellissier pleit niet voor Soylent als een complete vervanging van conventioneel voedsel, maar als een supplement. “Het  dieet van de kinderen op het eiland bevat veel zetmeel, het bestaat uit cassave, knollen en zoete aardappelen. Weinig eiwitten dus. Veel mensen hebben TB, en dat verspreid zich vooral onder de mensen met een slecht dieet, vooral door een gebrek aan eiwitten. Ik denk dat dit soort supplementen de nodige eiwitten kunnen bieden,” zegt Pelissier.

Of de Mangyans zin hebben in een goedje dat beschreven wordt als ongebakken pannenkoekenbeslag, is een lastig punt. “Misschien zullen ze niet heel goed meewerken,” geeft Pellissier toe. “Het was ook al lastig om hun het medicijn tegen wormen te laten gebruiken.”

De Mangyans zelf zijn niet de enige waarbij het plan om drie miljoen calorieën aan experimenteel voedsel over te laten vliegen, argwaan opwekt. Mariette Abrahams, een gevestigde diëtiste en woordvoerder van de Association of UK Dietitians, zet haar vraagtekens bij het voorstel. “Wat ze van plan zijn kan serieuze gevolgen hebben,” zegt ze. “Kinderen hebben een andere voedselbehoefte dan volwassenen, en je moet het probleem van ondervoeding en slechte hygiëne niet vergeten. Het water dat nodig is voor de voedselsupplementen is misschien helemaal niet veilig, waardoor de kans op diarree weer groter wordt.”

Haar belangrijkste zorg is het hervoedingssyndroom, een gevaarlijke en contra-intuïtieve reactie op voedsel, van mensen die op het randje van verhongering zitten. “Als je al heel lang geen goede voeding hebt gehad, kan je biochemische reacties krijgen die fataal kunnen worden. Dit komt ook voor bij gematigde ondervoeding,” waarschuwt Abrahams.

Ze is ook kritisch over de korte duur van het DIY-Soylent-project. Twee ton klinkt misschien veel, maar het is genoeg voor ongeveer twee weken. “Hoe kun je ethisch verantwoorden dat je dit soort hulp biedt voor twee weken, en vervolgens de kinderen weer aan hun normale dieet overlevert?” vraagt ze zich af.

Het project van Pellissier brengt serieuze ethische overwegingen met zich mee. Voor een ingenieur uit Californië is het leven op onbewezen voedselvervangers misschien een weloverwogen keuze, maar wat voor keus hebben kinderen met honger? “Wie geeft hier toestemming voor?” voegt Abrahams toe. “De kinderen kunnen zelf geen toestemming geven. Zijn er dokters bij het project betrokken? Is de overheid hierbij betrokken? Heeft de lokale voedselhulp hier toezicht op? Als er iets mis gaat, wie is er dan verantwoordelijk?”

Pellissier geeft toe dat hij nog niet heeft gedacht aan toestemming. Maar, voegt hij toe, “Mensen hebben allerlei redenen om geen ontwikkelingshulp te bieden. Voor mij is dit weer de zoveelste reden.”

De vastberadenheid van Pellissier om de Alangan Mangyan te helpen is niet in twijfel te trekken. Opgevoed als katholiek en gereformeerd als transhumanist, ziet hij zichzelf als een atheïstische missionaris, met technologie als vervanging voor God. “De technologie heeft al zoveel voor ons gedaan, en hopelijk zal het nog meer problemen en ziektes wegwerken, of misschien zelfs de dood zelf. Als we technologie inzetten om de ruimte te bereizen, waarom dan niet om honger tegen te gaan? Ik vind het aangrijpend dat mensen naar Mars willen, maar het feit dat er miljoenen mensen ter wereld door honger sterven, negeren.”

Inheemse stammen van de wereld, wees gewaarschuwd: Het technologische utopia van Silicon Valley komt eraan.