Waarom en hoe ik ben vreemdgegaan met iedere persoon die ik ooit heb gedatet

Vreemdgaan is niet meer wat het ooit geweest is. Net als seks voor het huwelijk of regelmatig plastisch chirurgie ondergaan, wordt vreemdgaan inmiddels heel normaal gevonden. Uit onderzoek blijkt dat een op de vijf volwassenen in het Verenigd Koninkrijk toegeeft dat ze ooit een affaire hebben gehad, terwijl in Amerika vrouwen nu meer dan ooit hun partners bedriegen. Uit onderzoek van Durex (2005) blijkt dat 31 procent van de Nederlanders weleens vreemdgaat.

Wat is de oorzaak van deze ontwikkeling? Om meer inzicht te krijgen in dit onderwerp, spraken we met Aniah, een 25-jarige ambtenaar uit Noord-Londen, die sinds haar 16e, toen haar eerste echte vriendje haar hart brak, niet meer trouw is geweest aan haar partners.

Ik kreeg mijn eerste serieuze vriendje toen ik zestien was. Het was de zomer nadat ik mijn middelbareschooldiploma had gehaald en ik vol goede moed naar het leven keek. Ik dacht dat ik een echte volwassen vrouw geworden was, omdat ik klaar was met school. We leerden elkaar kennen tijdens de Choice FM Junior Jam – hét concert waar je als tiener in Londen bij moest zijn. We bleven drie jaar samen. Ik was bezeten door, geobsedeerd met en hopeloos verliefd op deze jongen. In het laatste jaar ging het vaak aan en uit. Hoewel ik zo toegewijd aan hem was, kreeg ik er slechts een heleboel narigheid voor terug. Hij schold me uit en liet me voelen alsof ik niets waard was. Ik was afhankelijk van hem, en toen maakte hij het uit.

Ik was een wrak, maar ik hield me sterk en werd toegelaten tot de universiteit. Hij begon me weer te bellen en zei dat hij een fout had gemaakt en dat hij van me hield. Zoals ik al zei: het was een knipperlichtrelatie. Maar als ik zeg dat ik hem trouw bleef, dan meen ik dat. Toen ik negentien was hoorde ik geruchten dat hij iets met een meisje zou hebben, terwijl hij in die periode ook contact met mij had en allemaal lieve dingen tegen me zei. Ik kreeg telefoontjes van een meisje dat tegen me zei dat ik haar vriendje met rust moest laten, maar elke keer als ik naar haar vroeg, ontkende hij haar bestaan. Er was ook geen bewijs. Dat jaar maakte hij het uit, dit keer voorgoed. Ik was er kapot van, vooral toen ik foto's van hem en zijn nieuwe vriendin op Facebook zag. De hele situatie met hem heeft me behoorlijk naar de kloten geholpen, ik zal niet liegen, en daarom besloot ik dat ik in het vervolg degene zou zijn die mensen zou naaien.

Ik houd ervan om de touwtjes in handen te hebben. Ik voel me er sterker door, vooral vanwege wat ik heb meegemaakt in mijn eerste relatie en hoe ik ben opgegroeid. Mijn vader is een dominee, dus ik groeide samen met mijn broertjes en zusjes op in een streng gezin. Ik ben de oudste en ik mocht niets, dus daarom greep ik elke kans aan om het huis uit te sluipen, en loog ik veel, zodat ik kon doen wat ik wilde doen, Zolang ik geen problemen kreeg met mijn ouders, was ik altijd overal bij. Ik kan heel goed liegen. Dat is niet iets om trots op te zijn, maar het is wel handig om te kunnen.

Mijn behoefte aan controle is denk ik een van de belangrijkste redenen waarom ik makkelijk vreemdga. Ik wil de controle hebben in relaties: ik wil alles weten en de leiding nemen in alles wat er gebeurt, zodat ik mijn verwachtingen en emoties kan beheersen. Ik geef dat niet graag uit handen, omdat de overgrote meerderheid van de mannen niet te vertrouwen is. Ik wil de volle controle hebben over het moment dat ik in of uit een relatie stap, zodat ik weet dat wanneer ik het uitmaak er al een nieuw iemand klaarstaat, als ik daar behoefte aan heb. Ik bepaal de voorwaarden. Ik wil nooit meer dat meisje zijn dat volledig is overgelaten aan een man. Nooit meer.

