Ik liet een dag lang mijn leven bepalen door m'n instagram-volgers

Ik ben best impulsief. Ik hou niet van vastigheid. Waar ik wel van hou, is om me te laten leiden door het onbekende. Maar door de jaren heen heb ik mijn spontane mentaliteit laten uitdoven. Ik geniet tegenwoordig van vroeg naar bed gaan. Ik haal soms schrikbarend veel genoegen uit het schoonmaken van mijn huis. Ik ga niet meer zo vaak uit. En wanneer ik wel mee ga, en mijn vrienden ‘s nachts dronken een versierde kerstboom van een pleintje proberen te stelen, dan sta ik aan de zijlijn te kijken. Op zulke momenten besef ik dat ik deze verandering jammer vind, en weer mijn onbevangen zelf wil terugvinden. Gelukkig biedt het huidige digitale tijdperk soelaas. Ik hoef mijn keuzes helemaal niet meer zelf te maken - ik kan dit gewoon door mijn instagramvolgers* laten doen! De poll-optie op Instagram is hier ideaal voor. Tijd om mijn lot in handen te leggen van de rest van de wereld. Hopelijk maak ik op deze manier iets mee wat ik normaal gesproken niet meer zou meemaken.

*Een instagram-volger van Emma kun je trouwens worden door haar te volgen.

De ochtend
Benieuwd naar wat de dag gaat brengen besluit ik rustig te beginnen. Normaliter zou ik eerst douchen voordat ik ontbijt en iets ga doen, maar helaas ben ik vandaag niet degene die de beslissing neemt. Begin ik mijn dag fris en fruitig, of ga ik met een ochtendmeur de dag door?

Ik raak stiekem een beetje in paniek als ik besef dat de dag nog maar moet beginnen en ik nu al word genaaid, maar mijn volgers hebben besloten. Ik sleep mezelf uit bed en dan moet ik weer een keuze maken. Wat moet ik aan?

Ik heb honger. Ik heb niks in huis, behalve een smeuïge kaas-uien pizza die al jaren in mijn vriezer ligt of een eitje.

Goor!

Ik weet niet of je weet hoe het voelt om een lege maag te vullen met goedkope smeltkaas en uien, maar ik kan je vertellen dat het kut is. De eerste verzoekjes stromen inmiddels langzaam mijn inbox binnen. Het wordt me duidelijk dat mijn volgers graag willen dat ik het huis verlaat en op zoek ga naar avontuur. Stinkend naar ui en kaas ga ik op pad naar het onbekende. Om me onderweg niet te vervelen vraag ik mijn volgers een keus te maken over iets waar ik dagelijks mee worstel. Moet ik rustig naar muziek luisteren, of uit volle borst zingen?

Een overduidelijke voorkeur die gepaard gaat met wat verzoeknummers.

Ik voel me er eigenlijk niet heel prettig bij, zoals je kan horen. Ook niet om het terug te luisteren. Maar ik hou mezelf gewoon voor dat het misschien voor een ander wel ontzettend leuk was om dit te horen! Misschien!

Middag
Wanneer ik me in het bruisende stadsleven bevind is het tijd om iets bijzonders te ondernemen. Het liefst iets wat ik in mijn normale leven niet zo snel zou doen. Omdat ik inmiddels doorheb dat mijn volgers me graag zien lijden, denk ik dat ik al weet wat ik moet gaan doen. Maar ik word verrast.

Blijkbaar had niemand zin om mij peentjes te zien zweten op hoogste puntje van de A’dam toren. Ik ga op zoek naar een toerist die me kan vertellen wat ik in godsnaam kan doen.

De eerste toeristen die ik tegenkom lopen een coffeeshop in. Het zijn Italianen die geen woord Engels spreken, maar gelukkig kan de vrouw die in de coffeeshop werkt wel veel vertellen over wat de gemiddelde toerist in Amsterdam doet: “Die gasten komen hier alleen maar om te smoken, chica.”

Na wat ongemakkelijk over en weer communiceren met veel handgebaren en gebrekkig Engels kom ik erachter dat de vrouw gelijk krijgt en de toeristen me niet echt kunnen vertellen wat ik nou moet doen, behalve smoken. Ik leg mijn volgers het onvermijdelijke voor:

Ik rook rond het middaguur een gezellig jointje met Italiaanse toeristen waarmee ik niet kan communiceren. Ik heb al anderhalf jaar geen joint aangeraakt, waardoor ik na een paar hijsjes al kneiterstoned ben. Ik ben me ontzettend bewust van alles wat ik doe. De vrouw vertelt ondertussen over haar jas die van hennep is gemaakt en ik moet me enorm hard concentreren om te volgen waar ze het nou precies over heeft.

Er zijn uiteindelijk twee dingen die ik heb geleerd uit het gesprek met de Italianen, omdat ik de rest niet kon verstaan:

1. Eentje gaat trouwen.
2. We roken lemon haze. Ik heb vreselijke honger gekregen. Ik wil eten en heb zin in hamburgers. Ik besluit mijn stemmers - inmiddels al meer dan honderd! - twee uitersten te bieden:

Op naar een verantwoordelijke lunch. Onderweg kom ik een stel mannen tegen die iets aan het opbouwen zijn.

Helaas maakt de beste man maar een grapje en blijk ik niet nodig te zijn bij het sjouwen. Jammer, want spontaan een onbekende helpen doe ik zelden. Door naar de Slabar.

Ik krijg een kaart onder mijn neus geschoven met hartstikke dure salades. Om mijn high de kop in te drukken en mijn lichaam te reinigen van de kaas-met-uienpizza lijkt het me ook een goed idee om een detoxsapje te drinken. Detoxsap, of iets dat een medewerker voor me samenstelt, zijn mijn voorstellen. 72 procent kiest voor de laatste optie. Ik vraag de medewerker wat ze zelf zou kiezen als ze, net als ik, alles zou lusten.

Mijn honger is gestild en ik vraag mijn volgers vraag of ik de restjes mee moet nemen. Op dat moment krijg ik het volgende berichtje in mijn inbox:

Misschien is dit wel iets wat ik zou moeten doen - een tatoeage laten zetten.

Avond
Ik heb het koud en het wordt donker. Ik sta in de buurt van een hotel en een café. Ga ik kijken wat er in het hotel te doen is, of drink ik een pils in een café? Het doet er eigenlijk niet toe, want mijn volgers zijn aangewakkerd door het idee van de tatoeage - mijn inbox stroomt vol met aanmoedigingen om het te doen. Wel of geen tatoeage, stel ik voor.

Het is een unaniem besluit. Ik moet op zoek naar een tattooshop die vlak voor sluitingstijd nog iets voor mij kan betekenen.

Na wat telefoontjes beland ik uiteindelijk bij Ink District. Het moet snel gebeuren want ze gaan bijna sluiten, dus ik krabbel twee mogelijkheden op papier.

Inmiddels wordt er pizza besteld in de tattooshop. Ik wil. Mag het?

Dit is misschien wel het liefste wat mijn volgers vandaag voor me hebben gedaan. Ik heb een uur gewacht, en dan word ik op een soort doktersbed gelegd. Terwijl er iemand aan de slag gaat met mijn been realiseer ik me dat ik me al een maand niet heb geschoren. Gênant!

Een beetje beduusd loop ik weer naar buiten en ik besluit dat het wel mooi is zo. Het leven is misschien soms saai, maar ik bepaal toch nog altijd liever zelf welke saaie keuzes ik in dat leven maak!

Bedankt voor het aandenken iedereen, het was me een waar genoegen.