Ik hou van zoete witte wijn en jij zou dat ook moeten doen als je om jezelf geeft

Toen jij begon met drinken, had je geen smaak. Ik weet het zeker, want bij mij was het niet anders. Mijn eerste biertje dronk ik op veertienjarige leeftijd stiekem bij een middelbareschoolvriend, toen zijn ouders op vakantie waren naar een Canarisch Eiland. “Mijn vader merkt er toch niks van, hij zuipt te veel,” zei de vriend, terwijl hij me een flesje Grolsch aanreikte. Ik nam een slok en voelde me even volwassen als misselijk. Ik kreeg het niet weg, goot het flesje leeg in een plantenbak en hoopte dat niemand het zou merken.

Gelukkig ontdekte ik niet veel later zoete witte wijn. Mijn beste vriendin had een fles Moscato d’Asti van haar moeder gestolen en voor ik het wist stonden we op een tafel te dansen. Ik was verknocht. Opeens had ik de moed om op dingen te klimmen en ten volste te leven – allemaal dankzij dat zoete witte spul.

Ik weet wel dat ik toen in de ogen van sommeliers bocht dronk, maar het deed precies wat het moest doen: mij loensend lam krijgen. Inmiddels ben ik wat ouder en drink ik niet alleen maar om dronken te worden (lol jk), maar nog altijd trek ik graag een fles zoete witte wijn open. Het spul glijdt lekker naar binnen bij paté, ibericoham en foie gras. Je weet wel, van die dingen waar de echte kenner niet over kan ophouden. Dat heerlijke vet smaakt zoveel voller met een goed glas zoet erbij. Ook gaat zoete wijn fantastisch bij een berg ijsbollen, het hoogtepunt van elke maaltijd.

Sommige mensen denken dat zoete wijn zo vol suiker zit dat je de rest van je leven insuline moet spuiten. Zoet staat voor hen voor een kinderachtig, onderontwikkeld smaakpalet, dat blij wordt van aardbeislierten, zure matten en Lambrusco. Maar de manier waarop veel mensen “Een dróge witte wijn, alstublieft” zeggen, verraadt dat ze diep vanbinnen eigenlijk zoetdrinkers zijn. Een glas dat naar een snoepzak smaakt, is voor hen kennelijk de standaard en ze moeten duidelijk, heel duidelijk – zodat iedereen het kan horen – laten weten dat ze geen zoet meer drinken. Dat dat smaakstadium heel ver achter ze ligt, iets voor comazuipende tieners is. Zoete witte wijn smaakt naar hockeyfeesten, Axe Africa en angst voor toetsweken, vinden ze.

En al die mensen hebben het fout. Zoete witte wijn was vroeger juist de meest begeerde wijn. Ja echt, de wijn die tsaren en andere historische ballers dronken, zat vol met suiker. De champagne die naar het Russische hof ging, was zoeter dan een Canei (s/o naar schoolfeest september 2007). Pas in de jaren zeventig gingen mensen droger drinken. Oké, dat kwam doordat de markt overspoeld werd met belachelijk slechte zoete tafelwijnen, die echt niet te drinken waren, waardoor mensen wel móésten overstappen naar droog. Maar onze obsessie met droog is dus nog betrekkelijk nieuw.

Zoete wijn was dus eeuwenlang de standaard. Toen de Premier Cru’s, een keurmerk voor de beste wijnhuizen, in 1855 werden uitgedeeld in Bordeaux, kreeg alleen wijnhuis Chateau d’Yquem – dat een nogal zoete sauternes maakt – de aparte status van Premier Cru Supérieur. Wat dat in normalemensentaal betekent? Dat die gasten die zoete wijn maken, als beter werden gezien dan al die Rothschilds en andere beroemde drogewijnhuizen. Chateau d’Yquem bestaat nog steeds en hun flessen kosten meer dan 300 euro. Helaas is het niet echt een wijn die je stiekem in een park met je vrienden opdrinkt, ook al had ik dat op de middelbare school sowieso gedaan als ik het had kunnen betalen.

Chateau d’Yquem wordt gemaakt met edele rotting. Dat houdt in dat er een schimmeltje op de druiven komt te zitten, er heel veel vocht verdampt, het sap verandert in een soort stroop en de wijn die ze daarvan maken ontzettend geconcentreerd is. Daardoor wordt de smaak complexer dan veel rode wijnen.

En nu ik toch bezig ben met snobistisch gedoe, wil ik het even hebben over Eiswein. Als het in mooie Duitse dalletjes flink gevroren heeft, dan blijft er door de vrieskou maar een heel klein beetje sap over in de druiven. En net als bij die rotte druiven van de Chateau d'Yquem verandert dat geconcentreerde sap uiteindelijk in iets waar zelfs Wilhelm van Pruisen een vreugdetraantje om zou laten.

Maar hoe graag ik ook neuzel over moeilijke zoete wijnen, toch haal ik m’n neus absoluut niet op voor die goedkope wijn van vroeger. Als ik een keer in de put zit, staat er altijd een van die glaasjes zoete zaligheid voor me klaar. Er zijn dagen dat ik moeilijk wil doen over edele rotting en malolactische fermentatie en er zijn dagen dat ik wil mijmeren over vakantie op Vlieland met een ijskoude fles Stormhoek uit de bonusbak. Voor elke levensfase en elk banksaldo is er een zoete witte wijn.

De échte snobs vinden zoete witte wijn sick, je zusje vindt het sick en ik heb jou zojuist over je vooroordelen heen geholpen. Dus wees niet te veel bezig met wat anderen van je vinden, laat die wijn gewoon voor zichzelf spreken. Het is veel fijner om te genieten van iets waar je echt gelukkig van wordt. Zelfs als het naar een fles onverdunde aanmaaklimonade smaakt, is dat oké.

Ik ga nu een fles Canei wegtikken, dus ik ben de rest van de dag niet meer aanspreekbaar en ook niet ontvankelijk voor kritiek.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.