Werken op een cruiseschip lijkt op het studentenleven en een nachtmerrie tegelijkertijd

Zoals David Foster Wallace ooit zei: "er is iets ongelooflijk treurig aan massale luxecruises."

Je bent verre van alleen als je ongemakkelijk wordt van het aanzicht van een hoopje bejaarden die de hele dag gepamperd worden op een cruiseschip. Maar wat vinden de mensen die werken op zo'n schip er eigenlijk van?

Het blijkt dat werknemers zich, net als de gasten op het schip, zich gedurende de reis even in een andere realiteit wanen. Het is een wereld van ongedwongen promiscuïteit, gratis drank, drugs, af en toe een zelfmoord, en op zijn minst twee leden van de 'Filipijnse maffia' die op het dek rondlopen - dat zijn werknemers die alles naar binnen smokkelen, van drank, drugs en vrouwen tot aan zeer goed eten.

"De gasten zijn in de veronderstelling dat zij degenen zijn die hard feesten" merkt Garrett* op, een van de werknemers die sinds zeven jaar op een cruiselijn werkt. Hij wil zijn naam liever niet prijsgeven, want bemanningsleden die praten over het wel en wee op het schip kunnen daar een boete of straf voor krijgen. "Ze weten niet eens wat er allemaal speelt op het schip. Je zou het kunnen vergelijken met het leven in een studentenhuis, behalve dan dat je geen tentamens hoeft te halen. Iedereen komt met een kater op werk en gaat aan land om toeristische dingen te doen. En natuurlijk maken we grappen over de gasten wanneer we maar kunnen. Wat ik niet had verwacht is dat iedereen het met iedereen doet. De volgende avond eet je samen alsof er niets is gebeurd."

In de VS hebben cruisemaatschappijen een omzet van 38 miljard dollar per jaar en ongeveer 314.000 mensen in dienst. Hieronder een greep uit de verhalen van een paar zeemannen en zeevrouwen. Verhalen over poep in de wandelgangen, het ontwijken van klappen, verhalen van seks in stapelbedden, high worden midden op zee en waarom je nooit moet vragen naar "ananaswater."

Toneelknecht

Toen ik een nieuwe kamergenoot kreeg bleek het de nieuwe geluidsjongen te zijn. Dat was een pluspunt omdat hij een betere positie had dan ik, wat betekende dat ik een betere kamer kreeg. Toen hij bij me introk zei hij "Hey, mijn verloofde komt over een paar maanden aan boord, is het goed als ze af en toe in onze kamer slaapt?" En natuurlijk zei ik: "Ja." Waarop hij zei, "Als jij iemand mee wil nemen, dan zal ik daar niet lullig over doen. Het is tenslotte een gedeelde ruimte." Ik was dus enthousiast omdat we naast elkaar konden leven. Op een avond gingen we drinken in de bar voor de bemanning. Toen ik terugkwam in onze hut had hij het meisje van het casino in zijn stapelbed. Ik haalde mijn schouders op en dacht "dit zijn mijn zaken niet." De volgende avond kwam ze weer en de avonden daarop ook. Drie weken lang bracht ze elke avond in onze hut door en dat begon best irritant te worden. Ik denk dat ze gewoon aannamen dat ik sliep. Of ze wilden gewoon niet erkennen dat ik er was. In ieder geval hield ik mijn mond.

Op een avond, na drie weken van deze onzin, hoorde ik haar zeggen terwijl ik probeerde te slapen, "sla me." Hij zei "nee", maar zij vraagt door: "Kom op, sla me, dat vind ik lekker." Hij blijft weigeren. Dus ze probeert het nog eens. "Sla me." Hij geeft haar een slappe, zachte klap. En ze zegt "nee, harder." Inmiddels begon hij zich ongemakkelijk te voelen. Zij zegt "Kom op, sla me." En hij zegt "nee, dat wil ik niet." "Kom op." Totdat ik uiteindelijk omrolde en schreeuwde: "SLA HAAR GEWOON VERDOMME!"

Ze rommelden wat en deden net alsof ze sliepen. De week daarna kwam zijn verloofde aan boord en we hebben het er nooit meer over gehad.

Dit was mijn tweede kamergenoot met wie deze meid het bed deelde. Mijn eerste avond op het schip zoende ze met mij en zei ze: "Ik ga zo met jou mee." Daarna papte ze aan met mijn vorige kamergenoot. Het was dus een geweldig begin van mijn leven op een cruiseschip.

