Ik verdien mijn geld door de schoonheidsindustrie op te lichten

Waarde is, net als alle immateriële zaken, een relatief begrip. Jouw 'onbetaalbare' erfstukken of familiefoto's zijn waardeloos voor de mensen die het achterliggende verhaal niet kennen. Diamanten zijn duur en zeldzaam omdat diamantenbedrijf De Beers bijna een eeuw lang een monopoliepositie had op de steen – en door de prijs kunstmatig op te krikken, steeg de vraag ernaar. Designerhandtassen worden stiekem gemaakt in dezelfde deprimerende en onethische Chinese fabrieken als de goedkope sweaters van Old Navy. Goedkoop is duurkoop? Nee, hoge prijzen betekenen niet automatisch hoogwaardige kwaliteit. En nergens is dat duidelijker zichtbaar dan in de wereld van de chique beautymerken.

Volgens Euromonitor, een marktonderzoeksbureau uit Engeland, is de gemiddelde 'prijsverhoging' [in het Engels de 'markup' genoemd, wat weer net anders is dan de winstmarge] op dure cosmetica een astronomische 78 procent. In een onderzoek van Daily Mail naar de prijs van Crème de la Mer, die voor 160 pond [190 euro] in Engeland wordt verkocht, werd onthuld dat de kosten van de basisingrediënten van het iconische gezichtssmeerseltje "niet meer dan 9,71 pond" bedragen.

Vertaling: een crème die voor bijna tweehonderd euro wordt verkocht, wordt voor iets meer dan een tientje gemaakt.

Crème de la Mer is slechts een van de tientallen beautymerken van Estée Lauder. De formule uit de jaren zeventig is ontzettend gedateerd; Lauders eigen wetenschappers hebben betere producten ontworpen en bieden deze aan consumenten aan – nog altijd voor kunstmatig hoge prijzen, maar toch voor een fractie van de prijs van La Mer. Maar de prijs van die laatste blijft zo exhorbitant hoog, simpelweg omdat-ie altijd duur is geweest.

"Sommige huidverzorgingsproducten van Sephora kosten ongeveer 2 dollar om te maken," zegt cosmetisch chemicus Perry Romanowski, "maar ze worden verkocht voor 300 dollar. Andere huidverzorgingsproducten kunnen voor 50 cent worden gemaakt en worden verkocht voor 2 dollar." De ingrediëntenlijst van de dure of goedkopere versies van deze producten, onthult dat ze meestal dezelfde ingrediënten bevatten (dimethicone, parabenen, titanium dioxide, etc.) als de troep die je kan kopen in de drogist.

Dus waarom zijn ze dan zo ongelooflijk duur? Omdat je betaalt voor het uiterlijk van het potje, de marketingcampagne, en de advertenties van twee pagina's in glossy's die je op het bestaan ervan attenderen. Je betaalt (veel) meer dan nodig is om de waarde van het product te rechtvaardigen.

Als het aan mij had gelegen, had ik nooit schoonheidsproducten aangeschaft. Maar ik was een door acne getergde tiener die om "principiële redenen" (ik hield van de muziek van Bikini Kill) geen dagcrème, foundation en mascara droeg, en al gauw merkte ik dat zowel vrouwen als mannen mij behandelden alsof ik niet écht een mens was. Blijkbaar is het voor de meeste mensen onacceptabel om geconfronteerd te worden met de ongepolijste waarheid van een vrouwengezicht zonder make-up; daarom heb ik mezelf opgezadeld met het idee om nooit het huis te verlaten zonder dat mijn gezicht dichtgeplamuurd is.

Ik ben alleen wel een ongelooflijke gierigaard, dus ik probeer niet te veel geld uit te geven aan middeltjes en make-up om mezelf voor het publieke oog aantrekkelijk te maken. Je zou denken, na mijn rant over de idiote prijzen van dure make-upmerken, dat ik mijn inkopen doe bij goedkope drogisterijen. Maar nee. Ik gebruik de allerduurste producten, ook al verdien ik een schamel loontje. Dat kan doordat ik de boel oplicht met een methode die ik 'The Grift' noem.

Mijn overtuiging is als volgt: als de miljardenschoonheidsindustrie mij probeert op te lichten met belachelijke prijzen, waarom zou ik ze dan geen koekje van eigen deeg geven?

