Martin Parr vindt het niet erg als je je lunch op Instagram zet

Een Engelse steak pie (hartige taart met vlees) of fish and chips: het perfecte troosteten voor een zonnige maar koude middag in Londen. Ik ben bij Kennedy's en het is lunchtijd: de zaak loopt over en de rij voor het afhalen staat inmiddels tot buiten de deur. Worsten en quiches worden warm gehouden in de vitrine, terwijl gasten er met hongerige ogen naar staren.

Ik ben hier voor een lunchafspraak met de beroemde fotograaf Martin Parr.

"Ik wilde niet in een overdreven chic restaurant afspreken," zegt Parr als we gaan zitten. "Dit is snel en rommelig – en heerlijk."

'Snel en rommelig' doet geen recht aan de met rundvlees gevulde pasteitjes en de handgesneden friet die even later naar onze tafel worden gebracht. Het blijkt dat Martins keuze voor dit restaurant ook te maken heeft met het feit dat het vlakbij zijn studio is – maar een deftig diner met Martin Parr had inderdaad onnatuurlijk gevoeld.

Parrs fotografie is precies het tegenovergestelde van de food porn waar sociale media vol mee staan. Als je door zijn boek Real Food bladert, zie je tweehonderd foto's die in de afgelopen twintig jaar over de hele wereld zijn genomen en die zijn obsessie met niet-voedzaam gemaksvoedsel goed laten zien: blikken bewerkt vlees, potten groente, aardappelpuree van poedertjes, doffe knakworsten en fluorescerende gebakjes. Martin vertelt me dat hij op een missie is om alle food snobs een toontje lager te laten zingen.

Hoewel Parr zelf veel van het eten dat hij fotografeert eet, geeft hij ook toe een beetje een foodie te zijn. Het feit dat hij voor zijn werk zo veel reist, betekent dat hij veel verschillende keukens heeft mogen proberen. Peruaans en Japans zijn favoriet.

Hij vindt het alleen veel interessanter om slecht eten te fotograferen dan een verse coquille of fotogenieke ceviche.

Al meer dan veertig jaar documenteert Parr de absurde dingen van het dagelijks leven – hoe we ons kleden, hoe we relaxen, de voorwerpen waar we waarde aan hechten –, maar pas in de tweede helft van de jaren negentig, toen hij een ringflitser voor zijn camera kocht, begon hij zich te interesseren in eten. Met het licht van die flitser wordt alles goed verlicht en zijn er vrijwel geen schaduwen, niets kan zich verstoppen.

"Het is democratisch en objectief," zegt hij erover. "Dat is het geheim."

Tijdens het fotograferen is hij een echte opportunist, hij schiet vaak als hij onderweg is. "Ik zet de ringflitser erop, ga erboven hangen, en schiet erop los – mits ik de juiste camera bij me heb," legt hij uit. "Meestal is dat niet zo."

Parr ensceneert zijn foto's niet, maar hij heeft er geen problemen mee als mensen hun bordje precies goed opmaken voor het perfecte instagramplaatje: "Ga je gang, iedereen doet het!" Hij vindt het zelfs fascinerend dat tegenwoordig iedereen zijn eten op Instagram zet. Hij vertelt enthousiast over een foto die hij heeft kunnen maken van Japanse toeristen die foto's van hun eten maken. Hij was al tijden op zoek naar zo'n foto van mensen die hun eten fotograferen.

De relatie met eten is in Parrs leven onmeetbaar veranderd.

"Het is van het ene uiterste naar het andere gegaan. Van totaal onverschillig tegenover eten staan, naar geobsedeerd met eten," zegt hij.

Hij kan zich het eten uit zijn jeugd in Surrey in het Zuiden van Engeland nauwelijks meer herinneren. Af en toe een goed stuk vlees, of fish and chips als ze op bezoek gingen bij zijn grootouders. Zijn eerste fotoserie maakte hij in 1967 en ging over het originele Harry Ramsden's Fish and Chip-restaurant (inmiddels een landelijke keten).

"Het had toen echt nog klasse, er werd altijd pianomuziek gespeeld," herinnert hij zich.

Hij vertelt dat hij geen betere eethoofdstad, met zo'n enorme variatie in aanbod, kan bedenken dan Londen. "Een idee waar de Fransen vast van walgen," zegt hij met een grijns op zijn gezicht.

Zijn camera richt hij het liefst op eten dat een sterke band met een locatie heeft: slakken gedrenkt in knoflookboter in Parijs; een hotdog op straat in New York; fish and chips in een krant in Londen. Hij is gefascineerd door de manier waarop eten gekoppeld wordt aan de identiteit van iemand of van een plek.

Halverwege de lunch richt hij zijn aandacht op de erwtenpuree die in een klein bakje naast zijn gefrituurde kabeljauw ligt, en giet er azijn overheen. "Je kunt nooit genoeg azijn bij je erwten hebben," verklaart hij.

Hoe Brits kun je zijn?