In Lissabon stikt het van de geheime Chinese restaurants

Ik sta in het trappenhuis van een vervallen appartementencomplex in Lissabon. Ik druk mijn oor tegen een beschadigde witte deur, in de hoop dat ik het gerammel van bestek en borden hoor.

Ik heb een incompleet adres doorgekregen van wat volgens een vriend de beste plek van de stad is voor Chinees eten. In het bericht stond ook nog een waarschuwing: "Er staan geen borden en ik kan het nummer van het appartement niet meer herinneren. Volgens mij was het ergens op de eerste verdieping. Stap gewoon het gebouw binnen en volg de geur van het eten."

De rijke geur die in de lucht hangt kalmeert het stemmetje in mijn hoofd dat continu blijft zeggen dat ik straks, in het beste geval, het diner van een familie ga verpesten. In het ergste geval kom ik terecht in een horrorfilm.

Ik ben hier omdat ik een tijdje terug hoorde over 'illegale' Chinese restaurants in de stad, beter bekend als Chinês clandestinos. Hele families zijn betrokken bij de restaurantjes, die worden gerund vanuit de huizen van Chinese Portugezen. Nog niet zo heel lang geleden waren deze ondernemingen streng verboden. Hoewel de meeste bedrijfjes nu aan de oppervlakte opereren, blijven ze veelal verscholen in de zijstraatjes van Martim Moniz, de multiculturele wijk van Lissabon. Het is niet de plek waar je als toerist naartoe zou gaan, maar voor Chinese supermarkten met bijzondere ingrediënten die nergens anders in de stad te krijgen zijn, moet je hier wezen.

Ik kom binnen via de voordeur, waar ik achter een jonge man naar binnen weet te glippen, net voordat de deur achter hem dicht zwaait. Ik volg mijn neus en kom terecht bij de voordeur van een appartement op de eerste verdieping, waar ik vanachter de deur het geratel en gekletter van borden meen te horen. Ik haal diep adem en klop op de deur. Een Chinese vrouw opent de deur. Ze staat in, wat lijkt, een normale keuken van een normaal gezin. Ik bied mijn excuses aan en vraag haar waar ik het restaurant kan vinden.

In gebrekkig Engels legt ze me uit dat ze geen Portugees spreekt. Ik sta op het punt om te vertrekken, als ze mij een menukaart aangeeft en me via de keuken begeleid naar een plek normaal de woonkamer zou moeten zitten.

In plaats daarvan wandel ik een klein restaurant binnen, en ook al ben ik de eerste gast (het is zeven uur 's avonds op een zaterdag) staat er een dozijn of wat tafels, netjes gedekt. Vanachter een andere deur komt het geluid van een voetbalwedstrijd op televisie, vergezeld door het luide geroep van supporters.

De mevrouw begeleid me naar een tafeltje in de hoek, en overhandigt me een kladblok en een pen, wijzend op het menu om mij duidelijk te maken dat ik het nummer van mijn bestelling, de hoeveelheid en de prijs moet noteren.

Het menu beslaat zeker acht pagina's. Vooraf neem ik zeewiersoep met ei, gevolgd door pittige tofu en een wokgerecht met kip. De prijzen zijn lager dan waar dan ook in de stad. Ik heb eten besteld voor een heel weeshuis.

Terwijl ik wacht op mijn bestelling, ga ik even naar de wc. Onderweg passeer ik een ruimte die dienst lijkt te doen als eetruimte voor de familie. De foto's aan de muur hangen allemaal scheef, wat bijdraagt aan de ietwat vreemde sfeer. Ik loop langs de ruimte met de gillende voetbalfans. De deur staat op een kier, waardoor ik kan zien dat het een groepje jonge gasten is dat zich vermaakt met bier en sigaretten terwijl ze de wedstrijd kijken.

Het toilet staat vol wc-rollen en schoonmaakmiddel, maar het is netjes en schoon.

Terug op mijn plek word ik verrast met een schaaltje verrassend lekkere kroepoek, gevolgd door de soep. Het is fantastisch: genoeg om vijf of zes mensen te voeden en ik krijg een enorme lepel om mee te eten. De textuur is glad en de soep smaakt heerlijk.

Direct daarna volgen de pittige tofu (van die zijdezachte blokjes in een lekkere saus met een goede hoeveelheid van chili) en de gewokte kip. Die wordt geserveerd met knapperige taugé en bamboescheuten in de plaats van noedels, en er zitten gemengde paddenstoelen bij de kip.

Ik heb afgesproken met een aantal vrienden, maar ze blijven maar bellen om te zeggen dat ze moeite hebben met het vinden van de locatie, en het is duidelijk dat ze het niet gaan redden voordat al het eten koud is.

Inmiddels begint het restaurant langzaam vol te lopen. Om de paar minuten komt er iemand binnen die door de gastvrouw naar een tafel wordt begeleid. Het is een bont gezelschap van leeftijden en nationaliteiten. Het rookverbod wordt hier niet gehandhaafd en er wordt stevig gepaft. Naast mij zitten twee Brazilianen die hierheen zijn gekomen op aanraden van een collega. De meest spraakzame van de twee is de 22-jarige Walace Lopes, die sinds zes maanden in de stad verblijft.

"Ik had geen idee dat dit soort plekken bestonden," vertelt hij. "Maar toen ik er eenmaal over had gehoord, moest ik het een keer met eigen ogen zien. Ik twijfelde toen ik de buitenkant zag, maar het eten is geweldig en ook nog eens goedkoop."

Ik buig me zo lang mogelijk over het maal, maar als de gastvrouw vraagt of ze de borden mee kan nemen, moet ik mijn nederlaag toegeven. Ik vraag om een koffie en iets wat op de kaart staat als 'Chinese drank'. Ze komt terug met een porseleinen kopje zo groot als een vingerhoed en een flesje met een doorzichtig drankje en iets wat lijkt op wortels van een plant erin.

Er zitten chilipepers in de fles drank. Het smaakt verrassend zoet en het is zeker niet onaangenaam. Ook mijn vrienden hebben eindelijk de locatie weten te vinden. Net op tijd om nog een shot te nemen van het vreemde drankje. Daarna betaal ik een rekening van niks.

Eenmaal buiten vraag ik me af in welke flatjes nog meer van dit soort bizarre restaurants zitten. De ontdekking van deze verborgen Chinese parel smaakt naar meer.