Deze drugstovenaar runde een van de grootste lsd-labs in Engeland

Casey in 2001 terwijl hij 2cb maakt achterin de schoolbus waar hij zeven jaar in woonde. Alle foto's van Casey William Hardison

Als je het grotere plaatje bekijkt, heeft Casey William Hardison het in de gevangenis helemaal niet slecht gehad. "Lsd, 2cb, dmt, pharmahuasca, experimentele chemicaliën, kratom, wiet en huisgebrouwen alcohol. Ik heb veel shit gebruikt toen ik vastzat," vertelt hij. "In de gevangenis kun je makkelijker aan drugs komen dan de gemiddelde man op straat. Het Britse gevangenissysteem is vrij mild."

De 43-jarige Amerikaan kwam in mei vorig jaar vrij na negen jaar vast te hebben gezeten in Engeland. Aanvankelijk was hij tot twintig jaar celstraf veroordeeld voor het ​runnen van een drugslab in Ovingdean, een Brits dorpje in de buurt van Brighton dat bestaat uit huisjes, schapen en bejaarden. Tegenwoordig voert hij actie om de Misuse of Drugs Act te veranderen. Maar de man die van de Britse pers de bijnaam 'drugstovenaar' kreeg, legde een lange weg af om te komen waar hij nu is.

Casey werd geboren in Washington in de zomer van 1971, en worstelde al vanaf jonge leeftijd met zijn innerlijke psycho-spirituele demonen. "Alcohol en wiet waren toen nog de enige drugs die ik kon gebruiken," vertelt hij aan de telefoon vanuit zijn huis in Idaho. "Toen ik 5 was rookte ik voor het eerst wiet met mijn broer. Godverdomme wat hield ik van dat spul toen ik jong was."

Casey kwam er al snel achter dat er alleen maar meer problemen ontstonden toen hij zijn duivels probeerde te verjagen met wiet en drank. Beide middelen raakten steeds meer verweven met alle facetten van zijn leven - geen ideale situatie voor een puber, op zijn zachtst gezegd. Op 14-jarige leeftijd besloot hij zich daarom aan te melden bij de Anonieme Alcoholisten en de Anonieme Verslaafden.

Hij stortte zich volledig op het twaalfstappenprogramma en was naar eigen helemaal hersteld tijdens Halloween in 1993, toen hij de hele avond alleen maar alcoholvrije glühwein dronk. Op dat moment kreeg hij een belangrijk inzicht: het leven is een transformatie, een cyclus van dood en wedergeboorte.

Kort hierna nam Casey voor de eerste keer lsd. Zijn vriend John, die hij had ontmoet bij een AA-bijeenkomst in Yosemite Valley, kwam bij hem langs in Idaho. Op een koude decemberavond huurden ze bij de lokale videotheek een videoband van Stephen Hawkings The Making of 'A Brief History of Time.'

Casey met John bij de thermen van Crowley in Californië, circa 1992.

Toen de documentaire begon, liet John zich ontvallen dat hij wat vloeibare lsd op zak had, gemaakt door een "gestoorde, oldschool chemicus" die door het leven ging als 'de Lorax'.

"Ik kende de Lorax en vertrouwde en respecteerde hem," vertelt Casey. "Ik had weleens verhalen gehoord van mensen die spirituele avonturen hadden meegemaakt op lsd, en ik wist dat Bill Wilson, een van de oprichters van AA, ook om die reden lsd​ gebruikte."

Casey nam binnen een uur 250 microgram lsd en kon de verhaallijn van de documentaire niet meer helemaal volgen. Best begrijpelijk, aangezien 250 microgram zes of zeven keer zoveel is als wat tegenwoordig als een normale dosis geldt.

"Ik bedekte mezelf onder een laagje grind terwijl mijn hersenen eruit tripten en voelde me één met de natuur, met alles om me heen," herinnert hij zich. "Mijn geest werd opmerkelijk rustig en gejaagd tegelijk."

Rond een uur of drie 's nachts begonnen de klokken van de lokale middelbare school te luiden, waarna Casey de ingeving kreeg dat hij terug naar school moest. "Ik was gestopt met de middelbare school, maar besloot naar het noorden van Idaho te gaan. Daar haalde ik in drie jaar mijn collegediploma in natuurwetenschap. Vervolgens ging ik naar de universiteit om biochemie en plantkunde te studeren. Dat is het fantastische aan lsd: veel mensen hebben tijdens hun trips opeens geweldige ideeën en vergeten deze dan weer. Maar als je die ideeën werkelijkheid maakt, kun je je leven veel mooier maken."

Casey in februari 2000 bij een Mayatempel tussen Guatemala en Mexico, met een paddo in z'n hand. 

Natuurlijk is alles beter als je het met mate doet. In de zomer van 2000 nam Casey zoveel drugs dat hij dacht dat hij God was. "Terwijl het in mijn hoofd nog een zooitje was, kreeg ik een aantal e-mails van een gast die de hallucinerende drug 2ct-7 maakte," vertelt hij. "Hij vroeg of ik een laboratorium wilde. Ik was afgestudeerd op het maken van 2cb en mdma en kreeg plotseling de kans om mijn levenspad te bewandelen. En dat pad leidde naar Engeland."

