Dit is precies hoe jouw examenreis eruitziet

Het is eind mei, en als je in je examenjaar zit betekent dat in ieder geval één ding: nadat je er vier, vijf, zes of nog meer jaren naar hebt uitgekeken, ben je eindelijk klaar met de schoolexamens. Tenminste, als je een flinke dosis geluk hebt gehad, iets meer dan een beetje je best deed én God niet met het verkeerde been uit z’n hoogslaper is gestapt. In dat geval zeil je op je dode gemak langs alle herkansingen en onvoldoendes, zo de Baai der Volwassenschap in, om daar de rest van je leven als een verstoten piraat te veinzen alsof je weet waar je in godsnaam mee bezig bent.

En dat mag gevierd worden, nondeju! Met een parfum van examengerelateerde angstpoep nog vers in je kleren maak je je op dit moment waarschijnlijk klaar voor de reis van je leven richting Albufeira, Sunny Beach, Chersonissos of een van de andere bilspleten die ons continent rijk is. Jij en je vrienden zijn als een hedendaags Fellowship of the Ring klaar om op pad te gaan, met als enige verschil dat het niet jullie missie is om een betoverde ring in een vulkaan te mieteren, maar om in een week zoveel te zuipen dat je letterlijk scheel ziet en talloze fouten maakt waar je de rest van je leven met evenveel spijt als weemoed op terug zult kijken.

Ik snap dat dit je angst inboezemt, maar dat is nergens voor nodig. Je ouders zijn trots op je, je hebt een week lang je allerbeste vrienden om je heen en bovendien staat al generaties in de sterren geschreven hoe deze vakantie eruit gaat zien.

De Reis Je bent jong en arm. Dat is oké, iedereen om je heen is ook jong en arm, en tot vandaag was het niet kunnen betalen van Airpods de grootste frustratie uit je moneyloze bestaan. Met de nadruk op tot vandaag, want die 120 piek die je hebt bespaard door 26 hemeltergende uren in een bus te verkiezen boven een vliegreis van tweeënhalf uur, is vanaf nu de domste fout die je in korte leven hebt gemaakt. Dit besef slaat waarschijnlijk al in nadat je net de bus hebt betreden – de Sodom en Gomorra-express, die een ruim etmaal lang je onderkomen zal zijn.

Het aroma in de bus is een misselijkmakende cocktail van stoffen bekleding die riekt naar allesreiniger en braaksel, tieneroksels en die ene kokos-zonnebrandcrème die in de aanbieding was bij de Etos. Een handjevol andere vriendengroepen hebben zich al gezeteld in dit voertuig richting plezier, en daarom wordt jullie groep opgesplitst en beland jij net naast die vriend die maar niet kan ophouden over haar/zijn gestrande flirtpogingen op de sportdag waar de hele provincie aan meedoet. Gelukkig hebben jullie op miraculeuze wijze, compleet tegen de party-etiquette in, genoeg drank in de handbagage gesmokkeld. Net voorbij de ring van Antwerpen zijn jullie strontlazarus, en na een paar uur weer nuchter. Dit herhaal je zo’n drie keer, tot je met de eerste kater des doods van de week arriveert op jullie zonovergoten vakantiebestemming.

Aftasten

De tweede dag, en praktisch het begin van de rest van je leven, begint voor de mensen die de busreis hebben overleefd op het moment dat de deuren opengaan. Ongeacht waar je hebt geboekt, is het vanaf hier nog altijd een helse reis naar het appartement of hotel. Ook zonder uitzondering: overal is het goor, de borg is onredelijk hoog en degene die jullie rondleidt heeft zeker nog een kleine tien jaar gevangenisstraf openstaan in een land hier ver vandaan.

Maar dit mag de pret niet drukken, want zoveel beter ben je toch niet gewend. Jullie pakken vlug pakken de bagage, slapen een paar uur op een bed vol wantsen en op het moment dat je onder de veel te kleine en ijskoude douche van het aftandse appartement vandaan stapt word je, ondanks de kater die je hebt opgebouwd in de bus, overvallen door de krachtigste knaldrang ooit. Dit is de dag waar je jarenlang naar hebt gehunkerd tijdens blokuren maatschappijleer en de zoveelste coopertest. Dit is waar je voor opgeleid bent. Dit is het moment waarop de middelbare scholier die jarenlang in jou woonde sterft en plaatsmaakt voor een dorstig monster, klaar om de mediterrane nacht te laten zien wie hier godverdomme de baas is.

