Belgen en Nederlanders delen hun meest bizarre herinneringen aan een avondje spacecake

Ho, het is 4/20, de dag van het jaar waarop je tijdlijn gebombardeerd wordt met verhalen over wiet. Als je zelf blowt, geniet ervan! Als je niet blowt zou ik zeggen, probeer je er niet aan te storen. Frons niet als je ergens door een dikke wietwolk van vierende mensen heen fietst, zuurpruim. Doe liever leuke dingen, zoals melancholisch terugblikken op die ene keer toen je vijftien was en wietpepernoten bakte om vervolgens als een zelfuitgeroepen psychonaut panja rond te lopen in de bosjes. Ach, de zoete onschuld.

En heb je zelf geen zulke herinneringen, zie vandaag dan als een kans om je vrienden beter te leren kennen. Vraag hen naar hun meest memorabele herinnering aan plakken spacecake, wietkoekjes, wietchocolademelk en andere gekke edible-variaties op de hyperpotente plant. Ik deed het, en kan je verzekeren dat dat heel wat entertainende verhalen oplevert. Lees maar.

Maartje (28), Kaatsheuvel

Een vriend van me uit Amerika was een keer op bezoek en hij wilde lekker op een maandagmiddag spacecake halen. We gingen kochten in een steeg van de Nieuwendijk elk een plak. Toen die op was deden we een rondleiding bij brouwerij de Prael, waar we ook nog eens aan het speciaalbier gingen. Ik dronk er drie – de combinatie van speciaalbier en thc moet me niet bevallen zijn, want ineens kreeg ik het heel erg warm. Echt alsof ik in een sauna rondjes aan het lopen was. Toen we naar huis liepen spookten er hele gekke gedachten door mijn hoofd: ik kon alleen nog maar aan Egypte denken.

Thuis ging ik op de bank liggen, minstens een uur, met mijn ogen dicht en daar ging het los: ik zag sarcofagen, piramides, toetanchamon, een sphinx, al die shit; de beelden gingen maar niet uit mijn kop! Zelfs op de wc kon ik alleen maar aan Egypte denken. Ik weet nog dat ik daar zat en dacht: ik ga voor de rest van mijn leven gek blijven en in een sociale werkplaats moeten werken. Ik probeerde televisie te kijken en muziek te luisteren om weer in de normale wereld te komen. Ik herinner me dat ik dacht muziek te kunnen zien – blauwe golven in tunnelvorm die recht op me af kwamen. Na ongeveer twee uur zat ik met vlagen weer in de normale wereld en nog wat later was ik weer mijn normale zelf. Toen heb ik aan mezelf beloofd om nooit meer spacecake te eten.

Daan (23), Amsterdam

Ik sta nog steeds in de telefoon van een vriendin onder de naam 'paarse cirkel'. De oorzak is een mislukt experiment op de middelbare school. Ik was denk ik zeventien toen ik in de bibliotheek het boek Uit Je Bol had uitgeleend. Daar stond een recept in voor een soort hasj chocolademelk, dat ik samen met een vriendin na schooltijd zou maken om te trippen in het bos achter het huis van mijn ouders. Het smaakte heel goor, dus we dronken het snel leeg en trokken de natuur in. Eerst was het allemaal heel leuk. We konden als een soort supermensen plots allemaal dingen die we daarvoor niet konden. Zo had mijn vriendin het gevoel dat ze kon klaarkomen enkel en alleen door over haar benen te wrijven – heel bizar, maar volgens fora overkomt dat meisjes wel vaker. Maar langzaamaan werd het een stuk minder leuk. Mijn vriendin kreeg hoofdpijn en had het gevoel dat de ader in haar hoofd zou knappen, dus we liepen terug naar huis. Er liep een man achter ons, en ik had het in mijn hoofd gehaald dat hij een boswachter was die ons wou pakken.

Jong als we waren, hadden we niet verwacht dat we het effect van dat drankje zo lang zouden voelen. We begonnen rond 15u en om 20u moest het meisje oppassen. De kinderen zouden gelukkig al in bed liggen en ze had de ouders verteld dat ze ziek was – ze lag daar een hele avond als een soort junk op de bank. Nadat ik haar daar heen had gebracht, ben ik thuis op de bank gaan liggen met een schoolboek voor mijn neus, zodat mijn ouders niet zouden doorhebben dat er iets met me aan de hand was. Langzaam kreeg ik het gevoel dat mijn hoofd en voeten naar elkaar toegroeiden, en ik in een paarse cirkel aan het veranderen was. Ik kende toen al het verhaal van de man die in een psychose dacht dat hij een aardbei was. Ik besefte dat het niet echt was, maar eerder een soort gekke waas waarin ik wegzakte.

De dag erna voelde ik me hartstikke ongerust. Ik was heel erg bang dat die vriendin van me wat overkomen was. Ik belde haar wel acht keer en ze nam niet op, en op school was ze ook nergens te bespeuren. Bleek dat ze toch nog een dagje thuisgebleven was. Nu is het nog steeds een hilarische grap tussen ons dat we als jochies zo bezig waren met het onze interessante, spirituele ervaring, maar uiteindelijk vast kwamen te zitten in iets dat heel vervelend was.

