Hoe het is om een vrouwelijke slager te zijn in een ambacht gedomineerd door mannen

Het is inmiddels 2017. Er staan nog steeds weinig vrouwen in de professionele keuken, het is uit den boze voor vrouwelijke bediening om in hun eentje een horecazaak af te sluiten, en 'vrouwenbier' komt het liefst in rozige flesjes die nog net niet met glitters gedecoreerd zijn. In het kader van Internationale Vrouwendag schijnen we de hele week lang licht op een heleboel te weinig besproken onderwerpen die vrouwen in het horecalandschap aangaan. 

Mensen denken altijd dat ik in de slagerij terecht ben gekomen omdat het in de familie zat, of omdat ik helemaal dol was van het vak. Eigenlijk is het niet meer dan puur toeval. Ik kom uit Chesterfield, in het noorden van het graafschap Derbyshire. Toen ik zestien was kreeg ik een bijbaan bij een boerderijwinkel, en daar kwam ik terecht achter de toonbank van de slagerij.

Toen ik drie jaar later naar Londen verhuisde was ik op zoek naar een nieuwe bijbaan. Door mijn eerdere ervaring in de slagerij kwam ik terecht bij The Ginger Pig, wederom een slager. Ik heb hier drie jaar lang rondgelopen en alles geleerd over het vak. Daarnaast zat ik op kantoor, waar ik me bezighield met de PR. Hierna vertrok ik naar Turner & George waar ik aan de slag ging als marketing manager. In de weekenden sta ik vlees te snijden, dus het is nog steeds m'n bijbaan!

Het interessantste van mijn baan is het hele proces van veld tot vork. Er zijn zoveel mensen die hun boodschappen in de supermarkt halen en geen flauw idee hebben waar het vandaan komt. Ik vind het bijzonder om te zien dat wat een koe of varken eet daadwerkelijk invloed heeft op de smaak van het vlees. Het slagersvak is een kunstvorm. Je tovert een heel karkas om in allemaal prachtige stukken vlees.

Tot op de dag van vandaag zie ik verbaasde koppen als ik mensen vertel dat ik slager ben. "Je bent wat?" Ik denk dat de slagerij een mannenwereld is omdat het vooroordeel bestaat dat je ontzettend sterk moet zijn omdat je met allemaal zware hompen vlees moet sjouwen. Het is een fysiek beroep, maar er zijn zoveel meer aspecten aan verbonden. Ik denk ook dat omdat het al zo lang bekend staat als een mannending (het is één van de oudste ambachten ter wereld, en altijd uitgevoerd door mannen) mensen het niet zien als iets voor vrouwen.

Voordat ik aan de slag ging in slagerijen, en zelfs als slager, voelde ik me geïntimideerd als ik bij een andere slagerij naar binnen stapte. Slagers zijn toch een specifiek soort mensen. Het stereotype slager is een wat oudere, norse man - ze kunnen nogal chagrijnig en abrupt uit de hoek komen.

Toen ik nog jong was, heerste er veel seksisme binnen de slagerswereld. Ik was één van de weinige vrouwen in het vak. Ik kreeg veel ongepaste en schunnige grapjes naar m'n hoofd geslingerd, vooral rond m'n achttiende.

In de loop der tijd is er het nodige veranderd, alleen ik weet niet of dat komt omdat de scene in Londen toleranter is, of omdat de cultuur echt aan het veranderen is. Ik denk dat als ik nog steeds in Derbyshire had gezeten, de wereld er heel anders had uitgezien. Het zou daar niet zo tolerant zijn als hier, en mensen zouden nog steeds verbaasd zijn over het feit dat er een vrouwelijke slager in de winkel staat.

In Londen maakt het nauwelijks uit of je nu een man of een vrouw bent. Als je maar kennis hebt over de producten die je verkoopt. Maar er zijn nog steeds klanten die daar anders over denken.

Één keer stond ik in de winkel met een mannelijke stagiair die nog maar een paar weken in dienst was. Een klant kwam binnen en toen ik hem vroeg hoe ik hem van dienst kon zijn, negeerde hij me compleet en begon hij tegen de mannelijke stagiair te praten. Hij had geen antwoord op de vragen van de klant, dus na een tijdje stapte ik tussenbeide en vroeg hem: "Kan ik u van dienst zijn?" Er zullen altijd mensen zijn die je minder vinden dan de man naast je. Je moet als vrouw zelfverzekerd zijn, en als je verstand van zaken hebt, kunnen ze je niks maken.

Er zullen altijd mensen zijn die denken dat ik het kassameisje ben. Dan is het prachtig als je een heel karkas op je schouders naar binnen draagt en voor hun neus op de werkbank smijt.

Maar het feit dat je één van de weinige vrouwelijke slagers bent, maakt je wel een beetje bijzonder. Er zijn er misschien een handjevol van in de stad. Ik bedoel, hoeveel vrouwelijke slagers ken je zelf? Ik voel me bevooroordeeld, omdat het zoveel deuren opent.

Hoe dan ook, ik zou het geweldig vinden als ik eens als slager wordt aangesproken, en niet als 'vrouwelijke slager'. Omdat ik van mening ben dat vrouwen betere slagers zijn dan mannen. Het niveau van de vrouwen die ik ken in de industrie, is ongelofelijk. Ik denk dat vrouwen betere slagers zijn omdat ze veel toegankelijker zijn, hun tijd nemen, en alles met gevoel doen. Ze hebben een verfijnde werkwijze en hun eindproducten zien er beter uit.

Maar als het toekomstperspectief van een slager er niet al te rooskleurig uitziet, welk jong meisje kiest er dan nog voor het vak? Je begint helemaal onderaan. Veel Australische slagers die ik ken hebben het vak geleerd op een universiteit. Ze hebben een zware training en opleiding moeten ondergaan om uiteindelijk slager te kunnen worden. Hier in het VK hebben we zoiets niet. Mensen komen in het slagersvak terecht door familie of, zoals ik, doordat ze er toevallig in zijn gerold.

Er zijn maar een handjevol mensen die interesse hebben in het leren van het vak. Ik denk dat als er meer opleidingen zouden zijn en het vak zelf in een beter daglicht zou staan, er meer vrouwen voor een leven als slager zouden kiezen.

Zoals verteld aan  Daisy Meager.

Jessica Wragg is marketing manager en slager in Londen bij Turner & George.