Ik heb vier serieuze relaties gehad. Vriendje twee en drie waren leuke jongens. Nummer twee leerde ik kennen op de universiteit, in mijn tweede jaar. Voor hem deed ik wat en wie ik maar wilde. Ik leefde een heerlijk leven met onenightstands en experimenteerde erop los. Maar toen ik hem leerde kennen, werd ik zo verliefd op hem dat ik er zelf van schrok. Ik begon als een blok voor hem te vallen, dus begon ik dingen te zien die er niet waren. Als hij niet binnen een bepaalde tijd reageerde op mijn berichtjes, of me niet vertelde dat hij uitging met vrienden, gebruikte ik dat als een excuus om vreemd te gaan. Dat gebeurde meerdere keren.

Op de campus weet iedereen altijd alles van elkaar en de geruchten over mij gingen als een lopend vuurtje. Ondanks dat mijn vriendje de verhalen niet geloofde, maakte ik het uit en begon ik een relatie met een van de jongens met wie ik was vreemdgegaan. Dat duurde zes maanden, maar hij studeerde in een andere stad, dus ik begon mijn heil ergens anders te zoeken. Het is zoveel makkelijker om vreemd te gaan als je niet in de buurt van je partner woont. Geen stiekem gedoe, niet hoeven liegen. Oké, misschien een beetje liegen, maar je snapt wat ik bedoel.

Ik denk dat ik misschien wel bindingsangst heb. In elke relatie kreeg ik op een gegeven moment het gevoel dat ik echt van de ander hield, maar dan raakte ik in paniek. Ik voel vervolgens mijn vastberadenheid wegglijden, de muren die ik om me heen heb gebouwd omvallen, en de controle die ik nodig heb uit mijn handen glippen. Dat is het ding met liefde: je hebt er geen controle over. Dus dan ga ik me expres heel eenzaam of onbegrepen voelen. Soms is de seks ook gewoon heel slecht, of gebeurt het te weinig. Dat excuus is niet verzonnen. Dan denk ik: eigenlijk moet ik hem dat vertellen, nietwaar? Of het uitmaken. Ik weet niet waarom ik dat niet gewoon doe; dat zou ik eens aan een therapeut moeten vragen. Wanneer je gehecht en gewend raakt aan iemand, hoop je gewoon dat het op een gegeven moment beter wordt – maar dat is eigenlijk nooit het geval.

Net als mijn laatste vriend: ik ging de eerste zeven maanden van de relatie heel veel vreemd. Hij kwam erachter, maar we bleven nog drie jaar samen. We besloten het achter ons te laten – even op reset te drukken – maar het bleek dat hij dat niet kon. Het was stom van ons om te denken dat het zou kunnen werken. Bij elke ruzie haalde hij mijn vreemdgaan weer naar boven, en dus ging ik nog meer vreemd. Zonder dat hij het wist. Het waren drie weggegooide jaren, voor ons beiden.

Ik vind het wel erg dat hij erachter kwam. Dat veranderde hem en de relatie: hij werd minder liefdevol – nog een reden om weer meer vreemd te gaan. Ik ben niet iemand die vreemdgaat met een vriend van mijn partner – dat is vals. Stel je voor dat hij zijn vrienden uitnodigt om te komen eten en jij hebt een paar van hen al netjes afgewerkt. Dat kan echt niet. Ik heb bepaalde regels als ik vreemdga. Geen familie, geen vrienden, geen collega's. Geen social media.

Ik schaam me er wel voor dat ik nu toegeef dat ik vreemdga – of dat ik zoveel vreemdga. Sommige mensen zullen zeggen dat ik een duivels kreng ben, maar als ik ooit getrouwd ben zal ik echt wel stoppen. Ik ben een seksueel persoon, maar ik denk dat het huwelijk iemand temt. De gelofte die je maakt is heilig, zeker als je trouwt in een religieuze setting. Een open huwelijk is een interessante manier om naar het huwelijk te kijken. Ik sluit het niet uit – tenminste, niet helemaal. Maar om nou achter de rug van mijn man iets uit te spoken? Ik denk niet dat ik dat zou doen. Vreemdgaan is voor als je geen ring om je vinger hebt.

Dit stuk verscheen oorspronkelijk bij onze collega's van Vice UK.