Foto’s van Transnistrië, een land dat niet bestaat

Transnistrië ligt tussen Moldavië en Oekraïne en vecht al 27 jaar voor erkenning. In de kleine staat – zo'n 200 kilometer lang – werd in 1990 de onafhankelijkheid verklaard, na de val van de Sovjet-Unie. Het land wilde geen deel uitmaken van Moldavië. Transnistrië is een gebied waar veel Russen wonen, en moest een land worden dat deel kon blijven uitmaken van de Sovjet-Unie. Na een onafhankelijkheidsoorlog van twee jaar, erkende de Moldavische regering het land in beperkte mate als een "autonome territoriale eenheid," met enige controle over de eigen economie.

Ondanks het feit dat het land haar eigen regering, munteenheid en leger heeft, is het financieel nog steeds afhankelijk van Rusland. Bovendien wordt het land niet formeel erkend door de Verenigde Naties. Ook lijkt het land te zijn blijven hangen in een vervlogen Sovjet-tijdperk: er staat een standbeeld van Lenin tegenover het parlementsgebouw, er staan afbeeldingen van Sovjet-generaals op de Transnistrische munten, en in bijna elk huis of officieel gebouw hangt een portret van Stalin.

De Transnistrische fotograaf Anton Polyakov wil dat de wereld zijn thuisland beter leert kennen. Zijn fotoserie Transnistria Conglomerate won onlangs de Bob Books Photobook Award, omdat de serie "een stem geeft aan de bewoners van Transnistrië, waardoor we bewust worden van hun bestaan." Ik sprak met Polyakov om erachter te komen hoe het is om in een land te leven dat niet bestaat. Ook vroeg ik hem hoe hij hoopt dat zijn werk het perspectief op het land – dat vaak "het zwarte gat van Europa" wordt genoemd – zal veranderen.

VICE: Hoe gaan Transnistriërs om met het idee dat ze in een land leven dat officieel niet bestaat?
Anton Polyakov: Het opbouwen van een nationale identiteit is heel lastig. Historisch gezien hebben verschillende groepen – Russen, Moldaviërs, Oekraïners en Bulgaren – Transnistrië hun thuis genoemd. Bijna alle jongeren hier staan voor een moeilijke keuze. Als je blijft, wat ga je dan doen in een land dat geen eigen tradities heeft? Transnistrië heeft geen eigen industrie, kunst of cultuur, en het ziet er ook niet naar uit dat dit op de korte termijn zal veranderen. Als je vertrekt, waar ga je dan heen? De meeste mensen kiezen tussen Rusland en Moldavië.

Voor buitenstaanders lijkt het land een beetje op een openluchtmuseum over de Sovjet-Unie.
Wat betreft de Sovjet-symbolen en architectuur, denk ik niet dat hier meer te zien is dan in andere voormalige Sovjet-landen. Ik waardeer de esthetiek van Sovjet-architectuur. Het zou behouden moeten worden in plaats van vervangen. Het is een deel van onze culturele geschiedenis en het is jammer om te zien dat sommige mensen zich ervan willen ontdoen.
Ik ben geboren nadat Transnistrië onafhankelijk werd, dus ik weet niet zo goed hoe het leven was onder het Sovjet-regime. Maar ik denk niet dat het heel verrassend is dat er hier een Sovjet-mentaliteit heerst. Voor veel mensen in Transnistrië was het waarschijnlijk de gelukkigste tijd van hun leven.

Door je foto's lijkt het erop dat jongeren in Transnistrië dol zijn op het leger en bodybuilding. Waarom is dat, denk je?
Transnistrië moet nog een eigen cultuur ontwikkelen. De focus op ons leger en op fysieke gezondheid is een poging om kinderen bepaalde patriottische waarden bij te brengen.

In je project Mahala onderzoek je het plattelandsleven in Transnistrië, door naar het dorpje Hristovaia te gaan. Waarom was je zo geïnteresseerd in deze gemeenschap?
Steeds minder mensen leven in afgezonderde plattelandsgebieden. Ik wilde zien hoe het dagelijks leven van de mensen daar is. Hoe de natuur hun leven en hun perspectief op de wereld beïnvloedt en voor welke uitdagingen ze komen te staan.

Wat doen jongeren in zo'n dorp in hun vrije tijd?
Je kan je voorstellen dat er vrij weinig te doen is in een klein dorp in een land als Transnistrië, maar jongeren hebben gewoon toegang tot technologie, dus ze weten wat er in de rest van het land gebeurt. Uiteraard zijn tieners in Transnistrië net als tieners in de rest van de wereld. Ze houden van popmuziek, gamen en roddelen.

Wat houdt jou in Transnistrië?
Voor mij voelt het als thuis. Ik voel me verbonden met deze plek, ook als ik ergens anders ben. Ik doe er alles aan om onze republiek te helpen. Dat vind ik belangrijk.

Scroll verder voor meer foto's van Anton Polyakovs 'Transnistria Conglomerate'.