Schipfotograaf

Ik werkte op een schip waar een passagier overleed en er drie dagen overheen gingen voordat het lichaam werd gevonden. We waren zojuist aangemeerd in Vietnam en het was super vochtig en super zonnig tegelijk en dus was iedereen om ons heen lekker zweterig. Ik was in de fotostudio toen er een mededeling uit de speakers kwam: "Kan de foto/video manager al zijn materiaal onmiddellijk naar de brug brengen?" De manager kwam binnen rennen, pakte alles wat hij pakken kon en ging weg zonder een woord te zeggen. Mijn eerste gedachte was dat er iemand was overleden, en dat bleek ook zo te zijn.

Blijkbaar had een wat oudere passagier het voor elkaar gekregen de deur naar de ventilatieruimte te openen – deze deur was megazwaar. Zelfs de bemanning had weleens moeite met het openen van deze deur. De passagier had zijn hoofd gestoten tegen een van de pijpen en was achterwaarts naar beneden gevallen, dus zijn benen hingen in de lucht. Dit had helaas tot gevolg dat al het bloed naar zijn hoofd suisde en hij daar overleed. Vanwege het warme weer en het aantal dagen dat inmiddels was verstrekken begon zijn lichaam op te zwellen.

Er was toevallig een oefening gaande waardoor een van de officieren op het lichaam stuitte, anders had het veel langer kunnen duren. Dan was de passagier zo opgeblazen geweest dat hij onherkenbaar zou zijn geworden, om het nog maar niet te hebben over de stank. Iedere officier – iedereen met strepen op zijn mouw - was nodig om te helpen bij deze situatie. De veiligheidsofficier kwam uit Noord-Ierland en heeft in het leger gezeten. Hij was degene die – gewend aan situaties als deze – de taak kreeg de passier eruit te snijden, omdat het lichaam zo erg was opgezwollen dat het onmogelijk was het lichaam op een andere manier eruit te krijgen.

Dus, aan het einde van dit tragische incident lag er overal bloed en ingewanden door de ventilatieruimte en dek 14.

Eerste officier

Op een ochtend liep ik over de brug toen een veiligheidsofficier naar me toekwam en zei: "Heb je gehoord over de vrouw die midden in de gang gepoept heeft?" Hij pakte er CCTV beelden bij, en ja hoor, een vrouw – ze was waarschijnlijk 50, droeg een mooie jurk – wandelt de gang in, checkt of er niemand is en hurkt dan neer om vervolgens een grote drol achter te laten op de vloer. Daarna loopt ze door. Wie weet of ze het zou halen als ze naar haar kamer was gegaan, of misschien wilde ze dat niet?

Toen ze haar ermee confronteerden ontkende ze alles. Ze zei, "Ja dat ben ik, maar ik heb nergens gepoept." En zij waren zo van "Uhm, ok." Hoe kan je dat beargumenteren? Natuurlijk hebben we regels, en er zijn dingen die ervoor zorgen dat je van het schip gegooid kan worden. En dit is er eentje van. Maar helaas, dit valt in een grijs gebied. Wat als het om een medische reden gaat? Je kan iemand niet verwijderen vanwege een medische klacht. Dan wordt het te gecompliceerd. Dus wat doe je? Je gaat verder. Shit happens.

Artiest

Ik ben ooit bijna geslagen door een mannelijke gast. Ik was bezig de vloer te managen in ons atrium en we waren bezig met een fotosessie met een paar van onze performers die verkleed waren als prinsessen. We hadden een heel erg specifiek tijdsbestek hiervoor – ongeveer 20 minuten, en daarna zouden we opruimen om ervoor te zorgen dat de rest van het programma door kon gaan. De rij was al gesloten en iemand riep me om te zeggen dat ze een vrouw hadden gezien die probeerde om een weg naar de uitgang te vinden. Na een hoop overtuigingskracht kreeg ik het voor elkaar haar daar weg te krijgen, maar toen zag ze haar man. Hij had het voor elkaar gekregen om voor in de rij te gaan staan. Dus ik ging er naartoe, lachte vriendelijk en zei "het is vandaag helaas niet meer mogelijk een foto te maken, maar hier is een lijst met alle andere keren dat je langs kunt komen." Hij werd rood en begon te zweten en te dreigen. Ik probeerde uiteraard om rustig te blijven. Maar toen haalde hij naar me uit. Gelukkig hield zijn vrouw hem tegen en zei "Waar ben je mee bezig?" Hij had ze niet helemaal meer op een rijtje, en dacht dat hij mij moest slaan om op de foto te kunnen met een prinses.

Dit soort dingen gebeurden de hele tijd. Ons schip was wat duurder en daarom was het voor sommige mensen de vakantie van hun leven. Ze dachten dat ze, omdat ze 2000 dollar betaalden, eisen konden stellen die miljoenen dollars waard zijn. Ik kan je niet vertellen hoe vaak er naar me geschreeuwd is, of ik bedreigd ben, of bespuugd zodat mensen konden krijgen wat ze wilden. Het gebeurde best vaak. Mensen zijn gek. Ik weet niet zeker wat er gebeurt als ze rondcruisen, maar het moment dat ze de opstapplank opstappen wordt het onmogelijk voor ze om beschaafd te blijven.

