Tips van een wildplukexpert om van je genante festivalkwalen af te komen

Op elk meerdaags festival zijn er een paar terugkerende zekerheden. Je ontbijt bestaat uit weinig meer dan kaasstengels en bier, de optredens van je favoriete artiesten bekijk je in het beste geval van vijftig meter afstand en in het slechtste geval door je eigen domme schuld helemaal niet, en je wordt minstens één keer per dag geconfronteerd met de vacuümgetrokken balzak van een knul die denkt dat morphsuits anno 2017 nog steeds door de beugel kunnen (om verwarring te voorkomen: dat konden ze nooit).

Daarbij komt nog eens dat je lichaam zich door de heilige drie-eenheid van 'op een hoog tempo alcohol drinken', 'drugs in je mikkel stouwen' en 'godsgruwelijk weinig slapen' elke ochtend weer in een staat van langzame ontbinding waant.

Dat laatste is nogal vervelend. Niemand heeft zin om er een weekend lang bij te lopen als een treurig speedpikkie met een loodzwaar hoofd, kolossale wallen onder de ogen en hier en daar een ontluikende steenpuist. Maar geen paniek. Je kan al deze dingen voorkomen door je over te geven aan een trend die bij chefs steeds populairder wordt: wildplukken.

Dat is bijna zo simpel als het klinkt: je loopt een rondje over de camping en gaat op zoek naar eetbare planten. Je staat er misschien niet bij stil als je er een straal urine op loslaat, maar planten zijn functionele dingen. De juiste soort kan je levenskwaliteit op het festivalterrein een fikse upgrade geven. Samen met chef-kok Emile van der Staak, die in zijn restaurant De Nieuwe Winkel in Nijmegen zoveel mogelijk kookt met wat er in het bos te vinden is, zetten we de belangrijkste voor je op een rijtje.

De gewone berenklauw

Opgelet: we hebben het hier niet over de bloedgiftige reuzenberenklauw waarvan je onder de etterende zweren gaat zitten als je 'm aanraakt, maar z'n zachtaardige broertje, de gewone berenklauw – te herkennen aan het blad dat er net iets anders uitziet. Als je deze makker plukt en opeet, neem je eigenlijk natuurlijke viagra tot je. Handig voor mensen die na een paar nachten doortrekken last hebben van speedpikjes of woestijnvagina's. Chef-kok Emile van der Staak gelooft dat het echt werkt, want toen hij in zijn restaurant berenklauwsap serveerde als aperitief kreeg hij alleen maar positieve recensies. Als je zelf zo'n lustopwekkend sapje wil maken, moet je met je berenklauw naar een hip sappenbarretje gaan om te vragen of ze 'm even voor je door de slowjuicer willen halen. Een andere optie is om de berenklauw fijn te snijden en te mengen met appel – koud als een salade of warm in een pannetje als appelmoes.

De paardenbloem

Een festival is een plek waar duizenden mensen samenklonteren, weinig douchen, amper hun tanden poetsen en soms even een radslag door de modder maken. Dat betekent dat je huid praktisch wordt overgenomen door hordes bacteriën die – gemene micromonstertjes als ze zijn – ervoor zorgen dat je engelenhuidje opeens ontsierd wordt door een stevige pukkel (of twee, drie).

Om het hele festival door te komen met een stralend perzikhuidje, kan je thee trekken van de wortels en het blad van paardenbloemen. Zo'n theetje zuivert je lichaam. Het witte sap in de stengel heeft een antibacteriële werking en is een wondermiddel voor acne. Je kunt de gele bloemblaadjes ook over je bammetje kaas strooien. Als we sterrenrestaurants mogen geloven, smaken die gele bloemen heerlijk dankzij de nectar die erin zit. Hou er wel rekening mee dat je zeker vijftien paardenbloemen tussen je boterhammen moet proppen, als je die huid van je wil zuiveren.

Een andere serveertip is om, net zoals in Azië wordt gedaan, de stengels van de paardenbloem te wokken als noedels. Gooi er stukjes kip en wat tandoorikruiden bij en strooi de bloemblaadjes er achteraf overheen. Zo krijg je volgens chef-kok Van der Staak een vreselijk lekker gerecht. Bonus: omdat de paardenbloem ontgiftend werkt, versterkt hij de lever, dus dit spul werkt ook dubbel als antikatermiddel.

