Eind vorige week is de videoclip van Jay Z (ft Justin Timberlake) voorHoly Grailin première gegaan. Op zich niets bijzonders, behalve dan dat hij in première ging op Facebook. Het was de eerste keer dat een clip van zo’n grote artiest exclusief op social media te bekijken was. En dat terwijl de clip eigenlijk helemaal niet zo heel bijzonder is. Hij is zoals alle clips van Jay Z: te duur camerawerk, af en toe wat slowmotion van vuur en rook, Justin Timberlake die laat zien hoe goed z’n haar zit, je kent het wel. Het ziet er allemaal heel erg fancy uit en de clip zal ongetwijfeld een zak met geld gekost hebben, maar hij is best wel saai.Zijn keuze om de clip eerst 24 uur exclusief op Facebook beschikbaar te stellen, was allerminst saai. Jay heeft zelfs persoonlijk een kopje koffie gedronken met Zuckerberg om de deal te sluiten. Facebook was in ieder geval wel happy met de première. Nick Grudin van Facebook noemde het een van de belangrijkste momenten in de geschiedenis van het bedrijf:“Wat we met Jay Z doen is een symbool voor de evolutie in de muziek. Het is een innovatie, een nieuwe manier voor artiesten om hun fans te bereiken. Jay Z zegt zelf dat hij voor deze mogelijkheid heeft gekozen om in één klap een massapubliek te bereiken.”En geef hem eens ongelijk. Ik bedoel, hij heeft 17 miljoen fans op Facebook die waarschijnlijk stuk voor stuk staan te popelen om zijn nieuwe video als eerste te checken. Alleen voelen alle campagnes en ‘innovaties’ rondom zijn album Magna Carta Holy Grail wel een beetje aan alsof hij aan het werken is aan het ‘merk Jay Z’, in plaats van aan zijn muziek. Dus: wordt de muziek van Jay Z tegenwoordig niet te veel overschaduwd door zijn business? Of moeten we hem gewoon gaan zien als een luxe merk?
Op Noisey is er al eens eerder nagedacht over deze nieuwe ontwikkeling. Zie hier het stuk van Melvin Wevers over de nieuwe vormen van marketing.