Dit gevoel houdt pak ‘m beet een kwartiertje stand. Na het betreden van de boulevard leer je binnen no time wie hier in werkelijkheid de scepter zwaait: de lokale politie. De kleerkasten die aan de Costa del Sol de orde proberen te bewaken zijn op precies nul manieren te vergelijken met de handhavers die je thuis in Raalte twee keer vermanend toespreken als je zonder achterlicht over straat fietst. Net als jullie zo’n tweehonderd meter over de boulevard hebben gelopen, roept een van jullie net iets te hard het woord ‘kutwout’ richting oom agent, en voor je het weet word je zo hard met een gummiknuppel tegen je milt geslagen dat je spontaan je afgeknipte spijkerbroek vol pist. Uit angst voor nog meer klappen druipen jullie teleurgesteld af.

Het grote genieten

Je wordt zwetend wakker. Buiten is het inmiddels dertig graden, en het totale gebrek aan airconditioning leek je toen je de online brochure las niet echt een ding, maar blijkt in realiteit een marteling. Je maag rammelt van de honger, en daarom besluiten jullie om met z’n allen richting de dichtstbijzijnde supermarkt te slenteren om daar een klein fortuin te spenderen aan drank, knakworsten en… eigenlijk alleen aan drank en knakworsten. Iedere vorm van luxe is immers overbodig en eigenlijk is deze reis ook een beetje proefdraaien voor de studentenjaren die hierna op je wachten.

De rest van de dagen worden doorgebracht op een bomvol strand waar je katerdutjes afwisselt met pogingen om te verbloemen dat je helemaal niet kunt volleyballen. De bloemenprintblouse die je draagt staat je heus ontzettend goed, en met elk drankje in de zon ga je lekkerder op de glimlach die het leven jou toewerpt. Een betere warming-up voor een nieuwe avond in de meest afgeleefde discotheken van Zuid-Europa bestaat niet. Behalve dan misschien die acht raki vlak na je dessert – het restaurant waar jullie net weg zijn, weet inmiddels goed wat ze hebben aan deze groep Nederlanders die elke avond in dezelfde matchende shirts terugkomen.

Dan komt elke avond opnieuw het moment waar iedereen de hele dag al naar uitkijkt: het betreden van ‘de strip’, een woord dat door iedere vakantieganger met evenveel eerbied wordt uitgesproken. Eigenlijk is het niet meer dan een straat vol proppers en discotheken met zowel binnen als buiten overal neon-verlichting, maar in potentie is het de plek waar je, met het geluid van The Partysquad of JeBroer op de achtergrond, ook zomaar de liefde van je leven kunt ontmoeten.

Je knippert twee keer met je ogen en plots is het half vier ‘s nachts, en sta je in een club die Bloopers of Shooters heet, met om je heen alleen maar Britten waar enorm veel lawaai en braaksel uit komt. Het enige waar je nu nog aan kunt denken is jouw tong in de mond van een ander, of een onhandige wip op de bank van een woning waar al maanden een hele vereniging proppers in bivakkeert. Je vrienden zijn al uren niet meer aanspreekbaar, dus leunen op een wingman zit er ook niet meer in. Je bent helemaal op jezelf aangewezen, opnieuw een voorbode voor de rest van je leven. Dit is het moment waarop je fouten maakt waar niet over naar huis te schrijven valt. Laat staan hier, op een blog, in het openbaar.

The Aftermath
Na vier dagen en nachten zuipen voelt het alsof al je organen los van elkaar proberen om je lijf op de een of andere manier te verlaten, in plaats van gewoon hun werk te doen. Je huid is zich, door een gebrek aan zorg en een overschot aan zon, van je lichaam aan het schilferen, waardoor het lijkt alsof het in je kamer heeft gesneeuwd. Je tong is door alle cocktails en wodka-energy voorgoed vastgeplakt aan je gehemelte, dus om hulp schreeuwen zal niet gaan. Maar waarom zou je ook, want mentaal voel je je nog steeds helemaal senang.

Dat heeft een duidelijke reden: op examenreis ben je nooit alleen in je misère. De vakantiebestemmingen kennen maandenlang een constante aanvoer van nieuwe, dorstige jongeren die precies in hetzelfde schuitje zitten – een walgelijk maar prachtig ecosysteem dat je precies dat gevoel van verbroedering geeft dat je kent van alle jaren op de middelbare school. Maar de rest van je leven zal dit er waarschijnlijk niet meer zijn, en daarom kun je het eigenlijk maar beter achter je laten wanneer je de bus instapt voor een nieuwe 26-uur lange lijdensweg. Op het moment dat je in Nederland uitstapt ben je geen beter mens, en zeker niet gezonder, maar heb je wel een hele tas vol gore/geweldige/bloedstollende herinneringen om aan vast te houden, voor wanneer je het allemaal even niet meer weet.