De oma van moppervlog 'Ik ben oma' is het boegbeeld van alle norse oma's ooit

Je beseft het niet altijd, maar YouTube is misschien wel het allersickste antropologische project dat ooit heeft bestaan. Als je nagaat dat archeologen een volledige prehistorische dorpsstam kunnen reconstrueren aan de hand van één opgegraven vuistbijl, kun je je wel voorstellen hoe de tepels van de archeologen van over vijfduizend jaar zullen steigeren, als ze op een dag stuiten op alle miljarden uren aan youtubevideo's uit de eenentwintigste eeuw.

In deze rubriek selecteren we met wisselende frequentie een kanaal en bespreken we wat er zo fantastisch aan is. Dit is weer een nieuwe editie van Het youtubekanaal van de week.

Youtubekanaal: 'Ik ben oma'

Wat is het: Het youtubekanaal van een Brabantse jongen (ik gok uit Boxtel), die zijn norsige - maar o zo lieve - oma in de hoofdrol van zijn vlogs plaatst. In de eerste aflevering zet hij de camera op zijn oma, die vervolgens vragen moet beantwoorden zoals: "Wil je nog een keer met een vliegtuig vliegen?", of: "Wat is je lievelingskleur?" In andere afleveringen volgt hij zijn oma als ze boodschappen gaat doen, of wordt er gekookt voor oma door de Koreaanse vriendin van zijn broer.

Hoeveel subscribers op het moment van schrijven: 45

Waarom dit fantastisch is: Deze oma is elke bokkige Brabantse oma ooit, die zich helemaal niets aantrekt van de camera, en eigenlijk vooral zin heeft om norse meningen en humeurige wijsheden over van alles en nog wat de wereld in te slingeren. Maar het allerleukste aan deze vrouw is dat haar inborst eigenlijk hartstikke vriendelijk en positief is, en ze het ogenschijnlijk vreselijk leuk vindt dat haar kleinzoon zoveel tijd met haar doorbrengt. Bijvoorbeeld wanneer ze twee minuten lang probeert om de krant te lezen, maar haar kleinzoon haar belaagt met allerhande vragen – en oma niets liever doet dan die beantwoorden. Het is één grote aandoenlijke bedoening, oké?

In de allereerste aflevering van de vlog krijgt ze van haar kleinzoon een Q&A voor haar kiezen, waar ze zichzelf zuchtend en steunend doorheen werkt onder het genot van een pakje chocomel. "Wat is je lievelingskleur?" vraagt haar kleinzoon, waarop ze met een diepe, vermoeide ademhaling, en haar hand leunend tegen haar gezicht antwoordt: "Lichtblauw, of…ja, het is altijd goed." Er zijn weinig mensen op de wereld die het contrast van humeurigheid en ongebreidelde positiviteit in minder dan twee seconden zo mooi kunnen vatten.

De tweede aflevering is eigenlijk nog veel leuker dan de eerste aflevering, want oma heeft een flinke pleister op haar neus. "Dat was een puistje," vertelt ze, omdat het nou eenmaal is zoals het is. Maar het vrolijke gesprek over het uit de hand gelopen puistje op haar neus neemt al gauw een grimmige wending als het gaat over haar kaartclub, waarvan de leden elk moment naar binnen kunnen stappen. Als haar kleinzoon haar vraagt of de vrouwen van de kaartclub haar vriendinnen zijn, veranderen haar goedaardig opgetrokken wenkbrauwen in een onvriendelijke frons.

"Één ervan speelt een grote baas," vertelt ze verontwaardigd en minachtend. "Oh, daar zijn ze zeker!" zegt ze op een toon die laat blijken dat ze echt even helemaal geen zin heeft in die trut die, zo het lijkt, altijd het spel verpest met haar bazige gedoe. Maar, beseft ze zich waarschijnlijk ook dondersgoed, op deze leeftijd gaat ze echt niet zomaar meer een ander kaartclubje vinden, en het advies dat haar opa haar vroeger gaf galmt nog altijd in haar oren: "Je moet kaarten, anders kun je niks!" Ze neemt er maar genoegen mee.

Terwijl oma kaart, bereidt de vriendin van haar andere kleinzoon, Stella, Koreaans eten. We horen een voice-over van oma, waarin ze haar zorgen en wantrouwen over het 'exotische' Koreaanse eten verpakt in een positieve spreuk - waaruit ook haar vertrouwen in haar kleinzoon blijkt: "Het zal wel goed komen." Als oma even bij het fornuis komt kijken wat er allemaal in de pan pruttelt, vraagt Stella of oma een beetje wil proberen. Stella reikt haar de lepel met een reusachtige korrel rijst aan, maar daar moet oma niks van hebben. "Nee, even op een bordje leggen," zegt ze, "ik vertrouw het niet." Oma gelooft niet dat het rijst is - ook al herhalen zowel Stella en haar kleinzoon meerdere malen dat het toch echt zo is. Als ze het opeet, is ze nog steeds niet overtuigd: "Ja, maar wat is het eigenlijk?" vraagt ze. Lief dat ze is, beoordeelt ze het eten toch met het cijfer 6, of 7.

In de derde, en vooralsnog laatste aflevering, gaat haar kleinzoon met oma boodschappen doen. En ik denk dat dit mijn lievelingsaflevering is, omdat de gespleten persoonlijkheid van oma, namelijk nors en mopperig doch het liefste mens op aarde tegelijkertijd, het mooist naar voren komt. De aflevering begint weer vanouds met een hoop gefoeter van oma. Terwijl ze wat potten en pannen klaarzet om een maaltijd te bereiden, sputtert ze verbolgen over die ene bazige vrouw van de kaartclub, die haar alleen een kopje thee had aangeboden. Niet eens koffie, niet eens een koekje. We weten inmiddels wel wie een lintje krijgt voor de grootste tuthola van 2017, namelijk die ongastvrije - en gierige! - tiran van de kaartclub.

Dat ongeloof over slechts dat ene kopje thee dat ze gekregen had gaat nog zo'n drie minuten door, en stopt als ze mag kauwen op een heerlijk aardappeltje. En dit is een cruciaal punt, want het lijkt zo te zijn dat haar humeur op dit moment 180 graden is gewenteld. Na drie aardappeltjes heeft ze alweer genoeg gegeten - de rest is voor de poes van haar kleinzoon. Oma neemt ons mee naar buiten, waar de poes komt aangelopen. En oma hoeft ons geen tweede keer te vertellen wie voortdurend de restjes van haar bord af mag smullen. Oma laat zichzelf weer van haar allervriendelijkste kan zien, want "wie niet goed voor de poes is, die is niet goed voor de man."

Deze oma is de belichaming van hoe elke oma zou moeten zijn, namelijk een beetje nors en mopperig want ze is oud en wijs - ze heeft het natuurlijk allemaal al meegemaakt. Maar ook de aandoenlijkheid en vriendelijkheid die kenmerkend zijn voor oma's, etaleert deze oma als de beste. Je zou kunnen zeggen dat oma van 'Ik ben oma' de gunfactor van oma's over de heeeele wereld omhoog krikt. Dat zou genoeg reden moeten zijn om je te subscriben op dit kanaal om op de hoogte te blijven van het vriendelijke gemok van 'Ik ben oma'.