De bast van een wilg

Als je na een nachtje flink naar de gallemiezen gaan wakker wordt in een plakkerige zweettent, meurend van de alcohol en sigarettenrook, is de kans groot dat je hoofd aanvoelt alsof een groepje Thunderdome-gabbers je grijze massa probeert kapot te hakken. Die katerkop kan je verhelpen door op zoek te gaan naar een wilg, en een tijdje op een wilgentakje te kauwen. Dat deden onze neanderthalische voorouders veertigduizend jaar geleden ook al om hun pijn te stillen. De wilgenbast bevat hetzelfde werkzame stofje als aspirine, en zorgt ervoor dat je hoofdpijn na een half uur is verdwenen.

Een alternatief voor mensen die geen zin hebben om als een doorgezakte panda op een stokje te gaan zitten kauwen, is om er thee van te trekken. Dat werkt minder snel
– je moet meerdere bakjes wilgenbastthee drinken voor hetzelfde effect – maar bijkomend voordeel is dat je zo ook meteen wat vocht binnenkrijgt.

Duizendblad

Je hebt je net een weg gebaand door een doolhof van Quechua's, bent godzijdank nul keer op je bek gegaan en verdomme, wat heb je nu zin om te slapen. Alleen vervelend dat je vriend die nog ergens op het festivalterrein staat te knetteren jullie tent niet goed heeft dichtgeritst, en je slaapvertrek nu is overgenomen door een guerrillaleger aan steekmuggen. En ook als je gezellig in de opkomende zon wil afteren voor jouw of iemand anders' tentje, word je lek geprikt door die rotbeesten.

Gelukkig heeft de natuur ook daar een appetijtelijke oplossing voor. Ga op zoek naar wat duizendblad – die kleine blaadjes aan de stengels van witte bloemen die vaak in grasvelden staan – en doe ermee wat je eigenlijk met die rotmuggen wil doen: verbranden. De beste optie is om de bladeren in de kooltjes van je wegwerpbarbecue te leggen. Muggen blijven weg, en alles wat je erop grilt krijgt door de duizendbladrook een kruidige smaak. Als de wegwerpbarbecues uitverkocht waren bij je lokale supermarkt, of je denkt: fuck die trage teringdingen waar je toch nooit iets écht gaar op krijgt, dan kan je ook een gewoon vuurtje stoken en daar met duizendbladrook geïnfuseerde marshmallows boven roosteren.

Japanse duizendknoop

Voordat je de feestvreugde op het festivalterrein induikt, is het geen slecht idee om alvast een voorsprong te nemen op je dronkenschap en wat in te drinken. Vooral omdat je niet diegene wilt zijn die voor 150 euro aan munten koopt, maar ook een beetje omdat je een hele middag bezig bent geweest met sterke drank overgieten in plastic flessen en die vervolgens in een loodzware tas van de andere kant van het land hierheen gesleurd hebt – je gaat er verdomme je voordeel uit halen!

Klein detail: lauwe wijn uit een vijfliterzak en misselijkmakend goedkope wodka zijn niet lekker. Ook niet als je het uit de navels van mooie mensen slurpt, of er lauwwarm appelsap bij kiepert. De beste manier om je flutdrank op te fleuren is met Japanse duizendknoop. De groene bladeren zitten vast aan holle stengels die doen denken aan bamboe, en er zitten van witte bloempjes aan die er pluimvormig bij hangen. Je vindt ze voornamelijk vlakbij water en ze smaken naar rabarber. Laat hele takken van het spul een uurtje infuseren in om het even welke drank. Door de alcohol komt de rabarbersmaak vrij en kan jij als een goedgemutste festivalkrijger het terrein op.

Download wel een Wildpluk-app
Onder wildplukkers wordt altijd gezegd: je kunt alles eten, maar sommige dingen maar één keer. Je wil niet eindigen als die vent in Into the Wild en vroegtijdig sterven omdat je het verkeerde besje hebt gegeten. Net als bij andere middelen die je misschien nuttigt op een festival, geldt hier de vuistregel: weet wat je eet. Download dus een wildpluk-app of schaf een boek aan en lees alles goed na. O ja, en nog iets: pluk liever een beetje dieper in de bosjes dan vlakbij het terrein – op een festival wordt er overal op los gepist, en dat soort urine moet je niet in je paardenbloemen willen.

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide. Meer stukken uit de Guide vind je op festivals.vice.com