The Grift begon als een experiment: ik kocht foundation van veertig dollar van het merk Nordstrom, gebruikte deze tot-ie op was, en stopte het lege flesje vervolgens in een nieuwe verpakking van dezelfde foundation die ik had gekocht (afgerekend in contanten natuurlijk, om er zeker van te zijn dat ze me niet konden traceren) – dit doosje met daarin een leeg flesje foundation bracht ik terug naar de winkel. Zou het werken? Het antwoord is ja, ik had namelijk een bonnetje, en het nieuwe doosje had een eigen unieke Nordstrom-terugbrengsticker. De vrouw die het doosje aannam, keek (gelukkig) niet wat erin zat.

Ik heb, behalve mijn eerste investering van veertig dollar, al twee jaar niet betaald voor foundation.

Je kunt je afvragen waarom ik een nieuw doosje nodig had. Dat is omdat de meeste zaken niets terugnemen na een termijn van dertig dagen, en ik wel een paar maanden doe over een fles foundation. Dus met een nieuwe doosje, een bonnetje, en geen moeilijke vragen van de cassière, kost mijn foundation precies niks.

Het volgende niveau van The Grift heeft betrekking op luxe gezichtscrèmes, maar dit proces verloopt in twee stappen. Koop als eerste een goedkope crème bij de drogisterij. En doe daarna wat ik doe: koop een dure crème van vijftig dollar bij Sephora, haal de crème eruit en doe het in een reserve potje, en doe vervolgens het goedkope spul in het lege Sephora-potje – zorg ervoor dat als je 'm terugbrengt, het eruitziet alsof het nooit is aangeraakt. Trouwens, zelfs als de crème wel is aangeraakt, neemt Sephora het nog steeds terug. Net als Nordstrom hebben ze een "niet goed geld terug – en we stellen geen vragen!"-beleid.

Door ervoor te zorgen dat alles in perfecte staat terug naar de winkel gaat, weet ik zeker dat ik niet als de oplichter word gezien die ik wel ben. Reinigingsdoekjes zijn favoriet bij oplichters: door er zeker van te zijn dat de producten – van een potje crème tot lippenbalsem – die ik terugbreng zorgvuldig zijn ontsmet en opgepoetst, kom ik geloofwaardig over. En uiterlijk is alles, weten we (dat is waarom de maatschappij mij voorschrijft dat ik make-up moet dragen om een fatsoenlijke burger te zijn van moeder Aarde).

Uiteindelijk krijg ik niet alleen de dure en chique schoonheidsproducten in handen, ik haal ook voldoening uit het feit dat ik gezichtscrème van vijftig dollar voor één dollar bemachtig (de winst gaat naar dingen die het echt waard zijn, zoals boodschappen). Het geld dat ik bespaar door spullen achterover te drukken die nodig zijn om sociaal geaccepteerd te worden, maakt het feit dat het Equal Rights Amendment [een Amerikaans wetsvoorstel om gelijke rechten voor vrouwen te reguleren] nooit is aangenomen, meer dan goed.

Het laatste wat je moet weten over The Grift is dit: spreid je kansen. Sephora heeft een beleid tegen 'ruilverslaafden' – als ze vermoeden dat je misbruik maakt van hun ruilbeleid, sturen ze hun medewerkers achter je aan. Ik vermijd dit door naar verschillende winkels te gaan in de enorme stad waar ik woon.

Maar Evelyn, schiet het nu misschien door je hoofd, hoe doe je het? Ben je niet bang dat je wordt gepakt? Natuurlijk wel. Maar ik ben ook slim genoeg om, als ik de producten illegaal terugbreng, me zo te gedragen dat ik bijna nooit ondervraagd word. Als een werknemer me raar aankijkt of als ik zie dat een hand langzaam naar de telefoon beweegt om de manager te bellen, verdubbel ik mijn inzet: met een stalen gezicht herinner ik haar of hem aan het "geen vragen"-beleid. Het is nog nooit misgegaan.

Het plegen van fraude is natuurlijk fout omdat stelen tegen Gods wil ingaat, of weet ik veel, maar als je een beetje zwakte toont of even aarzelt, kan het spel gelijk over zijn. Verontwaardigd zijn is een gave. Wil de winkelbediende je identiteitsbewijs zien, als je je Dior-mascara die je al dertig keer hebt gebruikt, terugbrengt? Weet ze wel wie ze voor zich heeft? Door erop te staan dat je gelijk hebt, krijg je ook gelijk – er is namelijk niets erger voor een chique dame dan tegen worden gewerkt. De mensen met de grootste mond gaan er uiteindelijk altijd met de buit vandoor.

Is wat ik doe ethisch? Nee, maar kapitalisme is dat ook niet.

Verplichte disclaimer: pleeg geen misdaden zoals 'Evelyn Wong' dat doet.