Na wat omzwervingen streek hij neer in Ovingdean. Over zijn inkomen en het feit dat hij zijn geld verdiende met illegale activiteiten, maakte hij zich geen zorgen. Hij kocht met zijn eigen creditcard openlijk de benodigde chemicaliën van leveranciers.

"Ik verborg niks," vertelt hij. "Ik vertelde ze alleen niet wat ik met mijn aankopen ging doen."

Tijdens zijn rechtszaak beschuldigde de rechter Casey van het maken en leveren van drugs vanuit hebzuchtige motieven. Hoewel Casey erkent dat hij geld verdiende aan de drugs – ontkennen was ook moeilijk geweest, aangezien hij een boot van meer dan dertigduizend euro voor zijn vader kocht – houdt hij vol dat het veel minder was dan de aanklagers beweerden omdat hij zijn winst grotendeels investeerde in labapparatuur en voornamelijk aan vrienden verkocht.

"Ik verkocht alleen aan mensen die ik goed kende en waar ik veel mee omging," zegt hij. "Maar ik ging ook veel om met drugdealers."

In februari 2004 was Casey in een kroeg in Hove toen er een man op hem afliep die hem arresteerde. Toen zijn zaak voor de rechter kwam, werd hij beschuldigd van drie gevallen van drugsproductie, twee van bezit, en een van export. Casey besloot zichzelf te vertegenwoordigen in de rechtbank.

"Ik was ervan overtuigd dat er niks verkeerd was aan mijn bezigheden," vertelt hij. "Ik dacht: er is geen enkele kans dat een wet me schuldig kan maken aan een daad die intrinsiek onschuldig is. Dat gezegd hebbende, was ik me er absoluut bewust van dat ze me zouden proberen te straffen voor wat ik in hun ogen fout gedaan had."

Ondanks zijn pogingen om de rechter ervan te overtuigen dat illegaliteit een door mensen bedacht fenomeen is, kreeg Casey twintig jaar celstraf en een grote​ kop op de voorpagina van de Brighton Argus: 'Drugstovenaar krijgt twintig jaar'. Zijn straf was een van de zwaarste straffen ooit voor een drugsdelict in Sussex.

"Het Britse penitentiaire systeem is niet zo wreed als het Amerikaanse, waar onderdrukking van de cipiers leidt tot onderdrukking van de gevangenen die vervolgens weer de meest kwetsbaren uit de groep onderdrukken," vertelt hij. "Het grootste deel van de tijd verbleef ik in een eenpersoonscel, een godsgeschenk. Ik had een toilet waarvan ik de bril naar beneden kon doen. Ik had warm en koud stromend water. Ik had het beter voor elkaar dan tweederde van de mensheid."

"Natuurlijk waren er momenten dat ik het op emotioneel en psychisch vlak moeilijk had, maar meestal viel het mee. Voor mij was dit een geweldige kans. Toen ik eenmaal de machteloosheid had geaccepteerd, veranderde het in een bijzondere kans om te studeren en mezelf te leren begrijpen, om innerlijke rust te vinden. Ik studeerde natuurkunde, rechten en wiskunde, keek naar de BBC en las wekelijks de Times, de Economist en de New Scientist."

Op de momenten dat hij niet studeerde, testte Casey monsters van psychedelische drugs die in de gevangenis opdoken. "Een paar van mijn beste psychedelische ervaringen had ik in de gevangenis," vertelt hij. "Ook al zat ik vast in mijn cel, ik voelde me vrijer dan ooit tijdens mijn trips."

Ondanks dat hij slachtoffer werd van de Britse drugswetgeving en nu vanuit zijn huis in de Verenigde Staten campagne voert om de Engelse drugswetten te hervormen, gelooft Casey wel dat wetgeving in het algemeen een "prachtig middel" is.

Casey's overtuiging is dat de huidige wetgeving gefixeerd is op het reguleren van mensen en niet op de drugs zelf. En dat is een terecht punt, gestoeld op de aloude bewering dat niemand zou moeten kunnen beslissen over wat we met ons eigen lichaam doen, zolang we er niemand anders schade mee toebrengen. Voorafgaand aan zijn proces stelde Casey dat de overheid niet kon bewijzen dat het reguleren van zijn activiteiten "noodzakelijk was in een democratische samenleving," zoals de wet voor mensenrechten vereist. Casey wees er ook op dat dezelfde regels niet gelden voor andere schadelijke middelen zoals alcohol en tabak.

Voordat hij de telefoon ophangt, maakt hij duidelijk dat hij nog niet van gedachte is veranderd. "Onze rechten moeten veel verder reiken dan de vraag of alcohol, tabak of lsd goed voor je is," vertelt hij. "Want welk recht hebben ze om te bepalen hoe we geestelijk functioneren?"