Hoe je in je eentje Kerstmis viert

Ik dacht vorig jaar dat het simpel zou zijn om iemand te vinden om kerst mee te vieren. Ik was in Bangkok, waar ik eigenlijk niemand kende. Tinder zou me daar wel mee gaan helpen, maar ik had geen succes. Vroeger vierde ik geen kerst, maar toch vond ik het verdrietig om op deze dag op meer dan 13,000 kilometer van huis alleen te zijn. En toch zit ik dit jaar weer in dezelfde situatie als vorig jaar, maar dan hoog in de Andes. In plaats van tinderen ga ik dit jaar voor een diner in mijn eentje; dat lijkt me een betere kerststrategie. Dat is het enige waar ik wel een beetje invloed op heb.

Ik groeide op als moslim en vierde daarom dus überhaupt geen kerst. Dat veranderde toen ik meer dan zestien jaar geleden uit de kast kwam en uit huis ging. Mijn ex die nu mijn beste vriend is, zocht naar een manier om zijn disfunctionele familie te ontsnappen, dus besloten we kerst toe te eigenen. We vervingen de kalkoen door een winkelwagen vol kaas, koekjes, charcuterie, zeevruchten en desserts. We renden door de supermarkt als een stel kinderen. We kochten altijd net zo veel drank als eten, waardoor kerst meer in een bacchanaal van twee dagen veranderde. Door onze situaties was onze kerst verre van traditioneel: geen familiediner, geen gevulde kerstsokken. Ons gebrek aan traditie werd onze traditie.

Niet lang daarna begonnen we vrienden, vrienden van vrienden (en soms zelfs hun vrienden) uit te nodigen. Mijn dealer (hij was joods en vierde ook geen kerst) kwam zelfs een keer met zijn vrienden langs. Nadat mijn beste vriend was verhuisd organiseerde ik mijn eigen Kerstmis. Ik nodigde mijn Parijse buren uit en een schrijver die ik had ontmoet bij een lezing. Zij sleepte ook een hoop vrienden mee, inclusief een meisje dat soms als dominatrix werkte. Kerst werd een samenkomen van mensen die niet naar huis konden of zich daar niet meer thuis voelden. Zolang mensen niet aan mijn spullen kwamen, waren ze welkom.

Het was geen bewuste keuze om vorig jaar niet thuis te zijn met kerst. Ik freelance, dus ik kan werken waar ik wil. Daar probeer ik dan ook zo vaak ik kan gebruik van te maken. En omdat ik altijd al gefascineerd was door de streetfood en het nachtleven van Bangkok, besloot ik vorig jaar om twee maanden naar Bangkok te gaan. Kerst missen was een bijzaak.

Omdat ik tijdens mijn reis gewend was geraakt om altijd omringd te zijn door vreemden dacht ik wel iemand te vinden om kerst mee te vieren. Dan zouden we eten en drank halen, net als thuis. Ik ontmoette veel mensen via datingapps, maar met geen van hen voelde ik me comfortabel genoeg om kerst te vieren. Ik stond er alleen voor, maar het viel in het water omdat ik weigerde om alleen drank en eten in te slaan.

Ik voelde me een loser omdat ik zo alleen was. Het was alsof ik mijn prioriteiten niet duidelijk was. Een eenzame kerst voelde als een straf. Het enige wat het makkelijker maakte was dat Thailand overwegend boeddhistisch is en Bangkok niet volhing met kerstverlichting om me op mijn tekortkomingen te wijzen. Bijna alle winkels waren gewoon open op kerstavond en eerste kerstdag, dus deed ik gewoon alsof het een willekeurige dag was.

Dit jaar ben ik vrij impulsief naar Peru gegaan. Mijn ouders zijn onlangs gescheiden en mijn moeder wilde naar Machu Picchu met haar kinderen om haar herwonnen vrijheid te vieren. Ik besloot alvast een paar weken door het het land te reizen om de Amazone te verkennen en daarna door te reizen om mijn moeder, broertjes en zusjes op te wachten in Cusco in de Andes. Zij komen de dag na Kerstmis aan.

Peru is overwegend katholiek, dus ga ik het een stuk moeilijker krijgen dan in Bangkok om aan deze feestvreugde te ontkomen. Er is een kerstmarkt die Santurantikuy (dat betekent iets als: koop een heilige voor jezelf) op het centrale plein van Cusco. Op kerstavond wordt er door de hele stad vuurwerk worden afgestoken. Maar hoe luidruchtig de nacht wordt, zo rustig is kerstochtend. En dat zal de hele kerst zo blijven. Ga ik eenzaam en verdrietig zijn? Misschien.

Maar in plaats van dat ik een doekje tegen het bloed zoek, denk ik dat ik de eenzaamheid van alleen reizen maar moet accepteren. Als ik wil blijven reizen zoals ik nu doe – en dat wil ik – moet ik me vermannen en er maar aan wennen dat feestdagen er zo uitzien als je niet thuis bent. Ik ben in Cusco en of ik nou vrienden maak of niet, dit wordt mijn plan. Ik ga op kerstavond naar de supermarkt, vul mijn mandje met alles dat er lekker uitziet en koop net zoveel drank. Ik breng alles naar mijn Airbnb, stal het uit alsof ik een feest geef en ga er gewoon voor. Dronken en met een opgeblazen buik ga ik dan door de stad zwerven, kijkend naar het vuurwerk. Daarna ga ik terug naar mijn Airbnb; dat was dan weer kerst voor dit jaar.

Volg MUNCHIES op Facebook , Instagram en Flipboard.