Dekofficier

Een tijdje geleden had ik twee zelfmoorden tijdens één werkperiode – ze sprongen allebei overboord.

De eerste sprong gebeurde midden op de dag, terwijl we op open zee waren. Een normale dag. Totdat de telefoon ging, ik opnam, en iemand zei: "Er is net een vrouw overboord gesprongen!" Die vrouw was op reis met haar man, een stel van in de vijftig. Ze hadden ruzie gehad, zij was weggelopen en gesprongen. Ze sprong van het open dek, waar allemaal mensen bij waren. Er was veel paniek, en we voeren het schip snel terug naar de plek waar ze was gesprongen. Maar na meer dan 32 uur zoeken hadden we nog steeds geen spoor van haar gevonden. Haar man werd ondervraagd, maar toonde geen enkele wroeging. Hij was vooral benieuwd of hij nu vrouwen van de crew kon daten.

Een paar maanden later vonden wat mensen 's nachts kleren van een crewlid, waarop een zoekactie werd begonnen. Beelden van een bewakingscamera bevestigden dat hij zelfmoord had gepleegd. Hij had zijn kleren in een toilet verstopt toen iedereen aan het feesten was, en is toen gesprongen. We hebben zijn lichaam niet teruggevonden. We waren al twee uur verder toen we begonnen met zoeken. Het bekijken van de camerabeelden duurde even, en we zaten net in een andere tijdzone, waardoor de nacht een uur langer duurde. Op zijn overlijdensakte stond "vermist op zee."

Ik had er twee tijdens één contract. De meeste mensen hebben er niet eens een tijdens hun hele carrière.

Muzikant

Ik ging een keer aan boord toen ik een dag in de haven was geweest. Ik werd tegengehouden door iemand van de douane, die vroeg: "Als jij mij was, en je zou op zoek zijn naar drugs, waar zou je dan zoeken?" Ik was pas drie of vier maanden aan boord, en wist niet eens dat dat een ding was, dus ik haalde mijn schouders op en zei: "Ik weet het niet." Toen ik aan boord was vertelde ik dit verhaal aan een van de mannen van het geluid – hij loopt al langer mee – waarop hij zei: "Oh ja, dat ligt allemaal tussen de balken boven het podium. Daar verstoppen ze het."
Op het cruiseschip waarop ik zat, zat de "crew" apart van de "staff." De crew kwam van twee verschillende uitzendbureaus – een uit Indonesië en een uit de Filippijnen. De Indonesiërs werkten als technici, en de Filipino's als obers en beveiligers. Zij laadden alles ook aan boord. Eten, vracht, maar ook drank en drugs. De crew mocht eigenlijk niet drinken op hun kamers, maar zij zijn degenen die over de vracht gingen, dus drukten ze altijd wat flessen drank achterover.

Er waren een paar kamers – voor passagiers – aan de achterkant van het schip, die nooit bezet waren. Als je zo'n kamer wilde boeken was er een wachtwoord, volgens mij was het destijds "aqua piña" – Spaans voor "ananaswater". Ze gaven je dan een tijdstip, en daarbinnen zat dan een van de weinige Filipina's. De kamer lag vol met drank en condooms.
Voor hen, de Filipino's, golden andere regels. Ze hadden te maken met allerlei beperkingen, waar ze wel en niet mochten komen. De blanke mensen zaten ergens anders dan zij. We waren buren, maar ook weer niet, omdat we altijd in een ander gedeelte van het schip zaten. Als Westerling kon je dingen kopen – drank voor op je kamer bijvoorbeeld – maar zij mochten dat niet. De jongens die benedendeks werkten deden dat twaalf maanden achter elkaar. Ze gingen nooit naar huis, en als ze dat wel deden liepen ze de kans dat ze niet meer terug hoefden te komen. Dus natuurlijk vormden zij een eigen gemeenschap. Dat hadden ze nodig.

Ik werkte een maand of vier op het schip, en had iedereen ontmoet, maar had geen idee van wat er benedendeks allemaal gebeurde. Ik dacht echt: Jezus, het lijkt hier wel een soort maffia. Onze A/V-technicus bleek min of meer de maffiabaas te zijn.

Dat was een paar jaar geleden, maar ik denk dat het er nog steeds zo aan toegaat. Kijk dus uit voor je op de deur van een vreemde klopt en vraagt naar ananaswater.

* Sommige namen zijn veranderd