We vroegen 7 expats wat ze het schokkendst vonden aan het eten in Italië

Onlangs was ik op een benefietdiner met een hoop Amerikanen. Tijdens ons gesprek, bekende er een aan mij dat hij onder andere naar Italië was verhuisd vanwege het eten. "Ik wil dat mijn kinderen hun hele leven Italiaans eten," zei hij.

Ik zou zelf nooit naar een plek verhuizen alleen maar om het eten. Maar goed, ik zou ook nooit overwegen om kinderen te nemen. Italianen voelen zich superieur als het op eten aankomt. En dit heeft hun extreem hysterische relatie met eten ook nog eens gevoed.

Een jaar geleden schreef ik een artikel over buitenlanders en wat ze zo shocking vonden aan Italië, ook wel cultuurshock genoemd. Het is de verwarring die ontstaat door iets wat je niet kent.

Om die lastige, diepgewortelde eetcultuur van Italië te begrijpen, besloot ik om het artikel nog een keer te maken, maar dan met een ander focuspunt. Ik vroeg daarom een groep expats wat hun zo schokte aan de Italiaanse keuken en onze gestoorde relatie met eten.

Vier jaar geleden verhuisde ik van Bremen naar Rome. Ik vond de Italiaanse keuken altijd al een van de beste ter wereld, maar ik weet nog wel waar ik gechoqueerd van was. Het was de gesloten houding van Italianen. Op een avond bestelde ik een normale pizza margherita en een glas sinaasappelsap. Een groep jongens aan een andere tafel begonnen te lachen. De ober vroeg aan mij, "sinaasappelsap?", en een groep jongens aan een andere tafel begonnen te lachen toen ik het dronk.

Dit was de enige keer in mijn leven dat ik geen fooi achterliet. Ik bedoel, wat is er mis met een fruitdrankje drinken bij je pizza? Het is beter dan een glas bier achterover slaan, toch? Sorry, ik refereer nu naar de gasten aan de andere tafel.

Ik heb een groot deel van mijn leven in Italië gewoond. Ik hou van dit land en ik moet zeggen dat ik mij er thuis voel tegenwoordig. Toch is er een ding waar ik me nog steeds niet comfortabel bij voel, en dat is het concept van een aperitief. Wat de fuck is een aperitief? Een land dat eten zo belangrijk vindt, verpest hun magen met zoete drankjes en middelmatig all-you-can-eat-eten als aperitief. Ik heb het altijd belachelijk gevonden. Niet alleen vind ik dat het eten dat aangeboden wordt altijd matig, maar ik vind ook dat die zoete dranken slecht voor je zijn.Het lijkt net alsof je kauwgom opgelost in Prosecco drinkt. En vertel me niet dat het een opwarmertje is voor je maag.

Ik ben geen typische Française, want mijn opa en oma van mijn moederskant komen uit Italië. Mijn oma – ze had wel een Franse touch – kookte altijd Italiaans. Lasagne bijvoorbeeld. Het blijft de beste lasagne die ik ooit at. Ze voegde er namelijk Gruyère aan toe. Geen andere kaas, alleen geraspte Gruyère die ze kocht in pakken van twee kilo. En elke keer als ik in de supermarkt sta, vraag ik me af waar verdomme de geraspte Gruyère staat.

Maar het enige dat mij 100 procent Frans maakt zijn brood en croissants. Waarom noemen Italianen het "brioche"? Weet je wat brioche is in Frankrijk? Vertel me niet dat Toscaans en Siciliaans brood lekker is. Het heeft niks te maken met de Franse variant. En de brioche zit altijd volgeladen met chemische dingen waardoor je bij het ontbijt al wilt kotsen. Gekkenhuis! En dan het gebak en de koekjes, die zijn altijd gevuld met room of hebben een citroensmaakje, waardoor het lijkt alsof je een spons eet die gedrenkt is in citroenafwasmiddel.

Misschien een beetje een cliché, maar wat is er mis met een macchiato drinken na het avondeten? Ik heb dat altijd al gedaan, en het gebeurt regelmatig dat obers of barista's daar hun neus voor optrokken. Ik vind het fijner om het met een volle maag te drinken, in plaats van in de ochtend zonder eten in mijn buik.

Verder ben ik gek op de Italiaanse keuken. Het is zelfs een van de redenen waarom ik hier zo gelukkig ben. Toch is er nog iets wat ik niet snap: waarom gaan Italianen die op vakantie zijn in het buitenland, op zoek naar Italiaanse restaurants? Het is veel leuker om andere keukens te ontdekken. Hoe lekker je eigen eten ook is, stap een keer uit je comfortzone.

De Italiaanse keuken is een van de redenen dat mijn ouders naar Italië zijn verhuisd en dat vind ik helemaal niet erg. Ik ben veel gezonder gaan eten sinds we hier wonen. Ik heb maar één nare ervaring: een van mijn vrienden kwam op bezoek en we gingen uit eten. Ze bestelde een pizza met banaan en de ober weigerde de bestelling op te nemen.

Mijn eerste Italiaanse eetervaring had ik in oktober 2007. Ik at een pizza margherita en kon wel huilen van geluk. Ik was altijd al gek op junkfood van buiten Italië: ik ben gek op grote, vette pizza's. Italiaanse pizza is een van de beste dingen in de wereld.

Toen ik nog vlees at, bakte mijn moeder weleens een hotdog met bacon en salami in de koekenpan. Het leek me logisch toen ik op mijzelf ging wonen, om mortadella en prosciutto te bakken. Tot ik een broodje met niet gebakken prosciutto at en mijn mening veranderde.

Ik heb eigenlijk geen negatieve ervaringen met de Italiaanse gastronomie. Helemaal niet nadat mijn partner mij kennis liet maken met zijn moeders kookkunsten. Ik at voor het eerst iets uit een oven en ik ben gek op koffie en aperitieven. Dat zijn mijn 'eetorgasmes'.

Ik heb een klein Chinees restaurant hier in Italië. Ik verkoop vooral noedels en kook meestal alleen. De Italianen hebben een obsessie met vlees. Ze vragen vaak waar ik mijn vlees vandaan haal. Dat gebeurt echt vaak, en ik snap niet waarom. Soms heb ik het idee dat ze denken dat ik het vlees direct in de haven koop, zo van de boot waar het wekenlang op zee heeft gedobberd. Dat is natuurlijk niet zo. Wat ik ook niet snap, is de obsessie met all-you-can-eat. De sushi is vaak goedkoop, maar meestal is het middelmatige sushi. Ik moet toegeven dat ik weinig Italiaans eten, maar ik ben wel helemaal gek op spaghetti vongole.