Louise (25), Ardooie

Er is één avond waarop ik hasjbrownies heb gegeten die zo legendarisch was dat ik die heel graag nog eens zou willen recreëren. Dat lukt natuurlijk niet, elke keer is anders. Toen ik op bezoek was bij een vriendin in Amsterdam, hebben we in een vage, donkere coffeeshop allebei een dikke brownie weggehapt. Twintig minuten later voelden we niks, dus kochten we ook nog zo'n lelijke voorgerolde joint die we helemaal oprookten. Ik weet niet meer wat het precies triggerde, maar plots brak ik uit in een freaky, hysterische, oncontroleerbare lachaanval. Het enige wat ik kon zeggen, met tranen in mijn ogen en totaal dubbelgevouwen, was: 'Ik wil je vanalles vertellen, maar ik ga het toch direct vergeten, dus laat maar'. Mijn vriendin begon mee te schuddebuiken en te schaterlachen, en het enige wat ik nog weet is dat we de hele avond zo doorgebracht hebben. Eerst in de coffeeshop, daarna in een of ander Thais restaurant, en ook nog de hele weg terug naar het hostel, waar we heel vroeg in slaap zijn gevallen. De volgende dag toen ik wakker werd had ik nog één zo'n lange, onverklaarbare lachbui. Mijn vriendin vertelde me dat ik de avond ervoor een verhaal aan het vertellen was en in het midden van een zin stopte, mijn ogen heel even sloot, en toen uitriep dat ik net een hele lange droom had gehad. Daar weet ik niets meer van, maar ik weet wel dat dit de enige keer in mijn leven is geweest dat ik echt, echt, echt niet kon stoppen met lachen.

Sientje (24), Lommel

Een vriendin had uit Amsterdam een stuk vanille-met-chocolade-spacecake voor me meegebracht. Mijn vriend en ik besloten het samen op te eten. Aanvankelijk verliep de avond super: we moesten alleen maar lachen en mijn lichaam was ontzettend gevoelig. Mijn vriend hoefde letterlijk maar het topje van zijn pink op mijn knie te leggen of ik barstte al in lachen uit – het kietelde zo hard. Ergens in zo'n lachkick is het allemaal bergafwaarts gegaan. Mijn hartslag ging zo snel dat ik in paniek raakte. Ik weet nog dat ik op de bank lag en het voelde alsof mijn benen meters hoog in de lucht hingen, alsof ik schuin lag. Daardoor had ik het gevoel dat ik geen lucht binnenkreeg. Mijn vriend, super high, probeerde me te kalmeren. Eerst zoende hij me, maar ofwel voelde ik zijn tong amper ofwel leek het alsof hij wasmachientje aan het spelen was in mijn mond. Daarna wou hij me suiker voeren. We liepen richting keuken en het voelde alsof ik tien ton woog en met elke stap die ik zette het hele huis met mijn gewicht naar beneden duwde – heel gek. Het enige wat we in huis hadden was een droge koek, en toen die in mijn mond zat was ik ervan overtuigd dat ik zand aan het eten was. Ik zei dingen zoals: 'Ik stik in een woestijn' en dan kon ik plots niet meer praten. Alleen maar onverstaanbaar gebrabbel kwam uit mijn mond, ik begrijp nog steeds niet goed hoe zoiets kan.

Mijn vriend besloot me in de douche te stoppen. Dat hielp heel even, tot plots de douchekabine op z'n kop leek te staan en ik dacht dat mijn vriend een wildvreemde was. Ik was zo bang. We waren ondertussen al enkele uren verder, en omdat er geen oplossing te vinden was voor mijn trip, ging ik op bed liggen om te slapen. Ongeveer een uur nadat ik sliep schoot ik wakker en schreeuwde ik heel hard: 'Ik verlies mezelf in mijn eigen gedachten!' Iedereen in huis was wakker. De volgende dag stelde ik mezelf vooral onzekere vragen: Begrijp ik wat die persoon me vertelt? Zie ik alles goed of zie ik dubbel? Ben ik echt 100% zeker helemaal uit die trip? Ik heb de verpakking van het cakeje toen zo'n dertig miljoen keer geïnspecteerd om te zien of er echt geen harddrug in zat. Maar nee hoor. Nu kan ik er keigoed om lachen.

Maxine (24), Gent

Ongeveer vijf jaar geleden was ik op Afro Caribbean Festival in Bredene met twee vriendinnen en de papa van een van die vriendinnen. Hij is het type vrije vogel, zit diep in de muziekwereld en zijn vrienden boden ons spacecake aan. Die cake zag er supergroen uit, dus ik deelde uit voorzorg een stuk met een vriendin. Pas toen we in een zaal vol springende mensen stonden, begon het te werken. Ik kon mijn lichaam amper bewegen. We liepen de tent uit en moesten om alles heel hard lachen. We konden allemaal onze armen niet eens meer opheffen, ze hingen gewoon naast ons lijf te bungelen. WTF? Toen hebben we al ons geld uitgegeven aan eten om ervoor te zorgen dat we ons weer een beetje normaal zouden voelen en dat werkte. Met een van ons ging het echt een stuk minder: haar broer bracht haar naar het station en toen hij zei dat ze kon uitstappen, weigerde ze. "Ik kan niet," zei ze, "ik zit vastgekleefd aan de autostoel." Dat ze dat oprecht geloofde is nog steeds een running joke in onze vriendengroep.